ΝΩΕ... (του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη)
"Πέντε ώρες κωπηλατούσα προς την κατεύθυνση αυτής της κορυφής κι όταν έφτασα εκεί που κανονικά θα ’πρεπε να βρίσκεται είχε ήδη αρχίσει ο καταποντισμός της.
Όχι με τον ακαριαίο τρόπο που περιέγραφαν διάφορες εσχατολογικές θεωρίες για τα τεράστια κύματα που θα σαρώσουνε και θα καταβροχθίσουνε τα πάντα κι όπως ο ίδιος είχα σχηματίσει με τον νου μου για τη μέρα της Αποκαλύψεως, όταν με το πρώτο σάλπισμα της Δευτέρας Παρουσίας θα αρχίσει να σείεται η γη, να αναδύεται καπνός απ’ τα έγκατα και να ανοίγουνε οι τάφοι για να βγούνε οι νεκροί. Από νωρίς το μεσημέρι ως το απόγευμα καθόμουν και παρατηρούσα το νερό να ανεβαίνει σιγά σιγά, αθόρυβα και καθησυχαστικά. Οι άνθρωποι έκαναν ότι δεν το έβλεπαν, γελούσαν, συζητούσαν, ερωτοτροπούσαν, προσεύχονταν, και, όταν πια έβρεχε τα πόδια τους, μετακινούνταν λίγο πιο ψηλά χωρίς να δείχνουν ενόχληση κι ανησυχία. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, όταν το νερό κάλυψε πλήρως τη νησίδα. Ποντίκια, αλεπούδες κι άλλα ζωντανά κολυμπούσαν για να σωθούνε, οξιές και καστανιές βυθίζονταν κάτω απ’ το νερό κι άνθρωποι κρεμασμένοι απ’ τα πιο ψηλά κλαδιά έβλεπαν τη θάλασσα να σκεπάζει τα πόδια, τους γλουτούς, τη μέση και το στήθος τους".
Π.Χ. - ΝΩΕ
(Υπό εκδόση, εκδ. Κίχλη)
