Πράγματι, «θα τα πούμε έξω»... (Γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα)

Η απόφαση του δικαστηρίου για τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου, όπου οι μεν καταδικασμένοι δεν είναι δολοφόνοι κανονικοί, αλλά κάποιοι που έδειραν μέχρι θανάτου

και οι δε αθώοι έπραξαν ενός ορίων νομίμου δράσης, δεν είναι μια απλή ετυμηγορία που χθες εκθόδηκε, σήμερα εκτελέστηκε, αύριο ξεχάστηκε.

Είναι μια τροχιοδεικτική βολή ευρείας κλίμακας και χρονικού ορίζοντα, η οποία κατά το ένα μέρος  της – το καταδικαστικό – περιθάλπει εκείνο τον θλιβερό κοινωνικό «κατιμά», στον κατώτατο και χειρότερο πάτο της κοινωνικής αποσύνθεσης,  που καθώς βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο ανάμεσα στον εργάτη (που δεν έχει τίποτα δικό του παρεκτός την εργατική του δύναμη) και τα αφεντικά (που διαθέτουν τον αληθινό πλούτο), περιφρουρεί μέχρι αηδίας και μέχρι θανάτου τη μικρή του ιδιοκτησία την οποία ονειρεύεται να κάνει μεγάλη και τρανή.

Εξ’ αυτού και η θλιβερότητά του, εξ’ αυτού η δουλικότητά του, εξ’ αυτού η στεψοδικία, η υποκρισία, η αποφυγή, η υπεκφυγή… Εξ’ αυτού οι κυρ Παντελήδες. Οι χρήσιμοι, ηλίθιοι και ενίοτε δολοφόνοι κυρ Παντελήδες.

Δύο από αυτούς έπεσαν σαν μανιασμένοι λύκοι πάνω στον Ζακ. Δύο από αυτούς ήταν τόσο χαλασμένοι που ακόμα δεν κατάλαβαν τι έκαναν.

Βεβαίως δολοφόνοι… αλλά  σε ένα σύστημα, που επειδή τους έχει ανάγκη, φροντίζει να μην τους ονομάσει κανονικούς δολοφόνους, δολοφόνους από πρόθεση, δολοφόνους κατά μολυσμένη και αηδιαστική συνείδηση (ή και ασυνειδησία), αλλά δολοφόνους που έδερναν και τους ξέφυγε ο έλεγχος πάνω στο ξύλο! 

Και ως δια μαγείας με τρεις λεξούλες «θανατηφόρα σωματική βλάβη», φτάνει το σωστό μήνυμα στην κοινωνία και πέφτει απαλά το προστατευτικό δίχτυ στα ιερά και τα όσια, στα άγια των αγίων του συνταγματικού τους αστικού κράτους, στην ιδιοκτησία.  

Κατά το δεύτερο μέρος – το αθωωτικό – η απόφαση του δικαστηρίου αποτελεί ξεκάθαρη διατύπωση, καταστατική δήλωση, εγχειρίδιο παρόντος και μέλλοντος  για τη δικαστική και εκτελεστική (στην προκειμένη περίπτωση κατασταλτική) εξουσία και την εμπέδωση της μεταξύ τους συνενοχής. Η φράση «έδρασαν εντός νομίμων ορίων» συνιστά μνημείο προκαταβολικής αθώωσης για όλα τα εγκλήματα καταστολής και βίας που θα ακολουθήσουν.

Ποια είναι τα νόμιμα όρια; Ποιος τα ορίζει; Ποιος ελέγχει αυτόν που τα ορίζει; Ποιος μεριμνά για την τήρησή τους; Καμία από τις παραπάνω ερωτήσεις δεν έχει πραγματικό περιεχόμενο. Τα όρια είναι τα όρια της τάξης των αφεντικών όπως εκείνοι τα ορίζουν και όπως τους εξυπηρετούν ανάλογα  με τις εποχές και τις ανάγκες, δηλαδή ανάλογα με το πόσα και με ποια δυναμική κινήματα πρέπει να αποδεκατίσουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Γι’ αυτό και η χυδαία, πρόστυχη, προκλητική απειλή που φέρεται να εξαπέλυσε ο γ.γ του σωματείου Ειδικών Φρουρών προς τη Μάγδα Φύσσα («θα τα πούμε έξω»), έφερε μια αλήθεια….

Εξω είναι η δουλειά τους… Να είναι το χέρι του κατασταλτικού μηχανισμού του αστικού κράτους στην Cosco, στα Πετρέλαια Καβάλας, στο Πέραμα να κυνηγάνε Ρομά και να πυροβολούν, στις γειτονιές να απειλούν μετανάστες, στις πλατείες να τρομοκρατούν έφηβους

Αλλά, ξεχνούν ότι εκεί έξω είναι και οι δική μας θέση. Και όταν αναμετράται το δίκιο με το άδικο τότε…. Τότε; Για να μάθει τι συμβαίνει τότε πρέπει να διαβάσει ιστορία ο κος Ειδικός Φρουρός.

ΠΗΓΗ: www.imerodromos.gr