Το τελευταίο 100άρι (Γράφει η Ράνια Στυλιάδου)
Μάχες σώμα με σώμα, κυνηγητά, όπλα και μαχαίρια που δεν τα βάζει ο νους το ανθρώπου, συνέργειες, θερμόαιμες εκδηλώσεις, καδρόνια, φωτοβολίδες, φανατισμός.
Οπαδική βία.
Αιματηρό και τρομαχτικό στο σκηνικό και στο φόντο, τα 100 μέτρα του Μιχάλη.
Το τελευταίο 100άρι της ζωής, που τον οδήγησε στον θάνατο.
Θρηνεί η οικογένεια και οι φίλοι
Θρηνεί η κοινωνία, θρηνεί η δημοκρατία.
Θρηνεί το δικαίωμα της επιλογής ομάδας και χρώματος.
Και ζούμε στιγμές όπου το «δε μου αρέσει αυτό που είσαι» οδηγεί σε θάνατο.
Βίαιο, αποτρόπαιο, καταδικαστέο.
Αθλητισμός και Βία ….πως είναι δυνατόν;
Το αθλητικό ιδεώδες έφθασε να μην είναι πρωταγωνιστής αλλά κομπάρσος του φανατισμού και της βίας στους αθλητικούς χώρους αλλά και έξω από αυτούς.
Οι ειδικοί αποφαίνονται ότι ο φανατισμός στα γήπεδα αυξάνεται αναλογικά με την βία που παρατηρείται στην κοινωνία !!!
Το ποδοσφαίρο πρωτοεμφανίζεται τον 13ο αιώνα στην Αγγλία, ενώ ήδη από τους μεσαιωνικούς χρόνους ήταν συνδεδεμένο με βίαιες εκδηλώσεις.
Στην αρχαία Ελλάδα κάποια αθλήματα είχαν εξαιρετικά βίαιο περιεχόμενο, θέαμα που ψυχαγωγούσε τους φίλαθλους που «διψούσαν» για ξυλοδαρμούς και αιματηρά επεισόδια.
Σήμερα (αιώνες μετά) ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι σε εθνικό επίπεδο, όπως ορίζει ο νόμος, οι λέσχες των οργανωμένων οπαδών θα κλείσουν και πως κάθε ομάδα θα έχει μόνο έναν σύνδεσμο με έδρα την επίσημη ΠΑΕ. Η δε αστυνομία θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο προκειμένου να ελέγχει την είσοδο των οργανωμένων φιλάθλων στις θύρες εκείνες που έχουν δημιουργήσει πρόβλημα.
Όσο καλοπροαίρετος και να θέλει να είναι κάποιος, όσο αισιόδοξος και καθόλου προπετής θέλει να εμφανίζεται, η ιστορία αποδεικνύει ότι παντού και πάντα δημιουργούνται κερκόπορτες που δυστυχώς οδηγούν σε άσχημα φαινόμενα, ακόμα και στον θάνατο.
Στον απόηχο των ανακοινώσεων, την ώρα που ακόμα αναζητούνται ευθύνες για τον αποτρόπαιο θάνατο ενός ανθρώπου, ο Θεός να με βγάλει ψεύτρα, θαρρώ πως τα όσα έγιναν γνωστά δε θα αρέσουν σε πολλούς.
Δε μιλάω για τους οπαδούς, γι΄αυτούς που θέλουν να δουν ποδόσφαιρο. Που λαχταρούν για το θέαμα και το παρεϊστικο λακριντί πριν και μετά τον αγώνα.
Γι’ αυτούς που στα δωμάτιά τους δεν υπάρχουν κρυμμένα μαχαίρια καραμπίτ αλλά κρεμασμένα κασκόλ και σημαίες.
Μιλάω για τους αδίστακτους και αιμοσταγείς που αμαυρώνουν το φίλαθλο οπαδικό κίνημα και ζουν για την στιγμή που θα προκαλέσουν, θα αναστατώσουν, θα βανδαλίσουν, θα σηκώσουν τη γροθιά και τα όπλα αφήνοντας ανθρώπους στο δρόμο να πεθαίνουν αβοήθητοι.
Και όλα αυτά στην Ελλάδα του 2023 που βρίσκεται συνέχεια σε κατάσταση θρήνου … για τα παιδιά των Τεμπών, για τους ανθρώπους της Πύλου, για τον Μιχάλη της Ν. Φιλαδελφείας, για … για …για.
