ΠΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ; (της Νίνας Γεωργιάδου)

Και να ήθελε να γεννηθεί, όλες οι φάτνες έγιναν μπάζα.

Οι μάγοι δεν βρίσκουν το αστέρι, μέσα στις ριπές του λευκού φωσφόρου.

Στη Βηθλεέμ καραδοκούν ελεύθεροι σκοπευτές και δολοφονούν

ό τι κινείται.

Και ο Ηρώδης έχει σφάξει 10000 μωρά, μαζί και τις μανάδες τους.

Όσα λαμπιόνια κι αν ανάψεις, το ξέρεις πως το σκοτάδι των φετινών Χριστουγέννων είναι βαθύ και αδιαπέραστο.

Όσο κι αν πασχίζει το χειμερινό ηλιοστάσιο να συρρικνώσει τη νύχτα, αν όλα μείνουν όπως είναι, οι νύχτες θα διογκώνονται.

Όσοι λέβητες κι αν καίνε, όσα τζάκια κι αν ανάψουν, το μέσα κρύο δεν παλεύεται.

Όσο κι αν προσποιηθείς το κατά συνθήκη κέφι,

η Γάζα θα προβάλλει παντού.

Αυτή η τελεία της Γης, που το στίγμα της το ξέρει πια όλη η ανθρωπότητα, είναι και θα μείνει η Λυδία Λίθος που, πάνω της τρίφτηκε ο Δυτικός «πολιτισμός» και, για μια ακόμη φορά, αποδείχτηκε τενεκές ξεγάνωτος.

Πάνω της δοκιμάστηκε και όση ανθρωπιά βρισκόταν σε ύπνωση και αφυπνίστηκε.

Γιατί όσοι διαθέτουν ακόμα λίγη ανθρώπινη ουσία, ή ελάχιστη κοινή λογική, ξέρουν πως αν αυτή η τελεία της Γης γίνει ολόκληρη νεκροταφείο και ερείπιο, αυτό θα είναι το κοινό για όλους μελούμενο.

Μας το φτύνουν στα μούτρα, σα ρόχαλα, σε διαγγέλματα, ψηφίσματα και μιντιακά γρυλίσματα.

Για όποιον νομίζει ακόμη ότι ψιχαλίζει, «καλά Χριστούγεννα, μαλάκα κουραμπιέ».

Για όσους ξέρουν πως η ματωμένη Γάζα δεν πρέπει να μείνει μια χαίνουσα πληγή, γιατί όλος ο κόσμος θα κακοφορμίσει,

η αφύπνιση να γίνει εφόρμηση.

Να μη χαθεί ένας λαός που εκπροσωπεί τη μάχιμη αξιοπρέπεια, τη λευτεριά μέσα στην πιο μεγάλη φυλακή και, κάτω από τις πιο απελπιστικές συνθήκες την ελπίδα.

Ποια «καλά Χριστούγεννα»;

Καλή λευτεριά στην Παλαιστίνη και στους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με τη φρίκη.