Απειλούσαν τη ζωή μου για την υποστήριξη στη Γεωργία Μπίκα, λέει ο ακτιβιστής Ηλ. Γκιώνης

Ο ακτιβιστής Ηλίας Γκιώνης με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δήλωσε ότι απειλήθηκε η ζωή του για την υποστήριξη που παρείχε από την πρώτη στιγμή

στην 24χρονη Γεωργία Μπίκα, η οποία κατήγγειλε ότι βιάστηκε την Πρωτοχρονιά σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης.

Όλη η ανάρτηση του Ηλία Γκιώνη:

21 Ιανουαρίου 2022.

Ήταν αυτή η μέρα που ο δικηγόρος μου ενημερώνεται ότι υπάρχει συμβόλαιο θανάτου στο όνομά μου από τους βιαστές της Γεωργίας. Μου προτείνει να μην πάω στην πορεία που θα γίνει στο κέντρο για την υπόθεση και εγώ πεισματικά αρνούμαι.

Φτιάχνω ένα σακίδιο με δυο τρία βασικά πράγματα, ετοιμάζομαι, φοράω σκουφί, μάσκα και όλα τα απαραίτητα για να μην καταλάβει ο κόσμος ότι θα βρίσκομαι εκεί.

Στον δρόμο συναντάω τον δικηγόρο και φίλο μου Γιώργο, λίγο αργότερα στο σημείο που δολοφόνησαν τον Ζακ συναντώ τη Μαρία και την Τόνια και κατευθυνόμαστε όλοι μαζί στο σημείο που θα ξεκινήσει η πορεία.

Εκεί με περιμένουν κάποια λίγα υπέροχα πλάσματα για να πούμε το αντίο και να με βοηθήσουν να φυγαδευτώ με ασφάλεια σε ένα άγνωστης τοποθεσίας σπίτι. Κάνουμε ένα κύκλο και λέω σε όλες ότι θα είμαι καλά, η Νέλλη, η Μαίρη, η Γωγω και η Αθήνα όλες μαζί να βοηθήσουν με κάθε τρόπο τον μικρό πρίγκηπα αλλά και να μου δώσουν λίγες ακτίνες αισιοδοξίας.

Κλάματα και αγκαλιές, μαζί μας κλαίνε και κάποια έφηβα κοριτσάκια που με αναγνώρισαν. Ξεκινά η πορεία και περπατώ χέρι χέρι με τη Μαίρη, μου λέει όπως πάντα με ειλικρίνεια ότι ολα θα πάνε καλά.

Πιο κάτω έρχονται και άλλα φιλαράκια τα αγαπημένα μου παιδιά από το ΜΟΙΡΑΣΜΑ και η Νατάσσα με τον αγαπημένο της.

Στο τέλος της πορείας λέμε το τελευταίο αντίο. Δυο άγνωστοι άνθρωποι μου παραχώρησαν το διαμέρισμά τους στο κέντρο της Αθήνας για να μπορέσω να μείνω κάπου με ασφάλεια για όσο χρειαστεί.

Μένω κλειδωμένος σε ένα σπίτι για πρώτη φορά στη ζωή μου, αυτούσια κάνοντας έρευνα και δίνοντας όσο πιο πολύ φως μπορώ στην υπόθεση βιασμού του αγαπημένου μου πλάσματος της Γεωργίας.

27 Ιανουαρίου 2022.

Περνούν οι μέρες και έχω γενέθλια, πάτησα τα 24 μου, μόνος στο σπίτι και με απανωτά τηλέφωνα από φίλους μου για τις ευχές.

1 Μαρτίου 2022.

Αφού άδειασα το σπίτι που εμένα και πήγα ολα τα πράγματα σε μια αποθήκη, αποχαιρέτησα όσα άτομα μπορούσα και επέτρεπαν οι συνθήκες, άφησα την γάτα μου κάπου που θα περνάει καλά όσο λείπω, μάζεψα κάποια χρήματα μετρητά από πολύ κοντινά άτομα, πήρα το τρένο για Πάτρα και έφυγα από την Αθήνα.

Την επόμενη μέρα πήρα το πρώτο καράβι που είχε και πήγα Ιταλία. 20 ώρες ταξίδι κλάμα και απελπισία.

Τι στο καλό θα κάνω τώρα; Ως πότε θα είμαι φυγάς γιατί απλώς βοήθησα ένα θύμα και έβγαλα την αλήθεια στο φως; Που πάω; Και τι θα ξημερώσει.

Φτάνω στην Ανκόνα της Ιταλίας και είμαι κυριολεκτικά στο δρόμο. Για καλή μου τύχη, μια κοπέλα που είχαμε επαφές από τα σόσιαλ και οι δρόμοι συναντήθηκαν όταν μου ζήτησε βοήθεια για μια άλλη υπόθεση, η Μαριάννα έμενε στην Ιταλία αλλά αρκετά μακριά από εμένα, όποτε μου έκλεισε ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και απλώς μου είπε να πάρω τα πράγματά μου και να πάω να μείνω εκεί.

2 μέρες ακόμα έμεινα στην Ιταλία, βρέθηκαν άνθρωποι άγνωστοι να με φιλοξενήσουν, να με ακούσουν και όταν κατάφερα να βρω τρένο το πήρα και έφυγα.

Έφτασα στη Μπολόνια μεσάνυχτα δεν είχε αλλά τρένα, βρήκα ένα χοστελ και πέρασα το βράδυ εκεί.
Την επόμενη μέρα πήρα το τρένο για Μιλάνο και από εκεί άλλο τρένο για να φτάσω Ζυρίχη. Εκεί έμεινα σε μια άλλη άγνωστη κοπέλα που βρέθηκε στο δρόμο μου μέσα από τα σοσιαλ μίντια και όλο το διάσημα που ήμουν στην Ελλάδα με βοηθούσε με το να κάνω όσο πιο ασφαλής γίνεται τις ηλεκτρονικές συσκευές μου και κατά κάποιο τρόπο με εκπαίδευσε πάνω στα ηλεκτρονικά συστήματα και πως να μην αφήνω ίχνη πίσω μου.

Έμεινα λίγες μέρες εκεί και έπειτα πήρα άλλο τρένο και πήγα Γενεύη. Δυο εβδομάδες έμεινα στην Ανμάς, μια γαλλική πόλη μικρή και γραφική στα σύνορα με Ελβετία.

Εκεί ξεκουράστηκα για λίγες μέρες, γνώρισα εύκολα νέο κόσμο, με πρώτο και καλύτερο τον γείτονα που εμένε απο πάνω τον Τόμας, μου χάρισε ένα απο τα ποδήλατα του και πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα στις Ελβετικές εξοχές, σε αγροκτήματα.

Τα πράγματα σε όλη αυτή την διαδρομή έγιναν χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς gps στο κινητό μου για να μην μπορούν να με ανιχνεύσουν αυτοί που με ψάχνουν και με τα όσα χρήματα είχα μαζέψει από τους ανθρώπους μου πίσω στην Ελλάδα.

Βοήθησαν αρκετά η τύχη , η αλληλεγγύη των αγνώστων ανθρώπων και η θέλησή μου για να συνεχίσω να ζω με κάθε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος.

Πήρα το τρένο από την Ανμάς με βαριά καρδιά (την αγάπησα αυτή την πόλη), έκανα ένα ακόμα ταξίδι 10 ώρες και έφτασα στην πόλη και στην χώρα που μένω τώρα αλλά για λόγους ασφαλείας δεν μπορώ ακόμα να δώσω συγκεκριμένες συντεταγμένες.

Εδώ βρήκα φίλα παλιά και αγαπημένα αλλά σε μόλις περίπου ένα μήνα που είμαι εδώ περίπου βρέθηκαν κι αλλά που με αγκαλιάζουν μέχρι σήμερα σφικτά. Πάνε σχεδόν 6 μήνες που έμεινα ξανά άνεργος και άστεγος.

Εγώ που έκανα απλώς το αυτονόητο ως άνθρωπος και πολίτης, φωνάζοντας και παλεύοντας για την αλήθεια έγινα φυγάς.

Έχασα το σπίτι μου, έχασα φίλους και οικογένεια (έμειναν όμως και λίγα άτομα μετρημένα στα δάχτυλα που αγαπώ και έχω ακόμα επαφές στην Αθήνα) έχασα τη ζωή που πάλεψα πέντε χρόνια στην Αθήνα να αποκτήσω, όταν πάλι το 2017 έφτασα στην πόλη, ανήλικος, άστεγος και άνεργος, εκδιωγμένος από τον πατέρα μου.

Αυτά που κέρδισα όμως είναι πιο δυνατά και υπερισχύουν. Κέρδισα μια παντοτινή φίλη την Γεωργία, ένα υπέροχο πλάσμα που με έκανε καλύτερο άνθρωπο και συνεχίζει μέχρι σήμερα, κέρδισα νέους ανθρώπους στην ζωή μου και πάνω απ'ολα κατάλαβα ποια από τα ήδη υπάρχοντα άτομα που ήταν στη ζωή μου εξακολουθούν να είναι εκεί η οικογένεια που επέλεξα εγώ μαζί τους να έχω.

Επέστρεψα στην Αθήνα πριν λίγο διάστημα, για λίγες μέρες, μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω επιτέλους μετά από καιρό και να βγάλω λίγα χρήματα για να μπορέσω να επιβιώσω για κάποιες μέρες, να δω την οικογένεια που άφησα πίσω, τη γάτα και τον δικηγόρο μου.

Ήταν οι χειρότερες δυο εβδομάδες των τελευταίων μηνών, ένιωσα ξένος, έκλαψα, χτυπήθηκα αλλά ήταν σημαντικό το ταξίδι για να πω το οριστικό αντίο στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της. Είμαι καλά, φροντίζω τον Ηλία και προσπαθώ να μην είμαι σκληρός μαζί του.

Είμαι απογοητευμένος που πάλι το σκοτάδι έδιωξε το φως, αλλά πιο περήφανος για ότι άφησα πίσω στην ζωή μου δεν έχω υπάρξει ποτέ.

Δεν είμαι ήρωας ούτε νιώθω έτσι. Μην δημιουργείτε και μην ψάξετε για ήρωες. Αν ποτέ μου συμβεί κάτι, μην κλάψετε και ούτε να γράψετε διθυραμβικούς λόγους.

Το θέμα είναι τι κάνουμε όσο ζούμε. Εγώ θα συνεχίσω να παλεύω για το δίκαιο. Εγώ μέχρι σήμερα συνεχίζω να πιστεύω τη Γεωργία και μέχρι σήμερα έστω και από απόσταση δεν έπαψα λεπτό να είμαι στο πλευρό της.

Εγώ συνεχίζω να σε πιστεύω αδερφή μου. Το ίδιο θέλω και από εσάς. Αν με αγαπάτε και με νοιάζεστε, μην τους αφήσετε με τα λεφτά και το σκοτάδι να κερδίσουν. Ίσως κάπου κάποτε τα ξαναπούμε, ίσως και όχι. Ένα προσωρινό αντίο ήθελα να σας πω. Με κάνετε περήφανο κάθε μέρα και για αυτό σας ευγνωμονώ.

ΠΗΓΗ: tvxs.gr