Είναι αυτός ο πιο σπάνιος ελληνικός δίσκος;

Το Greece Goes Modern του Μίμη Πλέσσα είναι ο πιο ακριβός δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας.

Το 1967 ο Μίμης Πλέσσας ήταν ήδη πολύ γνωστός από τους προσωπικούς του δίσκους, κι ακόμα περισσότερο για τα κομμάτια του από τις ελληνικές ταινίες

που εκείνη την εποχή έκοβαν εκατομμύρια εισιτήρια στις αίθουσες. Η δεκαετία του ’60 ήταν πολύ παραγωγική για τον συνθέτη και άφησε πίσω του τρομερές δουλειές που ήταν και με κάποιον πολύ περίεργο τρόπο πρωτοποριακές και διαχρονικά μοντέρνες, παρόλο που ποτέ δεν ξέφυγε από τον ήχο που κυριαρχούσε. Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του δίσκου που έκανε με την Καίτη Χρυσολωρά με τίτλο «Αγάπη μου» και δύο μετά το κλασικό «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda» στην Philips που τα επόμενα χρόνια χάθηκαν και παραμένουν δυσεύρετα μέχρι σήμερα [το δεύτερο κυκλοφόρησε με το Jazz & Τζαζ στο τεύχος 148-149 με δέκα από τα δώδεκα κομμάτια] ηχογράφησε το Greece Goes Modern που έγινε η πρώτη κυκλοφορία της εταιρίας Pan-Vox [ένα sub-label της Music Box] και μετά από 47 χρόνια, είναι ο πιο σπάνιος και ακριβός ελληνικός δίσκος. Στην original έκδοση, γιατί πριν από καναδυο χρόνια τον επανακυκλοφόρησε η b-otherside records, αλλά βγήκε σε τόσα λίγα αντίτυπα που εξαφανίστηκε αμέσως. Κι έγινε κι αυτό δυσεύρετο.

 

 

Το Greece Goes Modern κυκλοφόρησε μέσα στη Χούντα, αλλά είχε ξεκινήσει να ηχογραφείται ένα χρόνο νωρίτερα, πριν τα δημοτικά γίνουν υποχρεωτικά και αρχίσουν να χορεύονται με κάθε ευκαιρία στις πλατείες των πόλεων και των χωριών της ελληνικής επικράτειας. Ήταν μια παραγγελία της μπίρας Fix στο συνθέτη, ο οποίος έπρεπε να ντύσει με μουσική 10 ημίωρες εκπομπές για την ΕΡΤ. Η ιδέα του να διασκευάσει 10 ελληνικούς σκοπούς από αυτούς που ακούγονταν πριν από κάθε εθνική εορτή στα σχολεία σε ατελείωτες χορευτικές πρόβες [δεν έχω ιδέα αν ακούγονται ακόμα και πώς γιορτάζονται πια οι εθνικές εορτές] ενθουσίασε τον Κάρολο Φιξ και τη γυναίκα του, έτσι ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις.

Το συγκρότημα που τον συνόδεψε, The Orbiters, ήταν οι μόνιμοι συνεργάτες του Andrea Ortega σε φλάουτο, σαξόφωνο, ο Igor Raniets στα ντραμς, ο Τίτος Καλλίρης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Νίκος Γκίνος στο κλαρίνο, ο Ανδρέας Ροδουσάκης στο κοντραμπάσο, ενώ ο ίδιος ο συνθέτης παίζει philicorda, ένα ηλεκτρικό μουσικό όργανο της Philips που επιχειρούσε να πλασαριστεί δίπλα στο hammond.

Μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσε κάποιος να διασκευάσει δημοτικά τραγούδια στον μοντέρνο ρυθμό της εποχής [το 1965 οι Forminx είχαν διασκευάσει τον «Βασιλικός θα γίνω» ως Madjourana’s shake] το Greece Goes Modern όμως προσέγγιζε πολύ πιο σοβαρά και προσεκτικά τα κομμάτια και, παρόλο που μετατρέπονταν σε shake και μπόσα νόβες που άνετα μπορούσαν να χορευτούν σε νεανικά πάρτι και κλαμπ, είχαν μια πιο jazzy προσέγγιση που τα έκανε λιγότερο «ελαφρά».

Ο δίσκος παραμένει μοντέρνος ακόμα και με τα σημερινά στάνταρ και μετά από τόσες απόπειρες να διασκευαστούν με ηλεκτρικά όργανα παραδοσιακά κομμάτια, είναι αξεπέραστος.

Στην συζήτηση με τον Mr. Z -που μου ξαναθύμισε το δίσκο και μου είπε ότι πρόσφατα πουλήθηκε μια αυθεντική κόπια του 1967 για 5 χιλιάδες ευρώ- έμαθα ότι τα μόνα αντίτυπα που σώθηκαν ήταν από ελληνικούς σταθμούς του εξωτερικού που είχε σταλεί ο δίσκος για πρόμο. Και τον ανακάλυψαν κάποιοι που αγόρασαν ομαδικά το στοκ από όσους είχαν κλείσει.

Το εξώφυλλο έχει ζωγραφίσει ο Βασίλης Φωτόπουλος που το 1964 είχε κερδίσει Όσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης για τον Ζορμπά του Κακογιάννη.

Ο δίσκος περιέχει διασκευές από δύο κομμάτια από τον Μοριά («Λεμονάκι», «Καλαματιανό»), δύο από την Ήπειρο («Ο Μενούσης», «Βασιλικός»), δύο από τα Επτάνησα («Γιαλό να πας», «Η πέρδικα»), δύο από τη Θεσσαλία («Καραγκούνα», «Τρία παιδιά»), δύο από τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη («Καράβι απ’ τη Χιό», «Κρητικός».

Κι αυτά είναι μερικά δείγματα:

 M.Hulot

 Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από το post του Δισκορυχείου.
 H κεντρική φωτογραφία είναι από εδώ. 

  Πηγή: grekamag.gr

Αντικλείδι , http://antikleidi.com