Μόνο στα παπούτσια του πεθαμένου δεν μπαίνει κανείς (Γράφει η Γκουτζιαμάνη Γιάννα)

Μόνο στα παπούτσια του πεθαμένου δεν μπαίνει κανείς

Οι πολιτικοί δεν χρειάζεται να μιλούν, το τι είναι το δείχνουν τα παπούτσια τους.

Σε μια πλατεία ένα ζευγάρι κυριλέ σκαρπίνια μπήκαν απέναντι σε 57 ζευγάρια πεθαμένων-δολοφονημένων. Ανάμεσά τους μια κυρία πολιτικός απλώνει ένα μεγάλο μαντήλι. Η μια πλευρά του είναι γεμάτη από ένα λογύδριο άκρως συναισθηματικό, γεμάτο κατανόηση για τον πόνο των συγγενών των νεκρών. Με μια κίνηση το γυρίζει από την άλλη. Το χρώμα του είναι μαύρο και πάνω του η φράση «κανείς δεν μπαίνει στα παπούτσια του πολιτικού προϊστάμενου» Είναι συγχρόνως προστατευτικό και απαγορευτικό.

Τα σκαρπίνια του συντετριμμένου κυρίου πολιτικού είναι εκεί γυαλιστερά και ατσαλάκωτα, γιατί δεν χρειάστηκε να τρέξουν μέσα στα χωράφια, στις λάσπες, να στραβοπατήσουν, να λερωθούν, να στραπατσαριστούν στα συντρίμμια, για να βρουν το άτυχο παιδί του. Τα 57 ζευγάρια είναι εκεί και δείχνουν την ομορφιά των άτυχων νέων, που τα φορούσαν.

Η κυρία πολιτικός με το μόνιμο σαρδόνιο χαμόγελο, που μπήκε ασπίδα προστασίας στον κύριο πολιτικό, που κάθεται ανενόχλητος στην πολυθρόνα της εξουσίας, θα έπρεπε πρώτα να βάλει τα πόδια της στα παπούτσια των πεθαμένων, για να νιώσει την ανατριχίλα του θανάτου και να ακούσει τα ουρλιαχτά τους την ώρα της συντριβής. Την ίδια βάσανο να υποστεί και ο κύριος πολιτικός.

Τα κυριλέ σκαρπίνια του μαρτυρούν την αλήθεια του. Γι αυτήν την αλήθεια, για τον πόνο των συγγενών και την οργή για το άδικο και το έγκλημα, που πρέπει να τιμωρηθεί, η κοινωνία δεν έμεινε και δεν θα γίνει «ανηχωική» ( χωρίς ήχο).

Γιατί απέναντι από τα σκαρπίνια των πολιτικών υπάρχει ο άλλος κόσμος, που τρέχει, αγωνίζεται, παλεύει με τα δύσκολα και υψώνει φωνή διαμαρτυρίας, καταγγελίας και διεκδικεί το δικαίωμα να ζήσει με αξιοπρέπεια.

 

 

Κοζάνη 1-3-2024

Γκουτζιαμάνη Γιάννα