Η παλαιστινιακή αντίσταση αλλάζει την ιστορία της Μέσης Ανατολής (του Λεωνίδα Βατικιώτη)
Η 7η Οκτωβρίου 2023 θα μείνει χαραγμένη στην ιστορία του Ισραήλ και της Μέσης Ανατολής ως η ημέρα που κατέρρευσε το δόγμα επί του οποίου στηρίχθηκε η ύπαρξή του.
Το δόγμα ξεκινούσε και σταμάταγε στην βία, εντός κι εκτός των (αμφισβητούμενων ούτως ή άλλως) συνόρων του. Από το 1945 κιόλας με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και πολύ πιο εντατικά από το 1996 όταν ανέλαβε για πρώτη φορά πρωθυπουργός του Ισραήλ ο Νετανιάχου, μαζί με τον ενταφιασμό των ελπίδων που γέννησαν οι Συμφωνίες του Όσλο για την ειρηνική συνύπαρξη ενός παλαιστινιακού κι ενός ισραηλινού κράτους δίπλα – δίπλα, αναδύθηκε μια δέσμευση του Ισραήλ προς κάθε Εβραίο κι Εβραία ότι η ασφάλειά τους είναι εγγυημένη. Δηλαδή, το Ισραήλ μπορεί να καταπατά αποφάσεις του ΟΗΕ, να αρνείται να εφαρμόσει διεθνείς δεσμεύσεις, να επιβάλει μέτρα εθνοκάθαρσης σε βάρος των Παλαιστινίων και να συγκρίνεται με το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, μπορεί ακόμη και οι πολίτες του να ντρέπονται να δηλώσουν ότι είναι Ισραηλινοί για να μην απολογηθούν για τα καθημερινά εγκλήματα σε βάρος των Παλαιστινίων, αλλά παρόλα αυτά μπορούν να νιώθουν ασφαλείς, μακριά από κάθε απειλή. Ακόμη κι αν ο ίδιος ο Μπίμπι κολυμπάει στα σκάνδαλα κι έχει μετατρέψει το Ισραήλ σε «εβραϊκή μπανανία», κατά τον χαρακτηρισμό αμερικάνου δημοσιογράφου, κάθε Εβραίος εντός του Ισραήλ μπορεί να νιώθει ασφαλής. Εξ ου άλλωστε και ο χαρακτηρισμός του Νετανιάχου ως Mr. Security (Κύριος Ασφάλεια).
Το ιδιόρρυθμο αυτό συμβόλαιο κατέρρευσε θεαματικά και διά παντός από μια επιχείρηση της παλαιστινιακής αντίστασης που θα διδάσκεται για δεκαετίες σε Σχολές Πολέμου κι αποτελεί ταπείνωση για το Ισραήλ, που αρέσκεται να καμαρώνει ως η πιο αποτελεσματική και φονική πολεμική μηχανή της Μέσης Ανατολής. Κι αν αυτή η φήμη του κατέρρευσε πρώτη φορά με τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ακριβώς πενήντα χρόνια πριν από μια καλά ενορχηστρωμένη επιχείρηση των στρατών της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, το Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2023 ο ισραηλινός στρατός ξεφτιλίστηκε από ένα αντάρτικο πόλης, που ως βασικό του κορμό μπορεί να έχει την Χαμάς, το ενοποιητικό του στοιχείο όμως είναι το πάθος για την ελευθερία, για δική του πατρίδα.
Η επιχείρηση της αντίστασης ξεκίνησε με τον βομβαρδισμό των παρατηρητηρίων και των πυροβόλων στους πύργους που περιτριγυρίζουν την ανοιχτή φυλακή της Γάζας στο νότιο Ισραήλ, συνεχίστηκε με την εκτόξευση πάνω από 3.500 ρουκετών στα κατεχόμενα εδάφη και κορυφώθηκε με την εισβολή πάνω από 1.000 μαχητών (σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Ισραηλινού στρατού) μέσω στεριάς, αέρα και θαλάσσης!
Ήταν ένα σπουδαίο στρατιωτικό επίτευγμα που πέτυχε επιτέλους ο φόβος ν’ αλλάξει στρατόπεδο κι οι τρομοκράτες Ισραηλινοί που επί δεκαετίες σπέρνουν τον τρόμο σε άμαχους και παιδιά να τρομοκρατηθούν!
Η αξιοθαύμαστη στρατιωτική επιτυχία της παλαιστινιακής επιχείρησης επισφραγίσθηκε από τον θάνατο του διοικητή του Τάγματος Επικοινωνιών στην διάρκεια των μαχών εντός ισραηλινής στρατιωτικής βάσης στην οποία εισέβαλαν οι αντάρτες, την αιχμαλωσία στρατηγού που συνελήφθη στο σπίτι του ενώ κοιμόταν και την σύλληψη και μεταφορά στην Γάζα πολλών δεκάδων αιχμαλώτων από το Ισραήλ. Σύμφωνα με τις κατοχικές αρχές οι νεκροί ξεπερνούν τους 600, οι τραυματίες τους 2.400, ενώ αδιευκρίνιστος παρέμενε ακόμη και το βράδυ της Κυριακής 8 Οκτωβρίου 2023 ο αριθμός των αιχμαλώτων και των ομήρων, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται τόσο στρατιώτες όσο και έποικοι που κατοικούν στις γύρω πόλεις (Σντερότ, κ.α.) κι ανήκουν στους υπερορθόδοξους Εβραίους σιωνιστές. Καταχρηστικά επομένως χαρακτηρίζονται αθώοι πολίτες…
Η παλαιστινιακή επίθεση είχε τέτοια αρτιότητα, πολυπλοκότητα και επιτυχία (σε βαθμό που ακόμη και το απόγευμα του Σαββάτου να μαίνονται μάχες σε 22 σημεία βάσει ανακοίνωσης των κατοχικών δυνάμεων) που δεν θύμιζε σε τίποτε τις επιθέσεις αυτοκτονίας ή τις σποραδικές εκτοξεύσεις πυραύλων εναντίον των εποίκων που πραγματοποιεί σταθερά η παλαιστινιακή αντίσταση για να κρατάει αναμμένη την φλόγα του αγώνα. Κι αν κάτι διαφοροποιούσε την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δεν ήταν το θάρρος ούτε η αυτοθυσία των αγωνιστών. Και τα δύο αυτά στοιχεία ανέκαθεν περίσσευαν στην Παλαιστίνη!
Αυτό που έκανε την επίθεση ξεχωριστή και νικηφόρα ήταν η εκπαίδευση, ο εξοπλισμός και η ηλεκτρονική υποστήριξη που την συνόδευε, από την πρώτη ημέρα της σύλληψης και του σχεδιασμού της, που δεν ήταν μικρότερη του ενός έτους, σύμφωνα με δηλώσεις στελέχους των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών στους Financial Times.
Την δική της συμβολή στην μοιραία για τον Νετανιάχου παλαιστινιακή επιχείρηση πιθανά να διαδραμάτισε η πολυεπίπεδη και ουσιαστική υποστήριξη του Ισραήλ προς το καθεστώς του Ζελένσκυ. Η απόφαση του Νετανιάχου να προσφέρει αφειδώς εκπαίδευση από το 2013 ακόμη στους παρακρατικούς ακροδεξιούς της Ουκρανίας και στη συνέχεια από πολεμοφόδια και οπλισμό μέχρι άφθονες πληροφορίες διέρρηξε τις πολύπλοκες σχέσεις που διατηρούσε ανέκαθεν το Τελ Αβίβ με την Μόσχα, ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί.
Το ίδιο το Ισραήλ ουδέποτε παραδέχτηκε ότι εξόπλιζε τους Ουκρανούς για να πολεμούν εναντίον της Ρωσίας. Όλοι οι εμπλεκόμενοι (Ουκρανία, Ισραήλ, ΗΠΑ και πολλοί άλλοι) εμφάνιζαν τις αποστολές όπλων σαν να εξέρχονται από αμερικανικές αποθήκες και να αφορούσαν αμερικανικά αποθέματα, τα οποία σύμφωνα με το δημοσίευμα μπορούσαν να χρησιμοποιούν κι οι Ισραηλινοί όποτε …ήθελαν. Αν όμως πράγματι τα φορτηγά έφευγαν από αμερικανικές αποθήκες, γιατί οι Ισραηλινοί φοβόντουσαν την επιδείνωση των σχέσεων τους με την Ρωσία από τότε, όπως έγραφαν οι New York Times; Γιατί επίσης οι Αμερικάνοι ανακοίνωσαν την κατεπείγουσα αποστολή όπλων, πυρομαχικών ακόμη και αεροπλανοφόρου στο Ισραήλ την ίδια ημέρα της επίθεσης της αντίστασης; Αν ήταν Αμερικανικές οι αποθήκες που άδειασαν κι όχι Ισραηλινές γιατί ανακοινώθηκε μια τόσο γρήγορη αποστολή οπλισμού, ενώ η χερσαία επέμβαση στη Γάζα καθυστερούσε χάνοντας το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού;
Επίσης, η επίσκεψη της ηγεσίας της Χαμάς στην Μόσχα δύο φορές τον τελευταίο χρόνο ξεπερνούσαν κατά πολύ την εθιμοτυπία. Ενώ η κυβερνο-επίθεση που δέχτηκε η ισραηλινή κυβέρνηση το απόγευμα της Κυριακής από το ρωσική ομάδα χάκερς Killnet συνοδεύτηκε από μια αιτιολόγηση («προδώσατε την Ρωσία») που δεν άφηνε καμμιά αμφιβολία για τις πραγματικές της αιτίες.
Η υποστήριξη που ενδέχεται να είχαν οι δυνάμεις της αντίστασης από το εξωτερικό δεν μειώνει σε τίποτε την επιτυχία τους, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε αντίσταση με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ελληνική την περίοδο 1940-194 που εξοπλιζόταν από την Αγγλία, την Σοβιετική Ένωση, κ.λπ. Πολύ περισσότερο επειδή το Ισραήλ απομυζά εδώ και δεκαετίες τον κρατικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ κι αν ευημερεί οικονομικά το οφείλει στην αμερικανική γενναιοδωρία. Χαρακτηριστικά, το 2016 υπογράφτηκε συμφωνία βάσει της οποίας το Ισραήλ θα λάβει τα επόμενα χρόνια από τις ΗΠΑ «βοήθεια» ύψους 38 δισ. δολάρια!
Η παλαιστινιακή αντίσταση ξαναμοίρασε την τράπουλα σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Αρχικά στην ίδια την Παλαιστίνη. Στην χρόνια διελκυστίνδα μεταξύ της ενδοτικής γραμμής της Παλαιστινιακής Αρχής με έδρα την Ραμάλα στη Δυτική Όχθη και της γραμμής της σύγκρουσης που εκπροσωπούν οι οργανώσεις της αντίστασης με έδρα στην Γάζα (Χαμάς, Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο) το ισοζύγιο γέρνει πιο αποφασιστικά υπέρ της αντίστασης. Οι αντιστασιακές οργανώσεις έδειξαν ότι η Ισραηλινή υπεροπλία είναι μύθος κι ο συμβιβασμός δεν φέρνει επιτυχίες. Η επέκταση των μαχών στην Ιερουσαλήμ την Κυριακή οδηγεί σε αμφισβήτηση την ήπια γραμμή της Παλαιστινιακής Αρχής.
Εκτός Παλαιστίνης, οι χώρες εκείνες που βιάστηκαν να υπογράψουν τις συμφωνίες του Αβραάμ επί Τραμπ και να συνάψουν διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν και Μαρόκο) έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα στους πληθυσμούς τους. Το Σάββατο και την Κυριακή 7 και 8 Οκτωβρίου δεν υπήρχε πρωτεύουσα του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου που να μην συγκλονίστηκε από διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης. Σε αυτό το κλίμα, σχέδια συνεργασίας, για παράδειγμα μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ, παγώνουν και η απομόνωση του κράτους απαρτχάιντ συνεχίζεται. Επιπλέον, εντός του μουσουλμανικού κόσμου και κάθε συνιστώσας του (σουνίτες, σιίτες, κ.λπ.) παίρνουν το προβάδισμα οι ριζοσπαστικές, αντιαμερικανικές και αντισιωνιστικές δυνάμεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιλέγοντας να στρατευθεί πίσω από τον φασίστα και απατεώνα – καταχραστή δημοσίου χρήματος Νετανιάχου (κι όχι γενικά πίσω από το Ισραήλ) τάσσεται για μια ακόμη φορά με την λάθος πλευρά της ιστορίας, σε βάρος της συνοχής και του κύρους της. Η συναίνεση που προσφέρει η ΕΕ στον εν εξελίξει αιματηρό βομβαρδισμό της Γάζας – κι ο οποίος αποτελεί έγκλημα πολέμου γιατί ισοδυναμεί με συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού – δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα, πέρα από εκατόμβες νεκρών. Τέσσερις πολέμους πλήρους κλίμακας έχει διεξάγει η Χαμάς με τον ισραηλινό στρατό κατοχής από το 2007 που κέρδισε τις εκλογές στη Γάζα, κι επιβλήθηκε εν είδει τιμωρίας η απομόνωση της, και κάθε φορά, παρά τις τεράστιες απώλειες της, η Χαμάς εξέρχεται πιο δυνατή, πιο ετοιμοπόλεμη, πιο μαζική. Γιατί να ηττηθεί αυτή την φορά που έχουν ανοίξει κι επίσημα οι στρόφιγγες της πλουσιοπάροχης υλικής, υψηλής μάλιστα τεχνολογίας υποστήριξης της; Ο δισταγμός άλλωστε του Ισραήλ να προχωρήσεις σε χερσαία επέμβαση φέρνει στην επιφάνεια τα διλλήματα ασφαλείας που αντιμετωπίζει καθώς αν περάσει τα σύνορα της Γάζας, τότε οι ισραηλινοί όμηροι θα θανατωθούν και οι απώλειες του κατοχικού στρατού θα εκτοξευθούν. Πολύ περισσότερο αν εισέλθει στον πόλεμο και η λιβανέζικη Χεζμπολάχ, όπως έχουν διαμηνύσει στο Τελ Αβίβ οι αιγύπτιοι διαπραγματευτές. Τότε το κύμα φυγής πολιτών από το Ισραήλ θα λάβει διαστάσεις υστερίας.
Ο δρόμος για την ειρήνη στην Παλαιστίνη περνά μέσα από την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ (όπως ζήτησαν η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία αντίθετα με την ΕΕ που έσπευσε να υπογραμμίσει το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτο-άμυνα, συγκαλύπτοντας τα εγκλήματα πολέμου που πραγματοποιεί) οι οποίες προβλέπουν την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων. Τώρα, που έγινε σαφές ότι ασφάλεια θα υπάρχει είτε και στα δύο στρατόπεδα είτε σε κανένα, ας ολοκληρώσει το έργο που ανέλαβε προ 20ετίας το Κουαρτέτο (ΟΗΕ, ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσία) επιβάλλοντας την ειρήνη, δηλαδή την ίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους.
Άμεσα, ο δρόμος για την ειρήνη περνά μέσα από την εκδίωξη του Νετανιάχου από τα πολιτικά πράγματα του Ισραήλ καθώς εσκεμμένα συντηρεί κλίμα πολέμου στη χώρα ώστε τα συνταγματικά του πραξικοπήματα να φαίνονται επιβεβλημένα σε ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης…
ΠΗΓΗ: www.kommon.gr
