Για τα εκλογικά αποτελέσματα στις 26 Μάη 2019 (Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος)

«Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, […] ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν […] αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια.

Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν». [Μανόλης Αναγνωστάκης].

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

Μετά από τα αποτελέσματα των εκλογών στις 26 του Μάη 2019[1], με πρώτη δύναμη σε ποσοστά και σε ψήφους την αποχή, συγκριτικά με τα κόμματα που συμμετείχαν, και ενώ οι μέρες περνούν, το αστικό κράτος και η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική αστική «δημοκρατία» παραμένει ακλόνητη και κυρίαρχη. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως στη γνωστή θέση - άλλοθι των κομμάτων της αριστεράς ή της «αριστεράς» των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων «αν οι εκλογές άλλαζαν οτιδήποτε, θα ήταν παράνομες», ισχύει και το αντίθετο: «αν στις εκλογές η αποχή άλλαζε οτιδήποτε, θα ήταν παράνομη»· η κυρίαρχη ηγεμονεύουσα αστική τάξη -(άντε, η ελίτ για τους μεταμοντέρνους «αριστερούς», δεξιούς και τον βούρκο των κεντρο-κλπ.)- με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους θα έβρισκε τρόπους να μας σύρει -στην ανάγκη με τη βία- στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουμε… Προς το παρόν, παρά το «ισχυρό πλήγμα»(!;) της αποχής στην αστική τάξη και την αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» οδεύουμε προς εθνικές εκλογές και μάλλον σ’ ένα νέο Βατερλό σε ότι αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά ή «αριστερά».

 

Για τους μαρξιστές κλασικούς οι εκλογές είναι ένας δείκτης ωριμότητας της πολιτικής συνείδησης των κοινωνικών τάξεων, συνεπώς και της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Και το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών, αποτύπωσε τους ταξικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς στη χώρα μας και τις πολιτικές ιδεολογικές επιλογές, με την ψήφο σε κόμματα, πολιτικές οργανώσεις και συνδυασμούς στην «αυτοδιοίκηση» -το τοπικό κράτος- ή με την αποχή.Με την ψήφο του επέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία τα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας και ένα πλήθος από ακροδεξιά, φασιστικά, εθνικιστικά γκρουπούσκουλα που όλα μαζί συγκεντρώνουν διψήφιο ποσοστό.

Παραφράζοντας τον Μαρξ, (στα αποσπάσματα που παρατίθενται στο κείμενο, σε αγκύλες επίκαιρες προσθήκες στααυθεντικά), πριν τις εκλογές η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας προσπάθησε «[…]ν’ αποκτήσειδημοτικότητα με παιδικά ανόητες προτάσεις, να καταδείξει [πως η συντελούμενη κοινωνική και οικονομική καταστροφή ήταν μια προσωρινή κατάσταση, πως ξεπεράστηκε, πως έρχονται η «ανάπτυξη» και η ευημερία] και ν' αφήσει να υπονοηθεί [πως η κανιβαλική γενοκτονική ταξική πολιτική που εφάρμοσε επιβλήθηκε] προσωρινά μονάχα από τις περιστάσεις […]. Σ’ αυτό οφείλεται η [απόφασή] τηςνα [διανεμηθεί η 13^η σύνταξη από το «ματωμένο πρωτογενές υπερπλεόνασμα» στους συνταξιούχους και η μείωση κάποιων συντελεστών του ΦΠΑ]. Χρηματικά δώρα και [ψεύτικες υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρούνται], αυτή ήταν η προοπτική με την οποία [επέλεξε] να δελεάσει τις μάζες. Δώρα και [ψεύτικες υποσχέσεις] - σ’ αυτά περιορίζεται η οικονομική επιστήμη του κουρελοπρολεταριάτου, του καθώς πρέπει και του χυδαίου. Σ’ αυτά περιορίζονται οι μοχλοί [της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικήςαριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας]. Ποτέ [πριν κυβερνητική εξουσία,] δεν κερδοσκόπησε πιο πρόστυχα πάνω στην προστυχιά του όχλου»[2].

Το μπαράζ του προπαγανδιστικού μηχανισμού του αστικού μπλοκ εξουσίας «βγήκαμε από τα μνημόνια», έρχεται - ήρθε η «ανάπτυξη», το «πρωτογενές υπερπλεόνασμα», η «έξοδος της χώρας στις αγορές», η «13^η σύνταξη»,υπερκάλυψε και υπερκαλύπτει τηναδυσώπητη πραγματικότητα με τα εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας, τη «μαύρη εργασία», τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις,εργαζόμενους με μπλοκάκι, ενοικιαζόμενους και ότι άλλο ξερνάει οι νους του κάθε ασύδοτου πιονέρου επιχειρηματία του ιδιωτικού τομέα. Πρωτοπόρα η περιοχή μας στην επίσημη καταγεγραμμένη ανεργία και η ανεπίσημη πραγματική σε εφιαλτικά δυσθεώρητα ύψη. Και όσοι τυχεροί ακόμα δουλεύουν «ωφελούνται»(!!!;;;) από τα δουλεμπορικά προγράμματα των ΕΣΠΑ με το χαρτζιλίκι που «γενναιόδωρα» προσφέρουν οι κεφαλαιοκράτες του εξυμνούμενου «αδιάφθορου» ιδιωτικού τομέα των ιδιοκτητών μέσων παραγωγήςή πολύ απλά μένουν απλήρωτοι για μήνες…!.

«Το κουρελοπρολεταριάτο [της χώρας μας, τσακισμένο και εξαθλιωμένο συνέρρεε και συρρέει στις δωρεάν διανομές τροφίμων, στα κοινωνικά παντοπωλεία, στα κοινωνικά ιατρεία, στα δουλεμμπορικά προγράμματα «κοινωνικής απασχόλησης» των ΜΚΟ,των ΚΟΙΝΣΕΠ,των φορέων, της εκκλησίας και κάθε καιροσκόπου παράγοντα της «τοπικής αυτοδιοίκησης»]. Πλάι σε ξεπεσμένους γλεντζέδες με αμφίβολα μέσα συντήρησης και με αμφίβολη [«επιχειρηματικότητα»], πλάι σε διεφθαρμένα και τυχοδιωκτικά απορρίμματα της αστικής τάξης [βρίσκειςάνεργους, «απασχολήσιμους» με μαύρη, ελαστική εργασία, εργαζόμενους με μπλοκάκι, ενοικιαζόμενους, «ωφελούμενους»], απατεώνες, τσαρλατάνους, λατζαρόνους, κλεφτοπορτοφολάδες, ταχυδακτυλουργούς, χαρτοπαίκτες, προαγωγούς, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιους τροχιστές και γανωτήδες, ζητιάνους, με μια λέξη όλη εκείνη την ακαθόριστη, την ξεχαρβαλωμένη μάζα, που ρίχνεται μια εδώ - μια εκεί […]»[3]. «Κι αν ο προλετάριος είναι αρκετά τρελλός, για να προτιμήσει να πεθάνει από την πείνα, παράνα υποταχτεί στις «φιλοδίκαιες» προτάσεις των αστών, των «φυσικών ανωτέρων» του, οι αστοί θαβρουν εύκολα έναν άλλο. Υπάρχουν αρκετοί προλετάριοι στον κόσμο, και δεν είναι όλοι τόσο τρελλοίπου να προτιμήσουν τον θάνατο απ’ την ζωή», (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ).

