ΔΑΚΤΥΛΟΣ (ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Γυμνοβατούσε με μαεστρία

στα πηδάλια του διονυσιασμού

στα δρομολογημένα εδάφη

των κυβερνητικών προνομίων

γενικός διοικητής του πολιτισμού

και της μολυβένιας αποπλάνησης

βαρυσήμαντος καπηλευτής

της τέχνης και των γραμμάτων

θεατρικός δραπέτης του έρωτα

και της σηπτικής πλάνης

βροντοφωνούσε ευφάνταστα

την ανύπαρκτη ηθική του

σφοδρός στις κτητικές του πεποιθήσεις

με όψη τραχιά, ψυχρή κι αδιάφορη

οξύς στις έντονες αντιδράσεις του

διαστρεμμένος, ανάποδος και κακός

στην άκομψη συμπεριφορά του.

Μα ήρθε σύγχυση και ανεμοδούρα

θολή και περίτρανα φαρμακερή

στην κακότεχνη μοχθηρία του

από εκείνη την ειδυλλιακή πανωραία

την γιορτινή ιδρύτρια της ανηθικότητας

και των αμέτρητων καρδιοχτυπιών του

την χαριτωμένη και κομψή

στους έντεχνους και περίτεχνους τρόπους

που διασκέδαζε ζωηρά και με θέρμη

όλα τα ερωτικά και δεσποτικά του γούστα

εκείνη τη βραδιά της δικής τους

μουσικής ερωτικής πανσελήνου

με τους καρπούς των γλυκών

αισθαντικών και ποθητών στιγμών τους

την κυρίαρχη τρυφερότητα

και τους σφικτούς εναγκαλισμούς

τον τερπνόν έρωτα

μετά της ωφελίμου αγαλλίασης

που όμως πίκρισε στην απώλεια

των αποκτηθέντων κεκτημένων του

παρασυρμένος από την ηφαιστειακή μέθη

της λαθροθηριακής ηδονής.

Η επόμενη μέρα αναστενιάρικη

καθόλα αφηρημένη και μαρτυρική

από την κραιπάλη της γλύκανσης

και τον μεγιστάνα πικραμό της ψυχής του

αναζητούσε τις απολεσθείσες χρυσές του λίρες

από το σιωπηλό γλυκοκοίμημά του

στη ζεστή αγκαλιά της αγαπημένης του.

Γλυκολυπούμενος αναρωτήθηκε

με βαρύ σπαραγμό…

«Μα πως μετέβηκαν στην ανυπαρξία;…»

Η γνωμάτευση του ειδικού αποφάνθηκε…

«Ήταν γοργόφτερες και γοργοτάξιδες!

Ζήτημα μεθοδευμένο, άλυτο, δακρυϊκό!
-Τιμωρία στον «ισχυρό» άντρα

να μη τυραννάει τους αδυνάτους.-

Μη δαιμονίζεσαι, λάτρη του ωραίου,

λαθρεπιβάτη του άπιαστου!

Η γοητεία της επιτήδειας ωραίας σου

σε αποπλάνησε, άμοιρε μελισσουργέ του έρωτα

και η ουρά της γαργάλισε

τις φρένες της κεφαλής σου.

Δάκτυλος!.....»