Πόλεμος και φασισμός: Ο καπιταλισμός σε κρίση! (του Παύλου Μουρουζίδη)

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι ο τελευταίος σπασμός – με εθνικούς/αστικούς πλέον όρους - ενός μακρυνού θανάτου, αυτού της Σοβιετικής Ένωσης.

Θυμίζουμε πως η τελευταία πράξη διάλυσης της ΕΣΣΔ το 1991, έγινε με την υπογραφή των προέδρων μόνο τριών δημοκρατιών από τις τριανταδύο συνολικά σοβιετικές δημοκρατίες, παρά τα δημοψηφίσματα που προηγήθηκαν σε εικοσιέξι από αυτές. Έξι μόλις δημοκρατίες απήχαν από το δημοψήφισμα και αυτές όχι εξ’ ολοκλήρου: Αμπχαζία, Οσετία και Υπερδνειστερία συμμετείχαν ψήφισαν, όπως και οι υπόλοιπες δημοκρατίες, υπέρ της διατήρησης της Συνομοσπονδίας, με ποσοτά πάνω από 75%.    

Το 2014, το πραξικόπημα στο Κίεβο ενάντια στο Γιανουκόβιτς, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μακρυνή αντανάκλαση σε πολύ διαφορρετικές συνθήκες επίσης, εκείνου του τραγικού πραξικοπήματος, μιας αντεπανάστασης εντός του σοβιετικού στρατοπέδου σε συνθήκες κατάρρευσης. Όπως επίσης, η εν εξελίξει ρώσικη εισβολή είναι η απάντηση-καρικατούρα, με όρους επιβίωσης για το μεγαλορωσικό πατριωτισμό, απέναντι στη συρρίκνωση του ζωτικού του χώρου, της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Συνομοσπονδίας.

Φασίστες του κόμματος Σβομπόντα στο Κίεβο συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Στις ασπίδες, το σύμβολο της λευκής εξουσίας ( ο Στόχος) και οι αριθμοί: ‘14 (χρονολογία της φασιστικής εξέγερσης στην Πλατεία Μαϊντάν) και ο απειλητικός αριθμός 88 (των δολοφονημένων αντιπάλων της εξέγερσης).

 

Λίγο πολύ η αυθόρμητη στάση για το ζήτημα του πολέμου, λέει: «όλα αυτά που γίνονται δεν μας αφορούν (ακόμα), είναι κακό που σφάζονται, μόνη λύση η ειρήνη!» Και ποιος δε θέλει ειρήνη… Ναι, αλλά ποια ειρήνη, ποιάς ημερομηνίας;

Η ιδεολογική στάση ουδετερότητας και «καθαρών χεριών» σε όποια σύγκρουση-αντίθεση συνήθως, έστω και άθελα, οδηγεί στην στήριξη του ισχυρού. Ποιος είναι ο δυνατός στην σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας;

Συχνά, αυτή η «ουδετερότητα» (μερικές φορές επιτήδεια ουδετερότητα) προκύπτει από μια απλουστευτική ιδεολογική στάση - «μη μ’ ανακατεύετε, εγώ είμαι καλό παιδί» - κι όχι ως αποτέλεσμα ανάλυσης της όποιας «συγκεκριμένης κατάστασης», η οποία εν προκειμένω θεωρεί κάθε πόλεμο της ιμπεριαλιστικής εποχής εξ’ ορισμού ιμπεριαλιστικό.

Αλήθεια όμως, όλος ο πλανήτης ζει στον ιμπεριαλισμό; Ήταν άραγε ιμπεριαλιστική η ρώσικη επέμβαση ση Συρία και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ; Η σύγκρουση κάθε φύλαρχου στην Αφρική; O αφανισμός των Υεμενιτών από τη Σ. Αραβία;

Ακόμα χειρότερα, η «ουδετερότητα» μερικές φορές προκύπτει (εξαιρείται η τίμια ντεφετιστική στάση που έλκει την καταγωγή της από την προπολεμική παράδοση του μπολσεβικικού κινήματος) από μια ιδεολογική εμμονή, εχθρική εκ προοιμίου με ότιδήποτε «προέρχεται» από την επάρατη ΕΣΣΔ! (ουκ εστιν αριθμός των σχετικών ρωσοφοβικών οργανώσεων που παραπέμπουν στην αλήστου μνήμης ΟΑΚΚΕ).

Είναι πράγματι τραγικές οι εικόνες του πολέμου, του όποιου πολέμου· μακάρι κι άλλοι οπαδοί να βγάζανε πανώ σαν αυτό των καταπληκτικών οπαδών του ΗΡΑΚΛΗ· και την ίδια στιγμή, οι κομμουνιστές θα συνεχίσουμε να καταγγέλουμε το σάπιο καπιταλιστικό υπόβαθρο όλων των ανταγωνισμών, οικονομικών, πολεμικών, «πατριαρχικών», «έμφυλων» και μη, αφού «έτσι κι αλλιώς ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του» κλπ.

