Για τα παιδιά... (του Δημήτρη Δαρδούμπα)

Το να βάζεις ένα παιδί σε ένα αυτοκίνητο με το που κλείσει τα έξι και να το γυρνάς τρεις ώρες

ημερησίως γύρω γύρω σε δύο γλώσσες, ένα μουσικό όργανο και δύο αθλήματα σε άλλη χώρα θα μπορούσε να θεωρηθεί και κακοποίηση ανηλίκου. Στην Ελλάδα θεωρείται "κάνω ο,τι καλύτερο ".

Επίσης κακοποίηση είναι να κλείνεις το παιδί σπίτι με ένα τάμπλετ στο χέρι!

Εύκολη λύση διασκέδασης παιδιού, ένα Σάββατο στη γιαγιά μια Κυριακή σε ένα πάρτι τελειώσαμε!

Για το ρόλο του σχολείου που φοβάται ένα παιδί μην του πέσει κάνα ταβάνι στο κεφάλι και πως αντιμετωπίζει οικονομικά κι όχι μόνο η κάθε κυβέρνηση την παιδεία, ας μην μιλήσουμε καλύτερα...

Δυστυχώς οι τσιμεντένιες χαβούζες που χτίσαμε, με αμετροέπεια και φαραωνική πολεοδομική ύβρη, προσφέρουν πολύ λιγότερα στα σημερινά παιδιά, απ ό,τι προσέφεραν εκείνες οι παλιές φτωχικές πόλεις που μεγάλωσα εγώ όταν υπήρχαν οι γειτονιές...

Περνάμε περισσότερο και πιο εποικοδομητικό χρόνο με τα παιδιά με επίκεντρο τα θέλω του παιδιού και στόχος να είναι χαρούμενα!

Τα λέω για να τ'ακούω κι εγώ...