Αν όχι εμείς, τότε ποιοι; (Της Αριστέας Αδαμίδου)

Βαδίζουμε πάνω στο σκοινί πέραν της νύχτας.

Θηλιές τριγύρω μας, στον ύπνο εφιάλτες.

Στο σκοτάδι μυρωδιά φριχτή πλανάται.

Κι εμείς, αφόβως, στο σκοινί χορεύουμε ακόμα.

 

Η φωτιά λαμπρή ανάβει σαν φωτεινό όνειρο.

Το σκοτάδι περιφρονεί, το σχοινί φωτιά παίρνει.

Αλλά το τσουνάμι σβήνει το φως με σάλο.

Κι εμείς παρακολουθούμε, αμέτοχοι, τον κόσμο.

 

Σιωπή εκτείνεται, ως απέναντι ομίχλη.

Ασφάλεια, ελευθερία, τι σημαίνουν ακόμα;

 

Σε έναν κόσμο αθώων, όλα αθώα φαίνονται.

Κεφάλια ψηλά σηκώνονται, χάνουν τον δρόμο τους, κόβονται.

Ο αγώνας ενάντια στην παθογένεια δύσκολος πάντα.

Άνισος και σκληρός, θύματα πάντα.

 

Στο σχοινί  χορεύεις, αφήνοντας τον φόβο πίσω.

Οδύνη σε πληγώνει, αλλά τολμάς ακόμα.

Εδώ, όλοι τρελοί, χορεύουν με σθένος

κι εσύ αφήνεις τη γλώσσα, αν τα λόγια κρατήσει.

 

Κάποτε ξυπνάς, αλλά θα 'ναι αργά, γιατί

στην αφάνεια θα χαθείς, το πρωί θα 'ναι μακρινό.

Ανθρωπιά και καρδιά χάνουν το νόημά τους,

σε έναν κόσμο όπου ο χορός κυριαρχεί κι αυτός μες στη σιωπή.

 

Εν ψυχρώ εγκλήματα, θύματα κατατρεγμένα στον ύπνο.

Πένθος για όσους χάνονται, αλλά περισσότερο για την ανθρωπιά.

Χορεύεις, ανθρωπάκο, πάνω στο σκοινί ανέμελος.

Ο κόσμος χάνεται, αλλά εσύ δεν χάνεις την καρδιά σου.

 

Σάπιο το σύστημα, σαν καραγκιοζοπαίχτης, κυριαρχεί,

Χορεύεις, μαριονέτα, αφήνοντας τα νήματα ν' ανεμίζουν.

 

Έχοντας δεχτεί τους κεραυνούς των ημερών, ένα αίσθημα αγανάκτησης μου δημιουργήθηκε και μ’ έσπρωξε να εκφραστώ και εγώ για ό,τι συμβαίνει γύρω.

Μέρα τη μέρα ο κόσμος κράζει πιο φριχτός από ό,τι ήταν. Μαστίγια στην ψυχή μας τα απανωτά γεγονότα που μας κόβουν την ανάσα.

Τι συμβαίνει εδώ; Πώς θα την αντέξουμε αυτή τη φθορά; Πώς θα τον αλλάξουμε αυτόν τον άσχημο κόσμο; Πώς θα νιώσουμε ασφάλεια; Πώς θα ξαναγεννηθούν όνειρα, θα ανθίσει το συναίσθημα, θα σηκωθεί ο πολιτισμός, θα εξεγερθεί η ανάγκη μας για μία αρμονική ασφαλή ζωή; Με ποιες προοπτικές;

Πόσο κοστίζει εντέλει μια ζωή; Γιατί παλεύουμε; Υπάρχουν ποινές για όσους σπιλώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, την ακεραιότητα; Για όσους καταπατούν το δικαίωμα της ανθρώπινης ελευθερίας, της ελευθερίας του λόγου, της ασφάλειας, της άποψης, της ζωής;  

Πόσο πολιτισμένοι είμαστε, πόσο προοδευτικοί, πόσο εξελιγμένοι; Τι άλλο περιμένουμε να γίνει για να αισθανθούμε πως πρέπει να σκοτώσουμε τη βαρβαρότητα που μέσα μας φωλιάζει και να πάρουμε θέση σ’ αυτόν τον κόσμο που τα χρώματα χάνονται μέρα με τη μέρα. Για πόσο επιτρέπουμε να κάνουμε τον κόσμο μας ένα παιχνίδι μονόπολη; Για πόσο ακόμα;

Ας πάρουμε θέση στον σάπιο αυτόν κόσμο. Ας επαναστατήσουμε. Γιατί όσο παίρνουμε θέση, τόσο επανέρχεται το φως και το χρώμα. Γιατί, αν όχι εμείς, τότε ποιοι θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο;