Οι δρόμοι…
'Αρης Σκιαδόπουλος
Εδώ αντικατοπτρίζεται η πραγματικότητα. Δίχως φτιασίδια κι εξωραϊσμούς. Αληθινή κι ανελέητη. Μουντή και καταθλιπτική. Τα μύρια ντοκτορά
της Ψυχανάλυσης να πέσουν πάνω της, θα κατρακυλήσουν μαζί της στην κατηφόρα.
Κάθε θεωρία Φρόιντ, Άντλερ και μεταγενέστερων πέφτει στον αδιαπέραστο τοίχο μιας πραγματικότητας, αδιόρθωτης, στατικής και αδιάφορης.
Τι να πεις σε κείνο το ράκος, που στη συμβολή Αγίας Ειρήνης και Αθηνάς, στη σούδα, απέναντι από το «Νo Name», είναι μόνιμα ξάπλα, από το αριστερό πλευρό, με τα οπίσθια στραμμένα στους περαστικούς;
Δε ζητάει πια ούτε την ελεημοσύνη σου. Κι όταν κάνει διάλειμμα, φουμάρει ένα τσιγάρο, πάντα ξαπλωτός.
Τι να πεις τώρα για κείνα τα θλιμμένα μαγαζιά, άδεια, στο γκρι τους φόντο, κι απόξω βουβά και θυμωμένα. Μ ένα λουκέτο, το πιο ιν αξεσουάρ μιας εποχής πολικού χειμώνα. Και πίσω από αυτό, το βαθύ γκρι, που είναι χειρότερο κι από το μαύρο, σέρνονται φαμίλιες σ΄ αδιέξοδα απελπισίας. Κρύβονται σχέσεις διαλυμένες, παιδιά δίχως αύριο, ζευγάρια νέα που δεν ονειρεύονται.
Ο άλλος ετοιμάζει τα μπαγκάζια του για τη Σουηδία. Ντελίβερι οχτώ- δύο, θα κερδίζει δυο χιλιάρικα το μήνα. Το μόνο πού σκέφτεται είναι ένα παιδί που αφήνει πίσω του με τη γυναίκα του που έχει χωρίσει.»Δε θα το βλέπω…»
Κουράσανε πλέον κι οι αριθμοί. Μπαφιάσαμε κι από τους θεωρητικούς της κρίσης. Ένας μας αναλύει πως θα βγούμε από την κρίση κι ο άλλος μας αναλύει γιατί, με βάση τα όσα υποστηρίζει ο προηγούμενος, δε θα βγούμε από την κρίση…
Ο ένας μας διαβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόγραμμα κι ο άλλος κάνει το πρόγραμμα με τα… κρεμμυδάκια.
Οι ντοκτοράδες της Οικονομίας μας τάχουνε κάνει σκατά, ως τα τώρα. Κι αυτό το ερείπιο, ο Σόιμπλε, που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε ταινία του Μπέργκμαν, με θέμα «αναπηρία και ψυχικό τραύμα», δεν είναι σε θέση ν΄ αναπτύξει μια άποψη. Όσο σκληρή κι αν είναι με τη πρέπουσα αγωγή τής πολιτικής διπλωματίας. Πολύ ωμά μας λέει: «θα φάτε τα σκατά σας».
Κι οι δρόμοι, είναι αυτοί που λένε τη μόνη αλήθεια…
Η οδός Αθηνάς με τα γερόντια και τις λιγοστές τομάτες στη πλαστική σακούλα κι ελάχιστα γραμμάρια κρεατικό τρίτης ποιότητας. Ακόμα και λίγο κοκαλάκι με μια σταλιά κρέας, με λίγο χόνδρο, που οι χασάπηδες πετάνε στον τενεκέ, κάτι είναι κι αυτό. Να βράσει μια σουπίτσα, να γλύψει κόκκαλο και να ρουφήξει το μεδούλι. Κάτι είναι…
Τέσσερα εκατομμύρια στο όριο της φτώχειας. Πως σου φαίνεται;
Κι όσοι έχουνε μια σιρμαγιά στην άκρη τελειώνει. Κάθε μέρα που φεύγει, μετράνε το πουγκί. Ο σκληρός Απρίλης του 44 κοντεύει…
Κι ακούμε λόγια…
Ο ένας ότι φτάσαμε στο τέλος του Μνημονίου, ο άλλος ότι θα σκίσει το μνημόνιο, ο τρίτος ότι θα ξαναγίνουμε αγρότες, για να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας… Λες και θα ξεκουνήσει τώρα ο αστικός πληθυσμός, να πάρει μαθήματα αγροτικής οικονομίας και…καλλιέργειας.
Στην Ερμού, ο ένας μπουζουκάκι,ο άλλος κιθάρα, η τρίτη τουμπελέκι και τραγουδιάρα… «κουράστηκα για να σε αποκτήσω».
Ο ένας απόφοιτος του Οικονομικού της Νομικής, ο δεύτερος της Παντείου, η κοπελιά της Σχολής Καλών Τεχνών. Μια χαρά…
Οι περαστικοί, άλλοι προσπερνούν, άλλοι κάνουν χάζι κι άλλοι ρίχνουν κάνα κέρμα ασήμαντης αξίας στη θήκη τής κιθάρας.
Πιο κάτω κάνουν περιπολία κάτι ένστολα παλληκάρια, μπρατσωμένα, της ΔΙΑΣ, και ζητάνε άδεια από τούς καλλιτέχνες του δρόμου…
Κι ο Δήμος Αθηναίων, προκειμένου να βοηθήσει έναν άστεγο του ζητά…διεύθυνση κατοικίας. Ε, άι στο διάολο!
Νυχτώνει…, οι δρόμοι αδειάζουν από περιπατητές. Μένουν τ΄ ανοίκιαστα κουφάρια, σκοτεινά κι΄ εφιαλτικά. Στοιχειωμένα.
Στην είσοδο μεγάρων, που φιλοξενούν γραφεία, κάποιοι στρώνουν δυο κουβέρτες και ξαπλώνουν. Άλλοι πάνε να κλέψουν έναν υπνάκο σε κάποιο από τα καθιστικά του μετρό. Ένας μετανάστης πηγαινοέρχεται μερικά δρομολόγια με το μετρό στην ίδια θέση, γερμένος να κοιμάται. Ούτε πού νοιάζεται κανείς.
Οι δρόμοι πια δεν έχουν μόνο ιστορία. Έχουν ένα παρόν και μια εικόνα αβάσταχτου καημού…
