Νίκος Βουνοτρυπίδης: Δεν σταματάμε, ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό!

Μια μάχη χαμένη;

Μήπως είναι η πρώτη φορά;

Μήπως δεν ξέραμε με ποιους τα βάζουμε;

Μήπως οι απέναντι δεν χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα να μας αποδεκατίσουν;

Μήπως δεν δεχτήκαμε ΄΄φίλια πυρά΄΄;

Μήπως δεν επιστρατεύτηκαν παροτρύνσεις επιφανών προσώπων, θέλοντας να ΄΄μαντρώσουν΄΄ τα ΄΄απολωλότα πρόβατα΄΄;

Μήπως δεν χρησιμοποίησαν δημοσκοπήσεις γελοίες από δημοσιογράφους ΄΄μαιμού΄΄;

Όχι , δεν χάσαμε, ανεβάσαμε το ποσοστό μας κατά 70% από την προηγούμενη τετραετία.

Απλά παλεύαμε το όνειρο του 3, του 4, του 5% και πιστέψτε με , ήταν εφικτό.

Το κατεστημένο όμως είναι βαθιά ριζωμένο, δεν είναι εύκολο να το πολεμήσεις, η σήψη, η διαπλοκή, ο εκφοβισμός, ο εκβιασμός, η απειλή , είναι τα όπλα τους που με μεγάλη μαεστρία χειρίζονται...

Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να δούμε, είναι η αποχή, η οποία φτάνει το 50%. Οι απέχοντες είναι δεδομένο ότι δεν ανήκουν στις κυρίαρχες παρατάξεις, είναι άνθρωποι (κυρίως νέοι) που αποστρέφονται την όλη νοσηρή διαδικασία, έχουν σιχαθεί την αρρώστια και την βρωμιά του συστήματος.

Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι με την αποχή ενισχύουν το ίδιο το σύστημα, δίνοντας πλασματικές πλειοψηφίες...

Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που είναι αδιάφοροι για τα κοινά, για το μέλλον τους , για το μέλλον των παιδιών τους , επιλέγουν την διασκέδαση από το ζωτικό δικαίωμά τους , εκλογής ανθρώπων που θα παλέψουν για την αξιοπρέπειά τους για τα δικαιώματά τους....

Σε προσωπικό επίπεδο τώρα , είχα την ατυχία να έχω την περιπέτεια της υγείας μου, με αποτέλεσμα να μην ΄΄περπατήσω΄΄ στην πόλη, στα χωριά της Εορδαίας και γενικά στο Νομό Κοζάνης.

Οφείλω να πω όμως ότι οι συνυποψήφιοί και φίλοι του Σχήματός μας, κάλυψαν επαρκέστατα το κενό μου.

Ο Σπύρος ο Κωνσταντινίδης, η Γιάννα η Παλαμπουικίδου, ο Θεοδόσης ο Καδόγλου, έδωσαν άοκνα την μάχη του ψηφοδελτίου, τη μάχη για αυτό που πιστεύουμε βαθιά.

Μεγάλη μου τιμή που ήμουν παρών σ αυτή τη μάχη, μεγάλη μου τιμή που ήμουν πλάι στο Στέφανο τον Πράσσο, που έδωσε αμέτρητες μάχες ενάντια στις ΑΠΕ, για τα δικαιώματα των πολιτών στην Υγεία, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στα Εργασιακά.

Εμείς μετά από όλα αυτά, αισθανόμαστε πολύ καλά, με ήσυχη την συνείδησή μας, δεν ξέρω όμως αν οι κάτοικοι της Δυτ. Μακεδονίας, αισθάνονται το ίδιο...

Θα δανειστώ τα λόγια του συντρόφου Βαγγέλη Διαμαντόπουλου από Καστοριά, θέλω να σας κάνω και εγω μια αγκαλιά, όλο το σχήμα, όλους τους ψηφοφόρους, είναι μεγάλη μου τιμή που μαζί δώσαμε αυτό τον αγώνα, που ονειρευτήκαμε μια έστω και λίγο καλύτερη κοινωνία, μια αξιοπρεπέστερη ζωή.

Δεν σταματάμε, ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό!