Αγαπητή Κίττυ [ γράφει ο Ορφέας Τσαρτσιανίδης ]

«Τετάρτη, 13/1/1943

Αγαπητή Κίττυ,

Σήμερα το πρωί ήμουν τόσο εκνευρισμένη που δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Η τρομοκρατία βασιλεύει πάνω από την πόλη. Μέρα και νύχτα αδιάκοπες μεταφορές δυστυχισμένων ανθρώπων, που δεν προλαβαίνουν να πάρουν τίποτα μαζί τους, εκτός από έναν σάκκο και λίγα χρήματα. Ακόμη κι αυτά τα λίγα πράγματα, λένε, τους τα παίρνουν στο δρόμο. Χωρίζουν τις οικογένειες· αλλού συγκεντρώνουν τους άντρες, αλλού τις γυναίκες κι αλλού τα παιδιά. Συχνά τα παιδιά γυρίζουν από το σχολείο και δεν βρίσκουν τους γονείς τους στο σπίτι και δεν τους ξαναβλέπουν ποτέ πιά.»

Λόγια γραμμένα από ένα κορίτσι 13 χρονών.

80 χρόνια μετά, φαίνεται πως όλα μένουν ίδια.

Ίσως η αδιαφορία ή μάλλον η πεποίθηση των ανθρώπων πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, να έχει μεγαλώσει.

Δεκαετίες ολόκληρες ο Παλαιστινιακός λαός βιώνει τον εξευτελισμό, τον περιορισμό, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, ενώ παράλληλα σιγά σιγά τον εξοντώνουν.

Όλο αυτόν τον καιρό παρακολουθούσαμε τις αντιδράσεις αρχηγών κρατών, διασημοτήτων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Thoughts and prayers, thoughts and prayers και μετά business as usual.

Μετά τις αποτρόπαιες πράξεις της Χαμάς, όλοι αυτοί έσπευσαν να υπερασπιστούν το κράτος του Ισραήλ, να του δώσουν το δικαίωμα για αυτοάμυνα, για περαιτέρω αιματοχυσία αθώων ψυχών δηλαδή, κάτι που δεν θα αναγνώριζαν ποτέ στην άλλη πλεύρα.

Και αναρωτιέμαι, 80 χρόνια μετά που γράφτηκαν αυτά τα λόγια από την Άννα Φρανκ στο ημερολόγιο της, εαν επιζούσε του Ολοκαυτώματος των Εβραίων από τους ναζί, θα ήταν υπερήφανη για τους ανθρώπους της; Θα ήταν υπερήφανη για το κράτος του Ισραήλ;

Πολύ αμφιβάλλω. Μάλλον αποτροπιασμό θα ένιωθε.
Όπως νιώθουμε και εμείς με τις εικόνες που βλέπουμε τις τελευταιές μέρες. Εικόνες που μας κάνουν να μην πιστεύουμε πια τόσο στο ανθρώπινο είδος. Εικόνες που δείχνουν πως το παρόν σύστημα με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλει παράγει πτώματα παιδιών.

Όσο και να έχει προοδεύσει ο άνθρωπος, όλα φαίνονται ίδια, από μισή και μόνο σελίδα του ημερολογίου ενός μικρού παιδιού.

 

Ορφέας Τσαρτσιανίδης