Υπάρχει σχέση δημοκρατίας και ΕΕ; Με αφορμή ένα βίντεο του Ε.Κ. – του Θανάση Σκαμνάκη

Ο Μπενίνι στην ταινία του «Η ζωή είναι ωραία» κάνει, στο τέλος, μια ιστορική λαθροχειρία.

Το Άουσβιτς, στο οποίο διαδραματίζεται το μοναδικής αξίας παιχνίδι που κάνει με τον μικρό γιό του, απελευθερώνεται εν τέλει από τον αμερικανικό στρατό. Η στρέβλωση αυτή, καθώς είναι ο Κόκκινος Στρατός που απελευθέρωσε το φοβερό στρατόπεδο, δεν οφείλεται σε αφέλεια.

Πολλοί τότε μειδίασαν με τη λαθροχειρία του Μπενίνι και του καταλόγισαν απλώς οπορτουνισμό, την επιθυμία να κάνει καριέρα η ταινία στη «Δύση» και να τιμηθεί με κάποιο από τα βραβεία με τα οποία εκείνη ξέρει να επιβραβεύει, όχι μόνο τις καλλιτεχνικές αξίες αλλά και την «προσαρμογή» τους.

Να λοιπόν που «τίποτα δεν πάει χαμένο». Οι Πολωνοί, σε μια άλλη εκδοχή Μπενίνι, δεν καλούν πλέον τους Ρώσους να συμμετάσχουν στους εορτασμούς της επετείου από την απελευθέρωση του Άουσβιτς.

Και να τώρα, η κορύφωση. Εν όψει των ευρωεκλογών το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε να μας μιλήσει για τη δημοκρατία και τις αξίες της σε ένα καθόλα αποκαλυπτικό προπαγανδιστικό βίντεο.

Το ενδιαφέρον στην προσέγγιση βρίσκεται στα όσα λέει το βίντεο, αλλά ακόμη περισσότερο στα όσα δεν λέει.

Υποτίθεται πως υπερασπίζεται τη δημοκρατία ως ανώτατη αξία. Από ποιους; Από εκείνους που την υπονομεύουν. Ποιοι είναι αυτοί;

Ξεκινάει, μια γηραιά κυρία, Γαλλίδα, εξόχως ταλαιπωρημένη από τα χρόνια και όχι μόνο, που μιλάει για τη εμπειρία της. Ξυπνήσαμε ένα πρωί και είμαστε χώρα υπό κατοχή.

Ξύπνησαν έτσι απλά; Έστω. Αλλά ποιοι ήταν εκείνοι οι μυστήριοι στρατιώτες που τους κατέκτησαν. Δεν γίνεται λόγος. Μπορεί να ήταν οι ορδές του Αττίλα, μπορεί άπιστοι Σαρακηνοί, μπορεί βαρβαρικά φύλλα. Όχι όμως Γερμανοί. Ακόμη χειρότερα. Το πρώτο πλάνο αμέσως μετά τη δήλωση είναι μια γέφυρα της Πράγας και η αμέσως επόμενη δήλωση είναι για την Πράγα του 68. