Δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης ο β΄, είναι το όλον! (του Θανάση Σκαμνάκη)
Η κοινωνική πρακτική έχει προβάλλει κάποια μοντέλα συμπεριφοράς που σπάνια διαψεύδονται. Ας πούμε, αν ένας ανίκανος ή ακόμη χειρότερα, μικρόνους, ανόητος, άνθρωπος
αναλάβει εξουσία, την οποιαδήποτε, τότε μετατρέπεται σε ιταμό δυνάστη, στρέφεται εναντίον εκείνων που θεωρεί ικανότερους από αυτόν και συνεπώς ανταγωνιστές, γίνεται αλαζόνας απέναντι ακόμη και σε εκείνους που τον ευεργέτησαν, και εν τέλει συντρίβεται με κρότο.
Αν αυτό αφορά μια σοβαρή εξουσία, π.χ. την πρωθυπουργία μιας χώρας, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο «θεαματικά», όσο και δραματικά.
Η περιγραφή μπορεί να προσεγγίζει τα συμβαίνοντα στη μικρή μας χώρα τις τελευταίες ημέρες.
Όσοι μιλούσαν έτσι κι αλλιώς κατά του Μητσοτάκη του β΄, βρήκαν την ευκαιρία να δικαιωθούν.
Όσοι δεν μιλούσαν ως τώρα, βρήκαν αφορμή να ξεσπαθώσουν χρησιμοποιώντας λέξεις και εκφράσεις όσο γίνεται πιο αιχμηρές και απαξιωτικές. Δρυός πεσούσης… Και επί του προκειμένου ο πίπτων δεν είναι ούτε θάμνος, αλλά παριστάνει το αειθαλές!
Και κάποιοι από εκείνους που τον υποστήριζαν σπεύδουν τώρα να αλλάξουν ρότα.
Όλα αυτά συνιστούν την ορατή πραγματικότητα και προοιωνίζονται μια παταγώδη πτώση.
Που είναι όμως η παγίδα (γιατί παγίδες στήνονται παντού):
Μερικές φορές το ορατό και το εκκωφαντικό τείνουν να σκιάζουν και να σιωπούν το αόρατο και το υπόρρητο. Το θορυβώδες να αποκρύπτει ή να επεξεργάζεται καταλλήλως το ουσιώδες.
Ο Μητσοτάκης β΄είναι δημιούργημα ενός συστήματος που τον ανέδειξε, τον έφερε πρωθυπουργό, του υπαγόρευσε τι θα κάνει, εκείνος τα έκανε όλα, και τώρα, ως φαίνεται, τον θεωρεί τελειωμένο χαρτί. Σε αυτά τα επίπεδα δεν υπάρχει αναγνώριση, ευγνωμοσύνη ή έστω επιείκεια. Φυσικά ο εν λόγω αποκόμισε τα οφέλη από την παρουσία του στην εξουσία (καθώς όπως καταλάβαμε πιστεύει ακράδαντα πως η εξουσία είναι μπίζνα) και συνεπώς δεν μπορεί, δεν δικαιούται, να θεωρεί αχάριστους τους πολιτικούς πιστωτές του.
Περιλαμβάνουμε σε αυτούς όλους, τις οικογένειες της ελληνικής ολιγαρχίας, τους εφοπλιστές, την αμερικάνικη κυβέρνηση και τον εδώ πρεσβευτή, τους κύκλους της Ε.Ε.…
Όμως η έκρηξη της οργής κατά Μητσοτάκη β΄, δικαιολογημένη ασφαλώς, κινδυνεύει (αν και από κάποιους γίνεται με συγκεκριμένο σκοπό) να αποκρύπτει αυτούς ακριβώς τους κύκλους που αίροντας, όταν και με τον τρόπο που θέλουν, την εμπιστοσύνη στον τρέχοντα πρωθυπουργό ετοιμάζουν με τις ίδιες βλέψεις και τις ίδιες αδιαφανείς διαδικασίες τον ερχόμενο.
Θυμίζω απλώς, πως το 2014, η Ευρωπαϊκή Ένωση (διάβαζε η Γερμανία) επέλεξε να αρνηθεί στον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά την εκταμίευση του δανείου, προκειμένου να ασκήσει πίεση και να υποτάξει την ερχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της. Και πέτυχε με αυτό όχι μόνο την διαρκή υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την καθήλωση του μαζικού λαϊκού κινήματος, που επένδυσε τις ελπίδες του στην κυβερνητική αλλαγή και στον Τσίπρα.
Κινδυνεύει επίσης, η έκρηξη της οργής κατά Κυριάκου, να αποκρύψει το γεγονός πως οι μηχανισμοί παρακολούθησης δεν είναι σύμπτωμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη β΄, όσο κι αν πήραν μεγαλύτερες διαστάσεις τώρα, αλλά, όπως δείχνουν και τα στοιχεία της Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) μια επίδοση ολόκληρης της σύγχρονης διακυβέρνησης - οι 55 παρακολουθήσεις του 2005 έγιναν 4.871 το 2015 και έφτασαν τις 11.113 το 2018 (δηλ. κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), και 11.680 το 2019 (οπότε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μοιράστηκαν το χρόνο και τη δόξα!)και έκτοτε, βέβαια, εκτοξεύτηκαν.
Δηλαδή να αποκρύψει πως το καθεστώς επιτήρησης είναι το μοντέλο λειτουργίας του συστήματος. Με όλες τις μορφές. Το Predatorείναι ένα υποσύνολο των μηχανισμών της αμερικανικής NSAπου παρακολουθεί, αποθηκεύει, επεξεργάζεται και έχει προς διάθεση και αξιοποίηση όποτε χρειαστεί τις τηλεφωνικές και προσωπικές επικοινωνίες, φωτογραφίες, αγορές, προτιμήσεις, γούστα και ό,τι αφορά την προσωπική δράση των κατοίκων όλου σχεδόν του πλανήτη(είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό το βιβλίου του Μπάρτον Γκέρμαν, Σκοτεινός Καθρέφτης, εκδ. Καστανιώτη, όπου περιγράφει την περίπτωση του Εντουαρντ Σνόουντεν)
Κινδυνεύει τέλος να παρακάμψει (και εν τέλει να αθωώσει) τη γενική τάση του νεοφιλελεύθερου πολιτικού μοντέλου προς υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών, περιστολή των ελευθεριών, περιορισμό των δικαιωμάτων των πολιτών, πρωτίστως των εργαζομένων, στο όνομα της ασφάλειας, της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, εν τέλει της ελευθερίας των κερδών του μεγάλου πλούτου.
Φυσικά είναι δικαιολογημένη η οργή κατά Μητσοτάκη β΄, καθώς η τριετής ως τώρα διακυβέρνηση συσσώρευσε πλείστα δεινά στην ελληνική κοινωνία, τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Και η προσωπική ευθύνη του ανεπαρκούς και υποτακτικού πρωθυπουργού δεν είναι αμελητέα.
Ο Μητσοτάκης β΄ παίζει τώρα το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», αλλά είναι το αστικό σύστημα που μας κλέβει, δουλειές, λεφτά και ζωή.
Όσο αυτό το ξεχνάμε ετοιμάζεται στο παρασκήνιο– και ετοιμαζόμαστε κι εμείς να τον καταπιούμε κι αυτόν - ο επόμενος «χρήσιμος», ηλίθιος ή (ακόμα χειρότερα γιατί μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός) έξυπνος!
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
