Γιατί χάσαμε την εικόνα της αλήθειας για την κατάσταση στη Γάζα; (του Κώστα Μπουράκη)

Εδώ και λίγες ημέρες οι ειδήσεις, σε όλα τα κανάλια για την κατάσταση στη Γάζα, δεν έχουν εικόνα.

Δεν δείχνουν τίποτα από όσα τραγικά συμβαίνουν εκεί. Είναι άραγε μεθοδευμένο; Οι συγκλονιστικές εικόνες με τα νεκρά παιδιά και τους αμάχους, οι εικόνες που εξεγείρουν τον καθένα μας για την γενοκτονία ενός λαού που εξελίσσεται με την ανοχή του «πολιτισμένου» κόσμου, δεν πρέπει να μπαίνουν στις οθόνες των «φιλήσυχων» πολιτών. Διότι μπορεί και ν’ αντιδράσουν, μπορεί και να ζητήσουν από τις κυβερνήσεις τους να κάνουν κάτι για να σταματήσει αυτή η αιματοχυσία. Η γενοκτονία είναι μια κατάσταση που την ζήσαμε σαν ελληνισμός και ξέρουμε καλά τι σημαίνει.

Οι μόνες εικόνες που βλέπουμε είναι οι συνεχείς συναντήσεις του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ με τους αρχηγούς των Ισραηλινών και των άλλων συμμάχων τους στην περιοχή για να αποφύγουν την ανεξέλεγκτη επέκταση του πολέμου. Ο φόβος τους είναι μην φτάσει η διαμάχη στις μεγάλες πόλεις των Δυτικών χωρών με τη μορφή της τρομοκρατίας. Γνωρίζουν καλά πως ένας άνθρωπος που έχει χάσει την οικογένειά του και το σπίτι του πείθεται σχετικά εύκολα να γίνει η «έξυπνη ανθρώπινη βόμβα».

            Οι αναλύσεις των ειδικών και οι συζητήσεις των υψηλόβαθμων πολιτικών του «πολιτισμένου» κόσμου δείχνουν να αναζητούν λύσεις για την πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μια περιοχή όπου οι «μεγάλες δυνάμεις» χάραξαν σύνορα και δημιούργησαν κράτη παραγνωρίζοντας τις διαφορές των λαών της. Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Παλαιστίνη, είναι σε εμπόλεμη αναταραχή εδώ και χρόνια. Για να ξαναμοιράσουν την πλούσια σε πρώτες ύλες αυτή περιοχή χρησιμοποιούν τον υπερεθνικισμό των φανατικών Εβραίων και τον θρησκευτικό φανατισμό των Μουσουλμάνων. Πολλές φορές με κυνισμό μας εξηγούν ότι μπορεί ένας πόλεμος να είναι απαραίτητος για να προκύψει λύση στο πρόβλημα.

Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ ενισχυμένη και υποστηριζόμενη από τις κυβερνήσεις της Δύσης ισοπεδώνει τη περιοχή της Γάζας και πανηγυρίζει για την αποτελεσματικότητά της. Σκοτώνει αδιακρίτως ότι κινείται. Μας θυμίζει τον τρόπο που δρούσαν οι ναζί στη χώρα μας όταν ένοιωθαν την αντίσταση του λαού μας. Έκαιγαν και σκότωναν γυναικόπαιδα για να προκαλέσουν σοκ και δέος. Πως γίνεται οι Εβραίοι τα θύματα των ναζί τώρα να μετατρέπονται σε θύτες;

Μπορούν οι λαοί να σταματήσουν αυτή την βαρβαρότητα; Ένας τρόπος είναι τα συλλαλητήρια και οι διάφορες και πολύμορφες διαμαρτυρίες συλλογικοτήτων, μάλιστα είδαμε στις διαδηλώσεις αυτές να συμμετέχουν και Εβραίοι στην Αμερική. Ένας άλλος τρόπος είναι η λαϊκή πίεση ώστε να γίνουν μειοψηφικές οι απόψεις των κυβερνήσεων που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα σε αυτή την διαμάχη. Η δημιουργία ενός μαζικού φιλειρηνικού κινήματος, χωρίς μονομέρειες και αποκλεισμούς, θα μπορούσε να ασκήσει πολιτική πίεση για να παρθούν πρωτοβουλίες για ειρήνευση στην περιοχή. Ακόμη και ένα μποϋκοτάζ σε εκδηλώσεις και προϊόντα των χωρών που διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την αιματοχυσία θα ήταν ένα μέσο πίεσης.

Η αδράνεια και η αποχή μας από δράσεις μικρές ή μεγάλες που θα μπορούσαν να φτιάξουν τον κόσμο μας καλύτερο είναι αυτές που «οπλίζουν» το χέρι αυτών που θέλουν να εξουσιάζουν τον κόσμο.

 

Κώστας Μπουράκης

«Ένας προβληματισμένος πολίτης του κόσμου»