Αυτή είναι η βάρβαρη πραγματικότηταπου γέννησαν και γεννούν οι πολιτικές που εφάρμοσαν και θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας.Μέχρι τώρα, κάθε «μεταρρύθμιση» και «εκσυγχρονισμός»άνοιγε και ανοίγει το δρόμο για ένα νέο και πιο επώδυνο βήμα «μεταρρύθμισης» και «εκσυγχρονισμού»… Αυτός είναι ο συνήθης φαύλος κύκλος, όπου σε κάθε «μεταρρύθμιση» και «εκσυγχρονισμό»το αποτέλεσμαγίνεται η αιτία που θα παράξει νέα δυσμενέστερα αποτελέσματα που θα απαιτήσουν νέες «μεταρρυθμίσεις»και «εκσυγχρονισμούς»…, κι αυτό γίνεται από το 1990... Ο ίδιος φαύλος κύκλος με το μνημόνιο ένα, το μνημόνιο δύο, το μνημόνιο τρία, με το καθένα να … δίνει λύσεις(;!) στα προβλήματα που δημιούργησε το προηγούμενο… Ο ίδιος φαύλος κύκλος στις εργασιακές σχέσεις, στην αγορά εργασίας, στην ανεργία, στο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης, στις υπηρεσίες υγείας, στη δημόσια δωρεάν παιδεία… Και παρά ταύτα είναι τα ίδια κόμματα εξουσίας του αστικού μπλοκ που επιλέχτηκαν και σ’ αυτές τις εκλογές για να μας ξανα-«μεταρρυθμίσουν» και ξανα-«εκσυγχρονίσουν».

Με πρόσχημα τον «αυτοδιοικητικό»(;)χαρακτήρα του τοπικού κράτους συγκροτήθηκαν συνδυασμοί που διεκδίκησανκαι πήραν την ψήφο του εκλογικού σώματος στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, αυτοπροβλήθηκαν και προβλήθηκαν ως «υπερκοματικοί», «ανεξάρτητοι» -ακόμα και οι έχοντες το «χρίσμα» της ΝΔ ή κομμάτων του αστικού μπλοκ-,για να πείσουν ότι δεν είναι φορείς κάποιας ιδεολογίας και πολιτικής, ότι δεν συνδέονται και δεν έχουν σχέση με κάποιο κόμμα ή πολιτική οργάνωση, είτε είναι νέοι, είτε είναι γυναίκες, είτε είναι οικολόγοι, είτε είναι της αυτονομίας, με «ένσημα» ή χωρίς «ένσημα», με «ευρωπαϊκή ή αυτοδιοικητική συνείδηση» και κυρίως να πείσουν ότι δεν είναι φορείς της ιδεολογίας και της πολιτικής των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας που ασκούν ή άσκησαν ή φιλοδοξούν να ασκήσουν κυβερνητική εξουσία στα χρόνια των κανιβαλικών μνημονίων αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια».

 

Το πόσο«υπερκοματικοί»και «ανεξάρτητοι» είναι,το καταλαβαίνεις ακούγοντας «[…]τα αυτάρεσκα επινίκια γαβγίσματα [των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας] που μ’ αυτά συγχαίρουνε ο ένας τον άλλο για τα ευμενή αποτελέσματα των εκλογών του Μάη 2019]»[4]. «Το γενικό εκλογικό δικαίωμα φαίνεται πως επέζησε μόνο για μια στιγμή, για να γράψει με το ίδιο του το χέρι μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου τη διαθήκη του και να διακηρύξει στο όνομα του ίδιου του λαού ότι: καθετί που [έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα και τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες], αξίζει να καταστραφεί»[5].

