Έπεσε ο Κασσελάκης ζήτω ο Κασσελάκης! (του Ευθύμη Λαμπαδά)
Η καθαίρεση του Κασσελάκη από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκανε ένα απογοητευμένο κόσμο να αναθαρρήσει και να αποκτήσει ξανά μια ελπίδα ότι έστω σε πρώτο χρόνο θα ανακτήσει αυτό το κόμμα την χαμένη του αξιοπιστία. Μάταια.
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος παρά κάτι μέρες από την ημέρα που η αστική τάξη της χώρας πραγματοποίησε την τελική επίθεση και εν τέλει τελείωσε τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη και η αποχώρηση χιλιάδων αριστερών αγωνιστών/τριών ήταν αυτή που επισφράγισε την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που λέμε "συστημικό πλαίσιο". Ο νέος σχηματισμός που άκουγε απλά στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έπαψε να εκφράζει τις λαϊκές μάζες, ρευστοποιήθηκε οργανωτικά, μετασχηματίστηκε πολιτικά και γελοιοποιήθηκε μέχρι αηδίας από τον πρόεδρο του και τα ανίκανα πολιτικά του στελέχη. Σταμάτησε να αποτελεί κίνδυνο για το "σύστημα" αφού έγινε το ίδιο μέρος του συστήματος.
Προφανώς η εκλογή πάτησε σε ένα σπαρμένο έδαφος που καλλιεργήθηκε εντατικά από την ήττα του 2019 και μετά. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωτεργάτη τον Τσίπρα, έκανε το πιο αυτοκτονικό "άνοιγμα" στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου το οποίο θα διδάσκεται στην πολιτική επιστήμη ως παράδειγμα προς αποφυγή. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έγινε ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και έμπασε στις γραμμές του, ότι πιο πολιτικά ξοφλημένο και ανήθικο στοιχείο είχε το ΠΑΣΟΚ, η λούμπεν δεξιά, αλλά και διάφορες περσόνες που είχαν "άποψη". Ο Πέτρος Παππάς, ο Αντώναρος και η Ακρίτα είναι μόνο τρία meme από τις χιλιάδες απομιμήσεις τους σε όλες τις κομματικές οργανώσεις. Ποτέ δεν υπήρξε κατεύθυνση για άνοιγμα στην κοινωνία και τον απλό κόσμο που υποφέρει, παρά μόνο συγκολλήσεις μηχανισμών. “Ποιος είσαι εσύ και πόσους κουβαλάς από πίσω σου; Ωραία έλα να σε κάνουμε γραμματέα.” Τα παραδείγματα αξιόλογων ανθρώπων που προσέγγισαν τότε ήταν ελάχιστα τα οποία δεν μακροημέρευαν. Τα παραδείγματα αξιόλογων συντρόφων που έβαλαν πλάτη στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μετά εξαφανίστηκαν αηδιασμένα, άπειρα.
Κι εσείς τι κάνατε ενώ τα βλέπατε τότε όλα αυτά, θα ρωτήσει κανείς. Ήμασταν τότε και κάποιοι που σφίξαμε τα δόντια και είπαμε θα πάμε κόντρα στην σαπίλα για να υπερασπιστούμε το κόμμα και την ιστορία του. Αναγκαστήκαμε να γίνουμε "σύντροφοι" με ανθρώπους εξουσιολάγνους, που είχαν ύφος καρδιναλίων και περίσσιο θράσος. Δεν είχαν καμία σχέση με την Αριστερά και προπαντός με το Αριστερό ήθος ή το ήθος γενικά. Όλος αυτός ο συρφετός έγινε ομάδα και αγκαλιάστηκε από την “Κίνηση Μελών”. Είχαν συντεταγμένο σχέδιο να τελειώσουν με όλους εμάς. Θέλανε να τελειώσουν με το παλιό, γιατί όλοι αυτοί οι αποτυχημένοι από την ζωή ήταν τάχαμου το “νέο”. Έτσι η πολιτική με “Π” απαξιώθηκε και εκχώρησε την θέση της στον αυριανισμό και την σκανδαλολογία. “Αφήστε την προγραμματική αντιπαράθεση και τις αμπελοφιλοσοφίες, πιάστε το Documento για να ρίξουμε την δεξιά”. Η διαφωνία ποινικοποιήθηκε και εκχώρησε την θέση της στην συνομοσιολογία. “Διαφωνείς; είσαι υπονομευτής”. Και ο πρόεδρος ως πρόσωπο θεοποιήθηκε, ως θεσμός αυτονομήθηκε και εν τέλει κατέπεσε. “Είμαι προεδρικός, ψηφίζω Τσίπρα όχι ΣΥΡΙΖΑ, άντε γεια Τσίπρα”. Στην πορεία κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι πουθενάδες που είχαν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό να σαγηνεύουν τον Τσίπρα, μάλλον επειδή ήταν εξαιρετικοί γλείφτες, μισούσαν θανάσιμα την Αριστερά. Μίσησαν και τον Τσίπρα αργότερα. Αυτά τα 4 χρόνια ήταν αρκετά για να ισοπεδώσουν δεκάδες χρόνια ιστορίας, αγώνων, διεκδίκησης. Η σημερινή κατάντια της Αυγής ειναι ενδεικτικό δείγμα.
