Τι θα ψηφίσουμε την Κυριακή; (του Θανάση Σκαμνάκη)
Σε πάμπολλους ανθρώπους της Αριστεράς, νομίζω πιο πολλούς από ποτέ, πλανάται το ερώτημα: τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές της 21ης Μάη;
Προφανώς αναζητείται μια απάντηση που να λέει: τον ένα, τον άλλον, τον τρίτο συνδυασμό της Αριστεράς.
Προσωπικά έχω το ίδιο ερώτημα. Μπορώ να αναλύσω τις πολιτικές των κομμάτων που εκτίθενται, μπορώ να περιγράψω τις θετικές και αρνητικές τους όψεις, αλλά καμία ανάλυση δεν με οδηγεί σε μια σίγουρη απάντηση. Υπάρχουν πολλά ναι μεν αλλά…
Τα οποία συμμερίζονται όχι μόνο οι άνθρωποι με τους οποίους συζητώ, αλλά, απ’ όσα ακούω, και άλλοι. Παρ’ ό,τι στο τέλος χρειάζονται μια απάντηση στο δια ταύτα.
Μάθαμε κι εμείς στο τηλεοπτικό εκείνο: καλά όλα αυτά, αλλά στο συγκεκριμένο τι απαντάς; - όπως λέει λογχοφόρος ο αμείλικτος δημοσιογράφος - Ναι ή Όχι; Παρότι το Ναι ή το Όχι είναι πιο αόριστη απάντηση από το συλλογισμό που θέλεις να εκθέσεις, και ο οποίος, πάντα σχεδόν, είναι πιο ουσιαστικός και σοβαρός.
Έτσι λοιπόν, και στα σημερινά έρχεται η ερώτηση: καλή η ανάλυση και σωστή, αλλά τι θα ψηφίσεις;
Να λοιπόν η προεκλογική αμηχανία. Το ιδιαίτερο μάλιστα είναι πως η αναζήτηση αυτή ξεπερνάει τα όρια της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ακόμη και της όλης Αριστεράς, αγγίζοντας κοινωνικές ομάδες που θίγονται από ένα σύστημα εξοντωτικό .
Κι αυτό γιατί δεν παρουσιάζεται στις εκλογές ένα σχέδιο συνολικής και απαιτητικής, και σε στόχους και σε δυνάμεις, παρέμβασης, που θα μπορούσε να εμπνεύσει και να συνενώσει, και για τις εκλογές, και, κυρίως, για μετά από αυτές..
Οι προσπάθειες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα δεν ήσαν ως φαίνεται επαρκείς.
Η Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης που συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 2021 δεν μπόρεσε να διανύσει το διάστημα της δοκιμασίας και της ισχυροποίησης. Κάποιες δυνάμεις που συμμετείχαν στράφηκαν προς μια πιο ισχυρή κοινοβουλευτική διεκδίκηση, πιο «ρεαλιστική» ας πούμε. Επιλογή που δεν θεωρώ, δεν θεωρήσαμε, επαρκή για να συνεισφέρει σε ένα μεγάλο σχέδιο, πιο μακροπρόθεσμο, πιο ανεξάρτητο, πιο ριζοσπαστικό.
Η απόπειρα που έγινε λίγους μήνες πριν τις εκλογές, με εκκίνηση από το φεστιβάλ ΑΡΑΝ-Κομμουνιστικού Σχεδίου, πήρε καλές κριτικές ως πρόταση, έκανε και μια ωραία και πολλά υποσχόμενη εκδήλωση στο Στούντιο όπου διατυπώθηκαν προθέσεις και ευχές, αλλά χάθηκε στη εκτέλεση, καθώς κάποιες από τις δυνάμεις δεν συμφώνησαν, εν τέλει, να υλοποιηθεί το έργο, κλίνοντας είτε προς τη μοναχική αλλά «σαφή», πολιτικά και ιδεολογικά, επιλογή, είτε προς τον «ρεαλισμό» της κοινοβουλευτικής αναζήτησης, που λέγαμε πιο πριν.
