ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (Ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου, αφιερωμένη στη γιορτή των ερωτευμένων)
ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (Ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου, αφιερωμένη στη γιορτή των ερωτευμένων)
Ένας απέραντος ουρανός η αχόρταγη ψυχή σου,
ανεμοίραγη κι αξύπνητη…
Η πεινασμένη σκέψη σου το ουράνιο τόξο
του αρίφικου ασύλου του…
Η διψασμένη ζωή σου δίχως όρια στον αεροβάτη ορίζοντά του …
Μαγνητική θύελλα η ανεμοζάλιστη αγάπη σου, μουδιασμένη,
το βλαστάρι της λοχείας της περιμένει
ανήμπορη στη βρύση της λησμονιάς…
Ω, μα να, βλέπω μια σκιά ανυποψίαστη στο αετίσιο βλέμμα σου!
Λιβάδια!... .. Και δυο πέρδικες, λησταποδόχες
της ματωμένης σου καρδιάς
πετούν στους κρόκους των ματιών σου…
Τα χείλη σου χαμογελούν κρυφά με θαυμασμό!...
Η καρδιά σου φτεροκοπάει κρυψίβουλα!...
Μη τρομάξεις!... Είναι ο ζευγηλάτης του ιδροκόπου έρωτα!!..
Τα τόξα του σημαδεύουν τη ζητιάνα καρδιά σου!!...
Μη κινηθείς, θα λαβωθείς!...
Είσαι παγιδευμένος και…περίεργο… Σου αρέσει!!..
…Ω θαύμα της αβυσσαλέας ψυχής μου
ηλιοστάλαχτο, λάγνο, δύσλυτο,
αγγέλων βάλσαμο διαπλανητικό, γριφώδες,
θεσπέσιο κομψολόγημα αγέρινης μετουσίωσης!…
Παλινδρομείς στο άνθι της ναρκοβόλας αγάπης μου
αναγεννάς τα κύτταρα της βραχύβιας ύπαρξής μου
αναπτερώνεις το ελπιστικό ηθικό μου, το εμβαπτίζεις,
αναζωπυρώνει το καυτό σου άγγιγμα
τις αχαλίνωτες αισθήσεις μου,
βότανο ιλαρυντικό στη λύτρωση της πύρινης λάβας,
της φλογερής λαχτάρας μου!…
Σε σένα γιορτάζει ο Έρωτας με πνεύμα και ψυχή!
Σε σένα!… Ευρυμέτωπος και εύστοχος!…
Σε μένα, κάθυγρος καθρεφτίζεται ο καινοθήρας
δίχως καρδιοσκασιά κτύπους μου παίρνει ο κλέφτης!…
Σε σένα – σε μένα, δεν ξέρει να μαραίνεται
ερωτικούς μόνο να έχει πόθους, το αίμα να φλογίζεται
με πλανευτές παλμούς μες τις καρδιές να στάζει!…
Σε σένα – σε μένα, το θαύμα της καρδιαλγίας, τροφή στον Έρωτα!
