Εξοπλισμών συνέχεια… Να πανηγυρίσουμε ή να προβληματιστούμε; (γράφει ο Κώστας Μπουράκης)
Τώρα που άρχισε να πέφτει ο «κουρνιαχτός» και κάποια δημοσιεύματα από την ανεξάρτητη δημοσιογραφία προσπαθούν να μας πουν την άλλη αλήθεια.
Το πράσινο φως για την πώληση των μαχητικών F-35 στην Ελλάδα και των F-16 στην Τουρκία δόθηκε το βράδυ της Παρασκευής από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ προχώρησε στην ταυτόχρονη έγκριση πώλησης νέων μαχητικών αεροσκαφών σε Ελλάδα και Τουρκία. Η Ελλάδα προχωρά στην απόκτηση έως και 40 μαχητικών αεροσκαφών τελευταίας γενιάς F-35 με το εκτιμώμενο συνολικό κόστος να είναι 8,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Ταυτόχρονα, η Τουρκία προχωρά στην αγορά 40 μαχητικών F-16 και περίπου 80 κιτ εκσυγχρονισμού.
Στην επιστολή του Μπλίνκεν στο Κογκρέσο, για την έγκριση των F-35 στην Ελλάδα έχει παραγράφους, που μάλλον σκόπιμα η κυβέρνηση τις αποσιωπά: α) Με την πώληση των F-35 στην Ελλάδα, ενισχύεται η Ελλάδα και το ΝΑΤΟ στην περιοχή. Έτσι η Ελλάδα υποχρεούται να βοηθήσει, αν κινδυνέψει κάποια χώρα του ΝΑΤΟ. β) Η επιχειρησιακή ικανότητα των F-35 εξαρτάται από τις ΗΠΑ, αφού αυτά καθοδηγούνται από τον στρατιωτικό δορυφόρο των ΗΠΑ και είναι ενταγμένα στο νέο στρατηγικό στρατιωτικό σχεδιασμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πως φανταζόμαστε ότι θα τα χρησιμοποιήσουμε εμείς κατά της Τουρκίας, όσο θα είναι και αυτή μέλος του ΝΑΤΟ; γ) Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα, η Ελλάδα δέχθηκε να μεταφέρει στην Ουκρανία τον εξοπλισμό σοβιετικής κατασκευής που διαθέτει και δεν χρησιμοποιεί (τους S–300), με αντάλλαγμα ένα πακέτο βοήθειας ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων.
Το δε πακέτο της δωρεάν στρατιωτικής βοήθειας για την οποία πρέπει να πανηγυρίζουμε μαζί με τον πρωθυπουργό μας περιλαμβάνει: τέσσερις φρεγάτες LCS, δύο μεταγωγικά C-130, 60 θωρακισμένα οχήματα μάχης, περιπολικά πλοία. Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική, γιατί επιβαρύνονται οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις με το κόστος αναβάθμισης και συντήρησης για οπλικά συστήματα τα οποία συνήθως έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης.
Προηγήθηκαν οι στρατιωτικές συμφωνίες με τη Γαλλία για να αγοράσουμε μαχητικά αεροπλάνα Rafale και φρεγάτες Belhara και συνεχίζουμε μα αγορές αρμάτων, πυραύλων, drone και άλλων οπλικών συστημάτων. Θα πληρώνουν για χρόνια και τα δισέγγονά μας, αλλά θα νοιώθουμε ασφαλείς. Είμαστε σίγουροι ότι ένα μέρος αυτών των χρημάτων δεν θα πάει σε μίζες και μεσάζοντες; Αν θυμηθούμε ότι επί της παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ δύο πρωτοκλασάτοι υπουργοί και πολλοί άλλοι παρατρεχάμενοι «κατηγορήθηκαν» γι’ αυτήν τους την πράξη, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι δεν θα ξαναγίνει. Διότι το «μέλι» είναι πολύ και το δάχτυλο «αρνείται» ν’ αντισταθεί.
Με αυτήν την υπεροπλία μας σε τόσο επιθετικά οπλικά συστήματα σίγουρα έχουμε γίνει ο «μπαμπούλας» της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και το «μακρύ» χέρι των Αμερικανών στην περιοχή. Τονίζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι θα είμαστε από τους καλύτερους εκτελεστές των επιθυμιών των «υψηλών» συμμάχων μας. Η τελευταία απόφαση της κυβέρνησης να συμμετέχει πολεμικό μας πλοίο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ερυθρά θάλασσα επιβεβαιώνει αυτόν τον νέο ρόλο μας. Η δικαιολογία ότι στηρίζουμε τον μεγάλο εφοπλιστικό και εμπορικό μας στόλο δεν στέκει. Από τα δημοσιεύματα μαθαίνουμε, ότι κινδυνεύουν πλοία ελλήνων εφοπλιστών, αλλά σχεδόν πάντα με σημαία άλλου κράτους και στα οποία σπανίως υπάρχει και κάποιος έλληνας ναυτικός σ’ αυτά.
Υπάρχει και ένα ακόμα πιο εφιαλτικό σενάριο σε περίπτωση γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή. Αν οι «ακροβασίες» του Ερντογάν οδηγήσουν την Τουρκία στο αντίπαλο στρατόπεδο στη συμμαχία των κακών. Τότε ποιος θα είναι στην εμπροσθοφυλακή για την «τιμωρία» της; Ποιος θα έχει τον εξοπλισμό και την ικανότητα να το κάνει; Μάλιστα υπάρχουν αρκετοί στρατιωτικοί και δημοσιογραφικοί «αναλυτές» που θ’ αναλάβουν το ρόλο να μας πείσουν για τα οφέλη αυτής της εμπλοκής μας.
Το μόνο αισιόδοξο αλλά ταυτόχρονα και αντιφατικό είναι ότι όλα τα τουριστικά γραφεία της χώρας μας οργανώνουν εκδρομές στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες περιοχές και πόλεις της Τουρκίας και όσοι επισκέπτονται την «εχθρική» γείτονα χώρα διαπιστώνουν, πως ο λαός της στη μεγάλη του πλειοψηφία, είναι φιλικός προς εμάς. Και οι Τούρκοι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας, επίσης διαπιστώνουν το ίδιο. Πριν αρκετά χρόνια ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης είχε αναλάβει την πρωτοβουλία για την ελληνοτουρκική φιλία σε επίπεδο λαών. Υπάρχει σήμερα κάποια προσωπικότητα που θα τολμούσε ν’ αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο; Αντίστοιχα έναν τέτοιο ρόλο χρειάζεται να αναλάβουμε και για τα πολύπαθα Βαλκάνια, την πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και η «καύσιμη» ύλη για μια νέα έκρηξη υπάρχει.
Η ειρηνική συνύπαρξη των λαών είναι μια πανανθρώπινη μεγάλη ιδέα. Δεν μπορεί όμως να κυριαρχήσει όταν τις συνειδήσεις των ανθρώπων σκοτεινιάζουν φανατισμοί κάθε είδους και φυλετικοί διαχωρισμοί. Και στο βάθος κρύβονται οικονομικά συμφέροντα και οικονομική κυριαρχία. Το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (ο τρίτος παγκόσμιος, ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φράνς), σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και σύνθεση του Μάνου Λοΐζου, τα λέει όλα τόσο απλά.
Κώστας Μπουράκης
(Ένας πολίτης που πιστεύει στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών)
