To «ελληνικό Woodstock» / Όταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έστειλε χιλιάδες Αθηναίους στην πλαζ της Βουλιαγμένης για το μεγάλο πάρτι του
Ήταν βράδυ της 25ης Ιουλίου του 1983 όταν η πλαζ της Βουλιαγμένης «πλημμύρισε» απο χιλιάδες Αθηναίους. Το φεγγάρι ήταν ολόγιομο και
η βραδιά ήταν η σημαντικότερη στιγμή του Λουκιανού Κηλαηδόνη που αποτέλεσε και σταθμό για την πορεία της ελληνικής μουσικής.
Ήταν το «Πάρτι στη Βουλιαγμένη», ή όπως έχει χαρακτηριστεί το «ελληνικό Woodstock».
Εννέα χρόνια ακριβώς μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στις 25 Ιούλιου του 1983, αποκαθιστάται οριστικά και αμετάκλητα η άτυπη συλλογική αυτολογοκρισία στη διασκέδαση και η ενοχή για την ευδαιμονία, με το «Πάρτι στη Βουλιαγμένη».
Κάτω από την καλοκαιρινή πανσέληνο, η σοβαροφάνεια της πολιτικοποιημένης μουσικής δράσης της πρώτης περιόδου της Μεταπολίτευσης περνά στην ιστορία, ανοίγοντας τον δρόμο για πιο ανέμελη και προσανατολισμένη στην μονάδα μουσική πρόταση.
Το Πάρτι που λαμβάνει χώρα στην πλαζ της Βουλιαγμένης δεν έχει το αυστηρό στήσιμο των μεταπολιτευτικών συναυλιών που έλαβαν χώρα σε γήπεδα και μεγάλα θέατρα.
Ο οικοδεσπότης Λουκιανός Κηλαηδόνης, μαζί με τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Βαγγέλη Γερμανό, την Αφροδίτη Μάνου, την Μαργαρίτα Ζορμπαλά, την Νέλλη Σεμιτέκολο, την Μαντώ, την Λία Βίσση και τους Μπιγκ Μπάντ καταφθάνουν με βάρκες στην πλωτή σκηνή που έχει στηθεί, ενώ τον ουρανό φωτίζουν πυροτεχνήματα.
Αν και τα εισιτήρια που κόπηκαν είναι περίπου 25 χιλιάδες, οι συμμετέχοντες στο πολιτισμικό γεγονός που σημάδεψε τη δεκαετία του ’80, υπολογίζονται μεταξύ 50 και 80 χιλιάδων.
Πρόκειται για την πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση που οι συμμετέχοντες σε ένα πολιτισμικό δρώμενο, δεν κάθονται αυστηρά στριμωγμένοι σε κερκίδες, αλλά τραγουδούν, χορεύουν, κολυμπούν, παίζουν ρακέτες και χαζεύουν αγκαλιά το φεγγάρι ξαπλωμένοι στην αμμουδιά, υπό τους ήχους μιας μοντέρνας μουσικής που παντρεύει, μέχρι πρότινος αποφευκταία ροκ και παραδοσιακά στοιχεία.
Είναι ένα ενδιαφέρον κοινό που δεν έχει πολιτικά ή ταξικά χαρακτηριστικά ομοιογένειας αλλά μόνο κοινό γνώρισμα τη δίψα για την απελευθέρωση της διασκέδασης.
Χαρακτηριστικό της αμηχανίας με την οποία το κατεστημένο της εποχής αντιμετωπίζει το νέου αυτού τύπου δρώμενο είναι η αδυναμία του Τύπου των ημερών να περιγράψει το γεγονός, πέφτοντας στην παγίδα να χρησιμοποιήσει κλισέ πολιτικούς όρους όπως «κοσμοπλημμύρα» ή «λαοθάλλασα». Φαίνεται πως ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες που θα διαχωρίσουν τη μαζική πολιτισμική διαντίδραση από την πολιτική της χροιά, όμως οι από τα κάτω ζυμώσεις στέλνουν ακριβώς το αντίθετο μήνυμα.
Ο ίδιος ο Κηλαηδόνης θα πει χαρακτηριστικά για εκείνη τη νύχτα που σημάδεψε τα 80s: «Ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή, ήταν ο κόσμος σε ένα άλλο μήκος κύματος, είχε μία άλλη ξενοιασιά, μια άλλη ανάγκη. Αυτό που προσέφερε, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ότι ήταν μία πρώτη πρόταση για να σταματήσουν οι συναυλίες να γίνονται στα γήπεδα, που ήταν ένας πολύ σκληρός χώρος για μουσική, για να ψάξουμε άλλους χώρους, έχω την εντύπωση πως η Βουλιαγμένη οδήγησε στο να γίνονται πια συναυλίες στα ποτάμια, στα κάστρα, στους λόφους».
ΠΗΓΗ: www.tvxs.gr
