Ο σπαραγμός του ζαρκαδιού (Ποίηση της Τσοκτουρίδου Παρθένας)

Ο σπαραγμός του ζαρκαδιού τρύπησε στην καρδιά της 

τον ουρανό του αίματος που τον κατάπινε 

θαρρείς του πόνου το σκοτάδι... 

Το τέλος της πορείας του ήρθε σ' αυτή τη Φύση 

από τα βόλια κυνηγών στης Άρτεμης το δάσος. 

Ω! οργή που καις ασταμάτητα ως ποταμός κυμάτων 

σπλάχνο της Φύσης εσύ που κλαίς, 

οδύρεσαι, σπαράζεις ως θρήνος επιτάφιος 

λυπάσαι και στενάζεις, μοιάζεις να κλαις σε μια θεά 

που σε ακούει και θρηνεί τον άδικο χαμό σου, 

μοιρολογάει και πονάει το θλιβερά  

ανθρώπινο, σπαρακτικό σου κλάμα. 

Ως μύθος δράματος θαρρείς Θείου και μυστηρίου 

η Φύση φρίττει, συμπονεί, το Σύμπαν όλο αναφωνεί 

κραυγάζει, συγκλονίζεται, σείεται η γη απ' τα υγρά 

του πόνου τα φαρμάκια, κλαίνε πηγές τα δάκρυα 

κρυστάλλωσαν, παγώσαν, τα δέντρα στέκονται βουβά 

και τα κλαδιά σα γλώσσες γέρνουν στο κλάμα 

με παλμό, - τι έμεινε - το θάνατο προσμένουν. 

Τ' αστέρια τρεμοπαίξανε στα μάτια μαύρα δάκρυα 

κυλήσανε στο ασημί του φεγγαριού το χρώμα. 

Η Φύση όλη θλιβερή έβγαλε τον καημό της 

και κάλεσε την Άρτεμη την τιμωρία να δώσει 

σε όσους σπείραν θλιβερά απελπισιά και πόνο. 

Δάκρυσαν οι Νύμφες των Δασών στη συμφορά την τόση 

χλώμιασε ο ήλιος, πάγωσε δάκρυσε στο θυμάρι 

φούσκωσε η λίμνη, μάνιασε, θέριεψε μολυβένια 

τα σύννεφα, ο ουρανός, γίγαντες στον αγέρα, 

που τρόμαξε και κρύφτηκε πέρα απ' τα βουνά. 

Ταράχτηκαν τα στήθια της και δεν θα γαληνέψουν 

στο κλάμα που την σπάραξε λες και μωρού δικού της 

το κλάμα όλων των θεών ρίγησε στον κορμό της 

τον πόνο άρπα έκανε στα χείλη της πληγής της 

τη λογική κερένια, το όνειρο μαυριδερό, το φως θρήνο με αίμα. 

Η καλοσύνη χάθηκε στο σκέπαστρο των άστρων, 

την πήραν και τη φύτεψαν σε κήπους μακρινούς 

άγγελοι ξεχασμένοι -απ' της ανθρώπους  

που ειν' αυτοί αδικομισημένοι - η προσφορά της που΄τανε 

καθ΄ όλα ιερή, χορός μπαλάντας έγινε στων ποιητών τη λύπη. 

Ντύθηκε μαύρα η Άρτεμη στο σπίτι της Ειρήνης 

ανήμπορη ν' αντισταθεί στον Χάρο που της πέτρωσε 

τα βλέφαρα, με δάκρυα την Τιμωρία στέλνει πια να βρει 

-τη μάνα που αντιστάθηκε στου ζαρκαδιού το κλάμα!- 

Ν' αφιερώσει ορκίστηκε όλη την ύπαρξή της 

αγέρωχη να πολεμάει όλους της μισητές της Φύσης 

που επέφεραν στη γη της συμφορές. 

Άρμοζε η τιμωρία αυτή τη μάνα, στη γυναίκα 

που μίσησε τον άντρα της που σκότωσε ζαρκάδι; 

Να' τανε άδικο αυτό ή δίκαιο στη Φύση; 

 

-Α' ΒΡΑΒΕΙΟ  

ΕΠΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟΖΩΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΙΩΝΟΣ».  

 

ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΦΘΗΚΕ: 

1.     ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ Β' ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ «ΟΙΩΝΟΣ» ΤΟ ΕΤΟΣ 2012 ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ - ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ  

2. ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ «ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ» ΤΟΥ 27ου ΤΟΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 

 

-ΒΡΑΒΕΙΟ Β' 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΕΧΝΩΝ, ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ – ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ, ΤΟ ΕΤΟΣ 2011 (Βράβευση στο Πολιτιστικό Κέντρο «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» στο Κερατσίνι ) 

 

-ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ 

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΙΚΗ ΣΤΟΑ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ, ΤΟ ΕΤΟΣ 2011