Η σιωπή δεν είναι παντοτινή (του Θανάση Σκαμνάκη)

Καταγράφουμε καθημερινά συμβάντα αυθαιρεσίας, ασύδοτης συμπεριφοράς, αμοραλισμού, σε βαθμό που δεν έχει ξανασυμβεί. Σαν συνταγή δικτατορικού καθεστώτος.

Μια διαφορά μεταξύ τους είναι στο ότι στη δικτατορία δεν μπορούσες να μιλήσεις, ενώ τώρα δεν μιλάς απλώς.

Πρόκειται για την αποκάλυψη του πραγματικού και ουσιαστικού περιεχομένου του κράτους δικαίου, του αστικού κράτους δικαίου, την εποχή της κρίσης. Όταν δεν μπορεί να προβάλλει το πρόσωπο του (ή προσωπείο) ως καθολικού εκφραστή της κοινωνίας.

Αυτή τη φορά το πρόσωπο είναι ατόφιο με όλη την ουσία που περιέχει, ταξικό, αποκρουστικό, μονομερές: δίκιο είναι ο νόμος του αφεντικού. Και το ανάποδο, νόμος είναι το δίκιο του αφεντικού. Εκείνα που λένε τα βιβλία της Νομικής πως ο νόμος προστατεύει τον αδύνατο από τους ισχυρούς, δεν ισχύουν (αν ίσχυσαν ποτέ) στις εποχές κρίσης.

Τα περιστατικά είναι κατά συρροήν. Μόνο οι τελευταίες ημέρες πρόσθεσαν την αθώωση όλων στην υπόθεση Ζήμενς, τον εκφοβισμό των μαρτύρων στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής και την απόκρυψη άλλων, φόρα παρτίδα, χωρίς ούτε ένα φύλλο δικαιολογητικής συκής, ο αποκλεισμός του καθηγητή Λύτρα από την έρευνα του κορονοϊού, η πανεπιστημιακή αστυνομία και οι απροσχημάτιστες  επιθέσεις σε κάθε σχεδόν συγκέντρωση, ακόμη και στη συναυλία (νόμος είναι τα η αστυνομία)…

Η διάκριση των εξουσιών υποχωρεί, εκτελεστική, δικαστική, νομοθετική τείνουν προς ταύτιση. Τουλάχιστον προς σύνδεση. Η Βουλή ασκεί όλο και πιο τυπικά τη νομοθετική εξουσία, οι δικαστές συνδέονται όλο και πιο πολύ με την κυβέρνηση, η αστυνομία νομοθετεί στην πράξη και δικάζει, επίσης στην πράξη, και τα πίσω κέντρα εξουσίας, η αμερικάνικη πρεσβεία και οι ολιγάρχες, κυβερνούν.

Γιατί είναι τόσο απροκάλυπτοι; Φταίει ο αυταρχισμός της  κυβέρνησης; Φταίει ότι αυτός που είναι πρωθυπουργός είναι περιορισμένου πνευματικού βεληνεκούς; Φταίνε οι ακροδεξιοί που κυριαρχούν στη σκέψη της εκτελεστικής εξουσίας;   

Η απάντηση είναι πως ισχύουν όλα αυτά μαζί.

Πρόκειται για ένα μοντέλο διακυβέρνησης που διαχειρίζεται το καθεστώς της γενικής έκπτωσης των αξιών, μια κρίση που δεν μπορεί να ενδύσει με μανδύες πλουραλισμού και ανεκτικότητας τις ταξικές του επιλογές.

Το δόγμα της είναι πως έχει δίκιο αφού (και όσο) μπορεί να το επιβάλλει. Ο νόμος είναι για τους αδύναμους κυβερνήτες. Η συγγένεια με τις φασιστικού τύπου πρακτικές και θεωρίες είναι εμφανής γιατί είναι εμφανώς κρισιακές οι συνθήκες.

Το κυριότερο όμως, όπως φαίνεται, δεν είναι το πως συμπεριφέρονται οι πάνω, η κυβέρνηση, οι μηχανισμοί και τα κέντρα εξουσίας

Είναι το πως αντιδρούν οι κάτω. 

Γιατί όσο δε μιλάνε τόσο εκλαμβάνεται η σιωπή ως ανοχή, ως σχεδόν έγκριση. Εκείνο που φαίνεται στην προκειμένη περίπτωση ακόμη πιο ανεξήγητο (πιθανόν) είναι πως όταν έρθει η ώρα της κάλπης πολλοί, μπορεί και οι περισσότεροι, θα ξαναψηφίσουν την ασυδοσία, την αυθαιρεσία κ.ο.κ.

Προφανώς μια αιτία της τέτοιας ψήφου, είναι και πως δεν υπάρχει πειστική αντιπολίτευση η οποία να επαγγέλλεται ουσιαστικά διαφορετική πολιτική (αλλά μήπως και η αντιπολιτευτική τακτική του πρώην αριστερού κόμματος που διεκδικεί τα πρωτεία, στην ίδια λογική με των κυβερνώντων δεν εδράζεται; Να εξευμενίσει τα κέντρα εξουσίας. Η σιωπή των πολιτών εκλαμβάνεται και από αυτή την πλευρά ως υποταγή και αποδοχή).

Το κυριότερο, λοιπόν, που εξηγεί τις παρόμοιες κυβερνητικές συμπεριφορές, είναι πως οι αντίπαλοι αποδεικνύονται αδύναμοι και νωθροί.  

Και προφανώς ο κύριος αντίπαλος, ο εχθρός λαός.

Όμως, προσοχή. Η περιγραφή πόρρω απέχει από την υποταγή και την παράδοση.

Η σιωπή δεν κρύβει συναίνεση. Κρύβει φόβο, απογοήτευση, αίσθηση αναποτελεσματικότητας, αδυναμία, κόπωση. Αλλά αυτά είναι κοινωνικά συναισθήματα με περίεργες περιστροφές, καθώς κάτω από την επιφάνεια κυκλοφορούν ειδήσεις, αισθήματα και προσδοκίες. Η πρώτη ευκαιρία να δοθεί ξεσπάει καταιγίδα. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι πως η ευκαιρία μπορεί να είναι ασήμαντη. Ένα δευτερεύον περιστατικό, που αλλιώς θα περνούσε απαρατήρητο, καθώς δεν είναι το γεγονός που συνεγείρει, είναι η συσσωρευμένη δυναμίτιδα.

Η σιωπή δεν είναι παντοτινή, όπως τα διαμάντια στην ταινία!

Και εν προκειμένω, η σαρωτική ακρίβεια, που ασφαλώς δεν είναι δευτερεύον περιστατικό, φέρνει κύματα οργής τα οποία δεν ξέρεις πως θα ξεσπάσουν. Και τα οποία έχουν συγκεκριμένο αίτιο, όσο και να τον μπερδεύουν τα μέσα προπαγάνδας , και συνεπώς συγκεκριμένο παραλήπτη.

Αυτή η ενημέρωση δεν είναι μήνυμα αισιοδοξίας, είναι ειδοποίηση θα έλεγα, που απευθύνεται και προς τις δυο πλευρές. Και προς τους αλαζόνες που κυβερνούν και προς τους απογοητευμένους της Αριστεράς.

Δεν είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς τόνωση του συναισθήματος μας, είναι η παρούσα και μια ερχόμενη πιθανότητα.

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr