Θεὀδωρος Κωνσταντινίδης: "Mε αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον βίαιο εκπατρισμό και τη γενοκτονία των Ποντίων"
(Mε αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον βίαιο εκπατρισμό και τη γενοκτονία των Ποντίων)
1. Χαμένη Πατρίδα: Μεταξύ νοσταλγίας και Ουτοπίας:
Η πατρίδα δεν είναι τόπος,
είναι προοπτική.
Αν χάθηκε ο τόπος,
δεν χάθηκε η πατρίδα..
Οι μνήμες κινούνται στο παρελθόν,
η προοπτική στο μέλλον.
Καρπός της μνήμης η νοσταλγία,
της προοπτικής η ελπίδα.
Η νοσταλγία φέρνει πόνο και οδύνη,
η ελπίδα πίστη και δράση..
Η νοσταλγία αναφέρεται στον τόπο και στον χρόνο,
η προοπτική ξεπερνά και τον τόπο και τον χρόνο,
μοιάζει με ουτοπία..
Τότε; τι τάχα είναι η χαμένη μας πατρίδα;
νοσταλγία ή προοπτική;
τόπος ή ουτοπία;
Είναι και και τα δυο μαζί:
τόπος και προοπτική,
οδύνη και ελπίδα,
μια νοσταλγική ουτοπία,
που γεννά μια πίστη αμετακίνητη, σταθερή,
στην οποία καταλύονται ο τόπος και ο χώρος
2. Το δάκρυ του Ουρανού (στον Πόντο τον αξέχαστο)
Κλαίει και πάλι ο Ουρανός,
πικρό του χύθηκ' ένα δάκρυ,
εκύλησε και χάθηκε
στης Μαυροθάλασσας τα βάθη.
Ψάχνω απελπισμένα να το βρω,
χαμένος κόπος, πουθενά!
παντού νεροσταγόνες ίδιες,
πάει, χάθηκε το δάκρυ!
Δάκρυ διαμάντι, δάκρυ πικρό,
σε θέλω φυλαχτό,
για της Πατρίδας τον χαμό
τον πόνο μου να γιάνω..
Σε θάλασσες κι ωκεανούς
μην ψάχνεις να με βρεις,
του Ήλιου το φιλί μ' έκανε ατμό,
έφερε και με φύτεψε
βαθιά στα σωθικά σου,
έγινα θάλασσα πλατιά,
πλημμύρα στην καρδιά σου...
Πηγή: Θεὀδωρος Κωνσταντινίδης