Η έκβασή τους όμως δε μας αφορά, δεν αφορά τις συνθήκες του κομμουνιστικού εγχειρήματος;

Εφόσον - και πολύ σωστά - η επικέντρωση στον «εσωτερικό εχθρό» φέρνει αντιμέτωπη την κομμουνιστική Αριστερά με την πολεμική πλέον κυβέρνηση Μητσοτάκη και το τσουνάμι ακρίβειας και λιτότητας που έρχεται, δε θα ‘πρεπε να δούμε αυτό που φαίνεται να υποτιμάται;

Η επίσημη, ολοκληρωτική προπαγάνδα θα πρέπει να μας υποψιάζει για τον εκφασισμό που περιμένει κάθε πόρο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, κάθε ίχνος εναλλακτικής προσέγγισης στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η στρατιωτικοποίηση της Γερμανίας και μόνο είναι μια εφιαλτική προοπτική! Χώρια οι εξοπλιστικές εξαγγελίες και η ενδεχόμενη αύξηση χωρών μελών της πιο μισητής και δολοφονικής συμμαχίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, του ΝΑΤΟ!

Ο Καρλ Χάινριχ Μαρξ, που πέθανε σαν χθες, στις 14 Μαρτίου του 1883, επιγράφεται συνήθως ως δημοσιογράφος,πολιτικός-οικονομικός αναλυτής, φιλόσοφος, ιστορικός και θεμελιωτής του κομμουνισμού. Μόνο που με την τελευταία του ιδιότητα, θα είναι και ο νεκροθάφτης του κεφαλαιοκρατικού κόσμου.

 

Το πείραμα κοινοβουλευτικού εκφασισμού στην Ουκρανία, η επιβολή μιας τεχνητής ουκρανικής συνείδησης σε ρώσικους πληθυσμούς της κεντρικής-ανατολικής Ουκρανίας, προεξόφλησε πολύ μελανές εξελίξεις στην Ευρώπη. Για τις συνθήκες παρανομίας και διωγμών και της αριστεράς, το παράδειγμα των δεκατεσσάρων χιλιάδων δολοφονημένων(!) εντός των πρώην λαϊκών δημοκρατιών του Ντονμπάς, μιλάει από μόνο του.

Έχουμε αντιληφθεί τι θα σημαίνουν ανάλογα προγράμματα σε μια ΝΑΤΟϊκή Ουκρανία ή/και σε κάθε άλλη χώρα με ακροδεξιά/ΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση; Σίγουρα όλα αυτά δεν μας αφορούν;

Κάθε νίκη των φασιστών σε οποιοδήποτε μέρος της Ευρώπης και της γης όλης, είναι ένα ακόμα βήμα για την στρατηγική ήττα των εργαζομένων και των εργατικών οργανώσεων, είναι μια ήττα για την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Το να παίρνει κανείς τη θέση πχ Ήττα του φασισμού, δεν τον συντάσσει αναγκαστικά με την αστική δημοκρατία. Θα μπορούσε κανείς «καθαρός» κομμουνιστής να κατηγορήσει τους μπολσεβίκους ότι συμμάχησαν τον Αύγουστο του 1917 με τον Κερένσκυ εναντίον του Κορνίλοφ; Τι θα σήμαινε ενδεχόμενη νίκη του Κορνίλοφ; Η στάση «υπεράνω» απέναντι στον καταστροφικό πόλεμο, (πορεία σε πρεσβείες Ρωσίας-ΗΠΑ), μήπως δεν ξεχωρίζει τον εχθρό στα μάτια του λαού, αλλά συσκοτίζει περισσότερο την κατάσταση;

Το να υποδεικνύει κανείς ως βασικό υπαίτιο του πολέμου τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δε σημαίνει ότι διαλέγει και σύμμαχο, αλλά ότι ιεραρχεί ποιος είναι ο θανάσιμος εχθρός την επόμενη μέρα, εφόσον όμως συνεχίζει να υπάρχει.

Ο μικροαστικός μικρόκοσμος του καθενός μας και της οικόσιτης αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, των «απελευθερωμένων ζωνών» (πάρκο τάδε) ή «απελευθερωμένων κτηρίων», «αυτοδιαχειριζόμενων χώρων» κλπ, έχει παρέλεθει ανεπιστρεπτί. Η αριστερά που δε θέλει να διαχειρίζεται επιδόματα πείνας και εξαθλίωσης σε βομβαρδισμένα τοπία, πρέπει να ξαναφανεί άξια του στρατηγικού της σκοπού, μόνο που τα ζητήματα τακτικής πάντα αποδείχτηκαν κρίσιμα ζητήματα ζωής ή θανάτου για την κομμουνιστική αριστερά.

Οι αντιθέσεις συνήθως διαμεσολαβούνται και δεν εμφανίζονται «καθαρές» κι «ατόφιες». Το ζήτημα του αντιφασισμού θέλοντας και μη θα παραμείνει ψηλά στην ατζέντα και πρέπει να παραμείνει.

Η προπαγάνδα του «ενιαίου δυτικοδημοκρατικού κόσμου» έχει αρχίσει, η νεο-μακαρθική προπαγάνδα «απο-σταλινοποίησης/απο-κομμουνιστικοποίησης» και η αναθεώρηση της Ιστορίας που επιδιώκουν (εδώ και χρόνια, επιτακτικά όμως τώρα), θα πέσει αμίληκτη στα κεφάλια όλων των κοινωνιών του «νεκραναστημένου» ΝΑΤΟ. Και θα κλιθούμε να αποκηρύξουμε, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ βεβαίως-βεβαίως, κάθε ολοκληρωτισμό «ναζιστικό - κομμουνιστικό», πιο περιθωριοποιημένοι, πιο ηττημένοι, αλλά με «καθαρές ιδέες».