Θύμιος Καρακατσάνης: Με τον υποκριτικό άθλο του πρόσφερε αληθινή ευδαιμονία στο θεατή

Για πενήντα και πλέον χρόνια σήκωσε στους ταλαντούχους ώμους του, πάρα πολλούς ρόλους, προσφέροντας με τον υποκριτικό άθλο

του αληθινή ευδαιμονία στο θεατή – Σαν σήμερα στις 8 Δεκέμβρη 1940 γεννήθηκε ο Θύμιος Καρακατσάνης

Για πενήντα και πλέον χρόνια σήκωσε στους ταλαντούχους ώμους του, πάρα πολλούς ρόλους, προσφέροντας με τον υποκριτικό άθλο του αληθινή ευδαιμονία στο θεατή. Ο Θύμιος Καρακατσάνης, γεννημένος μεγάλος θεατρίνος, αλλά και «βαφτισμένος» στο επαγγελματικό του ξεκίνημα και αναβαπτιζόμενος σε όλη τη διαδρομή του στον -παντοτινά αστείρευτο- «ποταμό» της αριστοφανικής κωμωδίας, διήνυσε μια πορεία γόνιμη, δημιουργική, πορεία προσφοράς και διαλόγου με το θεατρόφιλο κοινό που τον αγκάλιασε με μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Γι’ αυτό και κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Γεννήθηκε στις 8 Δεκέμβρη 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά και πέθανε στις 30 Ιούνη 2012. Σπούδασε στο «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, και από το 1960 εργάστηκε συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του «Θεάτρου Τέχνης» και στη συνέχεια στο ελεύθερο θέατρο. Οι δύο τελευταίες εμφανίσεις του στο θέατρο ήταν το 2008 με το «Θάνατο του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ και το 2010 με τους «Νταντάδες» του Σκούρτη.

Ο Αριστοφάνης, η αριστοφανική κωμωδία, για τον Θύμιο Καρακατσάνη προ πολλών χρόνων έγινε δεσμός ζωής, συστατικό της καλλιτεχνικής του ύπαρξης, «δεύτερη φύση» του, ανώτερη ανάγκη του. Και ακριβώς γι’ αυτό πολύ θα μπορούσε να έχει συμβάλει στην υπόθεση της αριστοφανικής κωμωδίας, αν του παρεχόταν η δυνατότητα συχνότερης -ερμηνευτικής και σκηνοθετικής «αναμέτρησης» μαζί της. Το έβλεπες σε κάθε του εγχείρημα – σκηνοθετικό και ερμηνευτικό.

Το θέατρο είναι καθαρά υπόθεση λαού και πολιτικής πράξης, όπως είναι και ο πολιτισμός. Το θέατρο είναι σχολειό λαού και αιχμή του δόρατος ο καλλιτέχνης, ο οποίος -όπως έλεγε και ο Κουν, πρέπει να είναι καλόγερος. Δεν ξέρω πόσο καλόγερος ήταν ο ίδιος αλλά ξέρω ότι δε θα παρασυρόταν ποτέ από Σειρήνες. Το ξέρω αυτό. Εγώ λατρεύω τους ανθρώπους που είχαν μια θέση και μια στάση στα πράγματα.

Οπως λατρεύω τον Μάνο Κατράκη και τον μνημονεύω σαν ένα ορόσημο της θεατρικής τέχνης, την οποία θεωρώ μέγιστο λειτούργημα».

ΠΗΓΗ: www.imerodromos.gr