ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ (της Ολυμπίας Τσικαρδάνη)

Ανάμεσα σε όλους τους πλημμυροπαθείς, με τη "βαριά τραυματισμένη" ζωή και την ισοπεδωμένη ψυχολογία, υπάρχουν και οι εκπαιδευτικοί που

καλούνται τώρα να υπερβούν εαυτούς και να στηρίξουν τα σχολεία τους και τους μαθητές τους.

Έχω συναδέλφους στη Θεσσαλία , που έχασαν τα σπίτια τους, το αυτοκίνητό τους και όλα τους τα υπάρχοντα, και όμως, με πολύ κουράγιο μου είπαν, πως πρέπει τώρα να βοηθήσουν στα σχολεία τους, γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν κι εκεί μια φοβερή κατάσταση αποδιοργάνωσης και καταστροφής...

(βλ. Φωτογραφία)

" Δεν έχω ούτε μπουφάν"

μου είπε ένας συνάδελφος που το σπίτι του είναι ακόμα κάτω από το νερό και σώθηκε τελευταία στιγμή...

Ένας άλλος, εκτός από το πλημμυρισμένο του σπίτι, έχασε το αυτοκίνητό του, με το οποίο πηγαινοερχόταν στο σχολείο, αρκετά χιλιόμετρα μακριά...

Μια άλλη συνάδελφος, βρέθηκε άστεγη με τρία παιδιά και το ένα είναι στην τρίτη λυκείου...

 

Και όμως...Οι άνθρωποι αυτοί θα μπαίνουν φέτος σε τάξεις με παιδιά πλημμυροπαθών, φορώντας ρούχα δανεικά ή από την ανθρωπιστική βοήθεια, και θα ξεχνάνε τη δική τους απελπισία μένοντας σε ξένα σπίτια συγγενών ή σε δομές προσφύγων, για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα για τη ζωή, για τους μαθητές τους...

Θα λύνουν εξισώσεις προσαρμογής σε άγνωστους χ, θα διδάσκουν την ιστορία του προσφυγικού του '22 με τρόμο μπροστά στις ομοιότητες με τη ζωή τους, και θα εξηγούν τι είναι Υποκείμενο που πάσχει και πως γίνεται έρμαιο στο ποιητικό αίτιο...

Θα εξηγούν στα αρχαία της Γ' λυκείου, τι σημαίνουν οι έννοιες : "Αιδώς και Δίκη" , "Ύβρις και Νέμεσις" και θα γυρίζουν στον πίνακα όχι μόνο για να γράψουν, αλλά και για να κρύψουν έναν μορφασμό πόνου και συντριβής ή ένα δάκρυ,

για όλα τα αδικαίωτα όνειρα που θάφτηκαν στη λάσπη Ύβρεων, που ποτέ δεν βρήκαν την Κάθαρση..

είναι να εμπνεύσουν στα παιδιά την πίστη σ' έναν κόσμο καλύτερο , την ώρα που ζουν και παλεύουν με τον αδιανόητα χειρότερο.