Όσο για τις θεωρούμενες στέρεες δυνάμεις της Αριστεράς, δεν δείχνουν ούτε αποδοτικές, ούτε πειστικές.
Στην πραγματικότητα η αμηχανία πριν την κάλπη είναι μια αναζήτηση κάποιου καινούργιου και διαφορετικού. Ενός σχεδίου ενοποίησης πάνω σε ένα νέο πρόγραμμα και με νέες μορφές υλοποιούμενο.
H απόπειρα αυτή παρέμεινε ακέραιη και επίκαιρη, παρά τις προεκλογικές και εκλογικές σκοπιμότητες και επιλογές. Περιμένει να επιστρέψει πιο ώριμη, πιο ικανή, πιο αποτελεσματική. Να γίνει μια απάντηση στην άλλη, τη μεγαλύτερη αμηχανία, που προκαλούν (και θα προκαλέσουν κι αυτή τη φορά) τα εκλογικά αποτελέσματα και οι απογοητεύσεις που κουβαλούν. Πολύ περισσότερο αν χρειαστεί να γίνει και δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, οπότε θα κλάψουνε αριστερές μανούλες ουκ ολίγες.
Αλλά κύριο θέμα δεν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα που μπορεί και πρέπει να επαναφέρει τις προτάσεις για συνεργασία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο προσκήνιο. Είναι πρωτίστως οι ανάγκες των ανθρώπων και των καιρών. Τα αμείλικτα προβλήματα και μια υποβόσκουσα κρίση, που μπορεί και να ξεσπάσει, η οποία χειροτερεύει τη ζωή, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτιστικό.
Θα είναι μια ανοησία να σηκώσουμε το ένα δάχτυλο και να πούμε σε συντρόφους και μη, σας τα λέγαμε εμείς. Θα είναι σα να μεταφέρουμε τις συνήθεις οικογενειακές αντιπαραθέσεις στο δημόσιο βίο (σύγχυση την οποία κάνουν συχνά κάποιοι πολιτικοί άνθρωποι).
Εκείνο που ωστόσο μπορεί να ειπωθεί είναι πως το κεφάλαιο της κοινής συμπόρευσης των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων των αριστερών ρεφορμιστών δεν κάηκε. Κρατήθηκε έξω από την ασημαντότητα μιας χαμένης αναζήτησης ψήφου και διεκδίκησε ρόλο στις σκέψεις των αριστερών ανθρώπων. Οπότε θα επιστρέψει στο τραπέζι επίμονο και απαιτητικό.
Αλλά προφανώς χρειάζεται να ξανασυζητήσουμε όλο το σχέδιο. Τη συμφωνία σε ένα πρόγραμμα που θα περιέχει τα κρίσιμα ζητούμενα της εποχής μας (όπως τα θεωρεί ο καθένας μας, οργανωμένες δυνάμεις και άτομα), προωθητικό τόσο για τη διεκδίκηση και ικανοποίηση των αναγκών όσο και των πολιτικών και κοινωνικών ανατροπών. Με νέους τρόπους διεξαγωγής της συνεννόησης - όχι οχυρωμένος ο καθένας μας στην ατομική ή συλλογική αλήθεια του, και καλώντας τους άλλους αν συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, αλλά εκκινώντας από ένα κοινό σημείο, ίσως το κατακτημένο ήδη από τόσες προηγηθείσες απόπειρες.
Το σχέδιο αυτό δεν είναι μια ακόμη ματαιότητα του βίου της ριζοσπαστική Αριστεράς, όμοιο με όσα έχουν ήδη αποτύχει. Οι αποτυχίες δεν είναι μόνο αιτία απογοήτευσης. Είναι και εμπειρία, γνώση, μεγαλύτερη πεποίθηση (και αυτοπεποίθηση).
Η άλλη μέρα είναι τώρα!
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