Επιστροφή λοιπόν στο παρελθόν. Το «Εγκόλπιον τού Εργατικού Λαού» κυκλοφόρησε το 1869 και συμβουλεύει τον Εργάτη:

 

«Απερχόμενος το πρωί εις το έργον σου, φίλε χειρώναξ, είσελθε εις την εκκλησίαν, σφραγίσου διά του σημείου του σταυρού, και ειπέ το Πάτερ ημών και ο θεός τον οποίον επικαλείσαι θέλει ευλογήσει τα έργα σου... Δεν είναι ίδιον αγαθού πολίτου να παραβαίνει τον Νόμον. Και κακώς αν είναι ο Νόμοςπρέπει να υποτασσώμεθα εις αυτόν και μόνον διά θεμιτών τρόπων να επιζητήσωμεν την διόρθωσίν του. Πλην δε της προσβολής του Νόμου και της προσβολής του συμφέροντος του χειρώνακτος, προκύπτει εκ της εκούσιας αργίας (απεργία) και άλλο ατόπημα. Οι εργάτες και οι εργοστασιάρχαι διαιρούνται εις δύο πολέμια στρατόπεδα και διαιρούντες αλλήλους ως εχθρούς επιθυμούσιν ο εις τουάλλου την ζημίαν το οποίον και ασύμφορον και αντιχριστιανικόν είναι».

Ο πόνος, η οργή, η αγανάκτηση, ο θυμός, η εξαθλίωση και η περιθωριοποίηση κοιτάνε δεξιά - ακροδεξιά, δεν οδηγούν αριστερά. Στη Γαλλία με τα «κίτρινα γιλέκα» ακόμα στο δρόμο -έστω και με μειωμένη μαζικότητα- πρώτοι στις ευρωεκλογές οι φασίστες της Λεπέν. Πλούσια η ιστορική εμπειρία από γεγονότα με αντίστοιχα χαρακτηριστικά…

 

Η Ευρώπη μαυρίζει καθώς ακροδεξιά, φασιστικά, ναζιστικά κόμματα αναδείχτηκαν πρώτη δύναμη σε αρκετές χώρες και σε άλλες αύξησαν τις δυνάμεις τους και την επιρροή τους στις ευρωεκλογές. Ακροδεξιοί, φασίστες και ναζί μπαίνουν σε κυβερνήσεις και όπου μένουν απ’ έξω την πολιτική τους ατζέντα την υλοποιούν «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «οικολογικά», «ανεξάρτητα», «αυτόνομα» κόμματα και πολιτικές κινήσεις, που συνεργάζονται χωρίς προσχήματα μεταξύ τους στη συγκρότηση κατ’ ευφημισμό «κεντροδεξιών», «κεντροαριστερών» και το λουρί της μάνας κυβερνήσεων που διαχειρίζονται έναν ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό που έχει σαπίσει και απειλεί να εξαφανίσει τον πλανήτη γη με πυρηνικό ολοκαύτωμα.

 

Σ’ αυτές τις συνθήκες «η αστική [αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική] δημοκρατία νίκησε.Είχε με το μέρος της την αριστοκρατία του χρήματος, τη βιομηχανική αστική τάξη, τις μεσαίες τάξεις, τους μικροαστούς, το στρατό, το κουρελοπρολεταριάτο που «[σε συνθήκες ομηρίας, τσακισμένο από την ανεργία, τη φτώχια και την εξαθλίωση, έγινε έρμαιο στις διαθέσεις του αστικού μπλοκ και κάθε εξουσίας], τους διανοούμενους, τους παπάδες και τον πληθυσμό της υπαίθρου. Με το μέρος του [ελληνικού] προλεταριάτου δεν ήτανε κανένας […]^[6].

 

Περιττό αλλά μάλλον χρήσιμο και αναγκαίο: είναι καλό να γνωρίζουμε, να θυμόμαστε τι είναι ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός ή ο νεοφιλελευθερισμός όπως αποκαλείται στις μέρες μας:

 

Για τους νεοφιλελεύθερους γκουρού, αιτία των καπιταλιστικών κρίσεωνείναι η δύναμη των συνδικάτων και του Συνδικαλιστικού Κινήματος που με τις διεκδικήσεις τους τροφοδοτούν τον πληθωρισμό, περιορίζουν το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων και εμποδίζουν τη συσσώρευση κεφαλαίου για επενδύσεις με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας.

