Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη θείο μου Στάθη Κοκκίδη (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Ο θείος μου Στάθης Κοκκίδης, ετεροθαλής αδελφός της μητέρας μου Αλίκης, ανήκει σ΄ εκείνη τη γενιά των ανθρώπων που

δεν είχαν γενέτειρα, μιας και γεννήθηκε στον δρόμο για την προσφυγιά εν μέσω διωγμών και αλληλοσπαραγμών.

Τον πρωτογνώρισα σε ηλικία δύο χρόνων στο ταξίδι μου με τη μητέρα μου στην τότε Τσεχοσλοβακία. Κατόπιν τον συνάντησα στην Ελλάδα στην εφηβική μου ηλικία όταν εκείνος ήρθε για πάντα στην Ελλάδα μαζί με την Τσέχα σύζυγό του που πρωτοστατούσε πάντα στην γλυπτική τέχνη.

Ο Β΄ Εμφύλιος πόλεμος μετά βεβαιότητας, όπως παραδεχόταν κι ο ίδιος, χάραξε για πάντα τη ζωή του μέχρι τέλους. Μεγάλωσε στο Jesenik της Τσεχίας, αλλά ανατράφηκε ως Έλληνας, με έναν πατέρα Συγγραφέα- Θεατρολόγο και μία μάνα ηθοποιό μέχρι το τέλος της ζωής της.  Ένας Έλληνας που τη φράση «και του χρόνου στην πατρίδα» την έκανε ο ίδιος πραγματικότητα.

Το 1976, σε ηλικία 30 χρόνων, επέστρεψε στην Ελλάδα με τη λαχτάρα να γνωρίσει την πατρίδα του καλύτερα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν τον είδα λόγω της αγάπης και της συμπάθειας που του είχα από μικρό παιδί και όχι μόνο σ’ εκείνον αλλά και στη γιαγιά μου και στον πατέρα του, τους οποίους δυστυχώς δεν αντάμωσα ξανά παρόλη την επιθυμία τους να επιστρέψουν στην Μητέρα Ελλάδα. Ακόμη θυμάμαι πως η γιαγιά μου Σοφία ήθελε να με κρατήσει εκεί στην σημερινή Τσεχία και να με μεγαλώσει η ίδια, κάτι που όταν μεγάλωσα, κατάλαβα πως το επιθυμούσα πολύ, αλλά δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για τους γονείς μου δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.

Ο θείος μου Στάθης ήταν άνθρωπος των Τεχνών και των Γραμμάτων, πνεύμα ανήσυχο, αγωνιστικό κι ονειροπόλο, διακεκριμένος ζωγράφος στην Τσεχία, με πολλές εκθέσεις ζωγραφικής στο ενεργητικό του και όχι μόνο. Η αγάπη του για τη μουσική και το τραγούδι τον αντάμειψε με τη διάκρισή του σε Φεστιβάλ τραγουδιού στην Ostrava, όντας ακόμη έφηβος, όπου και του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο, το οποίο ήταν μια φωτογραφική μηχανή υψηλής τεχνολογίας, κάτι που υπήρξε το σήμα κατατεθέν του για το υπόλοιπο της ζωής του. Πολλοί φίλοι του Κοζανίτες τον θυμούνται ακόμη με τη φωτογραφική του μηχανή να αποθανατίζει τοπία και αγωνιστικά γεγονότα με κίνδυνο της ζωής του, ειδικά όταν από to 2011 η αγωνιστικότητά  του υπήρξε καταλυτική στον Μέτωπο Αγώνα ενάντια στα Μεταλλεία σε Κρούσια και Πάικο. Παράλληλα ξεκίνησε τότε και την ενασχόλησή του με τον Πολιτιστικό Προοδευτικό Σύλλογο Γερακαριού του Νομού Κιλκίς.

Το 2012 πρωτοστάτησε για τη δημιουργία του Λαογραφικού Μουσείου Γερακαριού, το οποίο επισκέπτεται μέχρι σήμερα πολύ κόσμος απ’ όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, ενώ το 2014 ξεκίνησε να διδάσκει δωρεάν μαθήματα ζωγραφικής και σκακιού στα παιδιά της περιοχής, συμβάλλοντας έτσι στις πρώτες πνευματικές τους αναζητήσεις. Επίσης, την ίδια χρονιά ξεκίνησε να συλλέγει, να φωτογραφίζει και να επεξεργάζεται στοιχεία που ήταν απαραίτητα για την πραγμάτωση ενός Λευκώματος για το Γερακαριό.

Το 2015 διαμόρφωσε, κατασκεύασε και ζωγράφισε ο ίδιος τα σκηνικά της ποντιακής θεατρικής παράστασης «Τη νύφες το κλέψιμον» που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Σύλλογος Γερακαριού.

Το 2019 συγκέντρωσε όσες παλιές φωτογραφίες υπήρχαν καταχωνιασμένες στα σπίτια των κατοίκων, φωτογραφίες που αποθανατίζουν τη διαβίωσή τους, τις εκδηλώσεις, τις μνήμες τους και τις εξέθεσε στον χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου, μια έκθεση που υπάρχει έως και σήμερα, καθώς και στο Λεύκωμα που εκδόθηκε από τον Σύλλογο Γερακαριού.

Το 2020 δραστηριοποιήθηκε για να θέσει σε λειτουργία τον παραδοσιακό αργαλειό, που σήμερα χρησιμοποιείται από τις γυναίκες μέλη του Συλλόγου, έχοντας πάντα στο πλευρό του και βοήθεια μεγάλη από την αξιόλογη σύζυγό του Danai Bar, η οποία είναι εν τη ζωή και συνεχίζει ακόμη το έργο του με τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι στηρίζουν όλη την προσπάθειά της και της δείχνουν την πρέπουσα αγάπη και τον σεβασμό που της αξίζει πραγματικά.

Ο θείος μου Στάθης Κοκκίδης ταξίδεψε επίσης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για να συλλέξει πληροφορίες και να ενώσει τα κομμάτια μιας ξεχασμένης, περίπλοκης αλλά και συνάμα σπουδαίας τέχνης, της Υφαντουργικής και πάλι με τη βοήθεια και τη στήριξη της συζύγου του, στην οποία είχε μεγάλη αδυναμία και εμπιστευόταν στις δυνάμεις της.

Στις αρχές του 2021 καταπιάστηκε με τη αρχειοθέτηση και βιβλιοδέτηση όλων των παλιών εφημερίδων που υπήρχαν σκόρπιες στον Σύλλογο, ένα έργο που δυστυχώς δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει καθώς στις 2 Νοέμβρη 2021 και σε ηλικία 74 ετών έφυγε απρόοπτα από την πανδημία του Covid 19 για το μεγάλο του ταξίδι αφήνοντας πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη. Ευτυχώς λίγους μήνες πριν, πρόλαβα να τον δω, όταν επισκέφθηκε την οικογένειά μου και τους συγγενείς του στην Εορδαία που δεν είχε γνωρίσει ποτέ, μαζί με τη σύζυγό του και μου έδωσε πληροφορίες για την ζωή του στην Τσεχία ως τέκνο προσφύγων και την αντιμετώπιση που είχε εδώ στην Ελλάδα, θυμίζοντάς μου πάντα το ποντιακό τραγούδι: «Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδα ξένος». Το δώρο του, ένα έργο ζωγραφικής δικό του, είναι μεγάλης σημασίας για μένα. Το φυλάω σαν κόρη οφθαλμού. Οι αναμνήσεις μου στο κάλεσμα του μέσω του Συλλόγου Γερακαριού για τη διάσωση της παράδοσής μας είναι αξέχαστες. Μ΄ έκανε να αγαπήσω εκείνο το μέρος και τους κατοίκους του, οι οποίοι σύσσωμοι ως μία γροθιά στήριξαν την προσπάθειά του Συλλόγου τους.

Για τον θείο μου Στάθη Κοκκίδη ομολογουμένως η ζωή του ήταν ένας μεγάλος αγώνας για την πατρίδα του, ένας αγώνας που έμεινε ατερμάτιστος. Ήθελε να κάνει ακόμη και να προσφέρει πολλά πράγματα στον πολιτισμό της χώρας από την οποία κατάγονταν. Τα τελευταία του λόγια λένε ότι ήταν: «Πόσα πράγματα πόσα ιστορικά γεγονότα έγιναν στην πατρίδα μου κι εγώ δεν ήμουν εδώ, έλειπα, δεν ήξερα τίποτε!».

Αντίο για πάντα θείε μου Στάθη Κοκκίδη. Το όνομα και το έργο σου ας μείνει στην αιωνιότητα ως φόρος τιμής και σεβασμού στη μνήμη σου.



Η ανεψιά σου

Παρθένα Τσοκτουρίδου (Κουρτίδου), το γένος Ακριτίδη Αντώνιου


(Πηγή-Πληροφορίες για το Βιογραφικό Σημείωμα του Στάθη Κοκκίδη πάρθηκαν από το Λεύκωμα του Συλλόγου Γερακαριού)