Οι περαστικοί της ζωής μας που δεν μπλέκουν συναισθηματικά (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Είναι πλέον γεγονός πως δεν ήμαστε ικανοί πια να ξεχωρίσουμε το πρόσωπο του πλησίον μας.
Πως είναι δυνατό να γίνει αυτό,
εφόσον οι εναλλαγές πολλών ανθρώπινων προσώπων τοποθετούνται στον εγκέφαλο μας ως περαστικές εικόνες, η μια πάνω στην άλλη, σβήνοντας συνεχώς και ηθελημένα από τη μνήμη μας;
Πως είναι δυνατό να γίνει αυτό από τη σύγχυση που δημιουργείται στην κοινωνία, εξαιτίας του αδυνατίσματος της αγάπης μας για τον πλησίον μας, σε σημείο που να χάνουμε και τα ίχνη της;
Πως είναι δυνατό, τέλος, να γίνει αυτό, εφόσον η κοινωνία έχει καταντήσει έτσι ώστε να περιορίζεται σ' ένα μικρό αριθμό φίλων - από μικρό έως μηδενικό - εξαιτίας της επιλογής που κάνει, να κρατάει σε απόσταση πλάσματα, που αξίζουν πραγματικά τη φιλία και την αγάπη;
Η κοινωνία μας σήμερα δεν θέλει να μπλέκει συναισθηματικά έχοντας έγνοιες και υποχρεώσεις, φέροντας έτσι τη σφραγίδα της απανθρωπιάς, της μη προοδευτικής ανάπτυξης και της επιθετικής συμπεριφοράς.
Ποιος, αλήθεια, ειν' αυτός που δεν θα παραδεχτεί πως η κοινωνία μας σήμερα δέχεται κάθε είδους επιθέσεις (ληστείες, βιασμούς, φόνους) στους γεμάτους μάλιστα από κόσμο δρόμους και οι περαστικοί (εκτός εξαιρέσεων) δεν συγκινούνται να επέμβουν;
Οι περαστικοί της ζωής μας που δεν μπλέκουν συναισθηματικά, δεν αγωνίζονται να πετύχουν ανθρώπινες επαφές, δεν διατηρούν ευγενικές στάσεις στους γύρω τους, δεν νιώθουν καν την παραμικρή φιλία για κανέναν, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να προσανατολιστούν για να δημιουργήσουν νέους τύπους ανθρώπων, που θα εξοπλίζονται και θα πολεμούν τις ολέθριες συνέπειες της επικίνδυνης αυτής αυταπάτης, του να μη μπλέκουν συναισθηματικά, που δημιουργεί - αν μη τι άλλο - και φαινόμενα ασφυκτικής κατάπτωσης.
Δεν εννοείται να λεγόμαστε ή ν' ανήκουμε στις πολιτισμένες χώρες και να μην έχουμε ιδέα από την ειλικρινή και θερμή ιδέα προς το πλησίον, να είμαστε αφιλόξενοι, να μη συμπονούμε, να μη συνδράμουμε στους συνανθρώπους μας, να μην έχουμε κοινωνικές επαφές, να μη νιώθουμε, να μη δίνουμε, να μη παίρνουμε στοργή κι αγάπη.
Οι εκδηλώσεις της αδιαφορίας μας κι ο ψυχικός μας κόσμος που δεν μπλέκει συναισθηματικά είναι τα απανθρωπιστικά συμπτώματα και οι πολιτιστικές ασθένειες, που προσβάλλουν και πλήττουν καθημερινά την πλανεμένη ανθρωπότητα, η οποία τείνει να γράψει στο λάβαρο της πως έχει ψυχολογία χωρίς ψυχή, στηρίζεται από ψευτοσοφά αποφθέγματα, σφαλερές σκέψεις, παράξενες κρίσεις, κώδικα ψεύτικων αξιών, ατομικότητα, ανευθυνότητα και διεστραμμένα δόγματα.
Οι περαστικοί της ζωής μας που δεν μπλέκουν συναισθηματικά είναι οι βάρβαροι εχθροί του δικαίου, του καλού και των κοινωνικών κανόνων, αντικοινωνικοί και παραμορφωμένοι, συστηματικά ανεκπαίδευτοι, ακυριάρχητοι, άνθρωποι μ' ελαττωματική κι ανισόρροπη συναισθηματικότητα, που χρήζουν ψυχοπαθητικής αγωγής και κοινωνικών ελέγχων, λόγω της επικινδυνότητας τους στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό μας.