Μετά την παραίτηση του Τσίπρα προετοιμάστηκαν με τις πλάτες του συστήματος να δώσουν την τελική μάχη για να καταλάβουν το κόμμα. Το κόλπο είχε ως εξής. Από την μία το σύστημα μέσω των πρωινάδικων είχε αναλάβει να μας συστήσει έναν νέο, ωραίο, μορφωμένο επιχειρηματία που μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Από την άλλη το Documento και ο Πολάκης έστησαν ένα χυδαίο παιχνίδι συνωμοσίας απέναντι στην Αχτσιόγλου και την παραδώσανε στα σκυλιά τους για ξέσκισμα. Δεν ήθελε και πολύ, η διάτρητη εκλογική διαδικασία του 2ευρου έβγαλε Κασσελάκη. Είναι από τις στιγμές που αναλογίζεσαι, τι θα γινόταν αν είχε εκλεγεί η Έφη. Θα ήταν σίγουρα η τελευταία ελπίδα να σωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση για την χώρα.
Ο Κασσελάκης λοιπόν πάτησε πάνω σε αυτόν τον βούρκο, στηρίχθηκε από το σύστημα, όπως επίσης στηρίχθηκε με πλήρη συνείδηση από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της πάλαι ποτέ ενιαίας “Κίνησης μελών”, άσχετα αν τώρα κάποιοι τον αμφισβήτησαν γιατί τους έκανε στην άκρη. Όμως η ανοχή στο πρόσωπο του όλο αυτό το διάστημα και η ανοχή στην μετάλλαξη των θέσεων του κόμματος ανέδειξε και τα όρια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Ο Στέφανος Κασσελάκης - Stefanos Kasselakis επέβαλλε την γελοιοποίηση και το life style, όχι την κομματική γραμμή. Δεν είδα κάποιον να διαφωνεί με το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, την υπερψήφιση των εξοπλιστικών, τις ανακοινώσεις για την Παλαιστίνη, με το 60% των νομοσχεδίων της ΝΔ, με την στρατηγική επιλογή συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Ο Χρήστος Σπίρτζης που έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια, μπορεί να ήταν εξαφανισμένος στην εκλογή προέδρου αλλά ως τασάρχης της Κίνησης μελών συντόνιζε τον στρατό των ΟΡΚ. Ο Παύλος Πολάκης / Pavlos Polakis πέρα από γνωστός κάφρος, ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον Κασσελάκη και τον έβγαλε. Η Όλγα Γεροβασίλη - Olga Gerovasili που πρώτη τον αμφισβήτησε στο συνέδριο ήταν αυτήν που βγήκε περιχαρής μετά την διάσπαση να μας πει ότι ενίοτε “οι διασπάσεις γίνονται για καλό”. Ο Φάμελλος Σωκράτης παρόλο το μειλίχιο και σοβαρό ύφος του ήταν ο πιο πιστός Άργος του Κασσελάκη μέχρι που τον καθαίρεσε. Μην ξεχνάμε ότι βγήκε στο συνέδριο μαζί με έναν άλλο μεγάλο Κασσελοφάγο ονόματι Γιώργος Τσίπρας να δηλώσουν “Πρόεδρο έχουμε” απέναντι τότε στην Γεροβασίλη. Αρά ποιος πιστεύει ότι οι ίδιοι άνθρωποι θα φτιάξουν ένα άλλο κόμμα από αυτό που είναι σήμερα; Ποιος πιστεύει ότι η εκλογή ενός άλλου προσώπου θα λύσει την ανθρωποφαγία που είναι πλέον ταυτοτικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος αλήθεια εμπιστεύεται ακόμη το κριτήριο όλων αυτών των αποτυχημένων πολιτευτών;
Ο Κασσελάκης φεύγει (ο Κασσελακισμός όμως μένει ως κυρίαρχη πλέον ιδεολογία στο εσωτερικό του πεθαμένου ΣΥΡΙΖΑ.
Και τι να κάνουμε; Όταν όλα πάνε δεξιά η λύση βρίσκεται στην Αριστερά. Ένα πρώτο καλό βήμα για όσους και όσες αισθάνονται ακόμη ότι η καρδούλα τους χτυπάει Αριστερά, είναι ο απεγκλωβισμός από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Γιατί να πας να ψηφίσεις για πρόεδρο; Ποιον θα πας να ψηφίσεις; Αυτούς που την Τρίτη σου λένε άλλα και την Πέμπτη άλλα; Αυτούς που σου φύτεψαν το μίσος για τους συντρόφους σου; ή αυτούς που νοιάζονται να διασώσουν το τομάρι τους και μόνο; Η επόμενη μέρα για τον κόσμο της Αριστεράς θα είναι δύσκολη γιατί ηττηθήκαμε. Δεν συνθηκολογήσαμε όμως. Η ανασύνθεση της Αριστεράς είναι μονόδρομος για να μπει ένα πραγματικό ανάχωμα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές την ΝΔ. Και η συμμετοχή σε αυτήν την προσπάθεια, επίπονη μεν, μα όμορφη να την ζήσει κανείς. Με σοβαρότητα κόντρα στον καιρό, με μπόλικο πείσμα και αυταπάρνηση. Πάντα Αριστερά, πάντα με την Αριστερά!