 

Συνεπώς για τους ζηλωτές του νεοφιλελευθερισμού, πρέπει να διατηρηθεί ένα κράτος ικανό να τσακίσει τη δύναμη των συνδικάτων, να καταργηθούν οι κατώτερες αμοιβές που ορίζουν οι Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις και να καθορίζονται από τον «ανταγωνισμό» της αγοράς εργασίας, λιτό στις κοινωνικές δαπάνες που τις θεωρούν παρασιτικές, να μην παρεμβαίνει στην οικονομία (ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση κρατικών παρεμβάσεων), και να ελέγξει τον πληθωρισμό. Βασικοί στόχοι είναι η νομισματική σταθερότητα, ο πειθαρχημένος κρατικός προϋπολογισμός, και ένα «φυσιολογικό(;!) ποσοστό ανεργίας» που θεωρείται αναγκαίο για την «αποτελεσματική» λειτουργία της αγοράς εργασίας. Εφόσον επιτευχθούν αυτά, μειωθούν οι φόροι, αυξηθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων, αποκατασταθεί η διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, και παράλληλα περιοριστούν οι κοινωνικές δαπάνες θα προκύψουν οι ανισότητες και τα κίνητρα για επενδύσεις και «ανάπτυξη» και η μείωση της ανεργίας.

Όλα αυτά κάτι πρέπει να μας θυμίζουν για τις «μεταρρυθμίσεις», την «ανταγωνιστικότητα», την «ανάπτυξη» και γενικά για τις πολιτικές που εφάρμοσαν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ για τα τελευταία εννέα χρόνια τουλάχιστον… Τα αποτελέσματα, τις συνέπειες για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα γνωρίζουμε, τα ζούμε στο πετσί μας…

***

«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», «Δεν αλλάζει έτσι ο κόσμος Κεμάλ» - Για τη ρεβάνς των ηττημένων…

 

Σημειώσεις - Παραπομπές

 

---

[1]Ευρωεκλογές – Μάιος 2019

Επικράτεια

Εγγεγραμμένοι: 10.074.898

Έγκυρα: 5.656.154 - 95,54%

Άκυρα: 173.745 - 2,93%

Λευκά: 90.538 - 1,53%

Συμμετοχή: 5.920.437 - 58,76%

Αποχή: 4.154.461 - 41,24%

Εκλογική Περιφέρεια Κοζάνης

Εγγεγραμμένοι: 163.492

Έγκυρα: 93.775 - 94,96%

Άκυρα: 3.191 - 3,23%

Λευκά: 1.788 - 1,81%

Συμμετοχή: 98.754 - 60,40%

Αποχή: 64.738 - 39,6%

Εκλογική Περιφέρεια Γρεβενών

Εγγεγραμμένοι: 42.139

Έγκυρα: 22.851 - 96,23%

Άκυρα: 616 - 2,59%

Λευκά: 280 - 1,18%

Συμμετοχή: 23.747 - 56,35%

Αποχή: 18392 – 43,65%

Εκλογική Περιφέρεια Καστοριάς

Εγγεγραμμένοι: 62.810

Έγκυρα: 30.683 - 95,26%

Άκυρα: 903 - 2,80%

Λευκά: 624 - 1,94%

Συμμετοχή: 32.210 - 51,28%

Αποχή: 30.600 - 48,72%

Εκλογική ΠεριφέρειαΦλώρινας

Εγγεγραμμένοι: 89.516

Έγκυρα: 33.766 - 94,65%

Άκυρα: 1.186 - 3,32%

Λευκά: 721 - 2,02%

Συμμετοχή: 35.673 - 39,85%

[2]Καρλ Μαρξ, Η 18^ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 76.

[3]Καρλ Μαρξ, Η 18^ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 85.

[4]Καρλ Μαρξ, Η 18^ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 21

[5]Καρλ Μαρξ, Η 18^ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 22

[6]Καρλ Μαρξ, Η 18^ηΜπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 25.

 

 

wwwkozani.tv

www.ptolemaida.tv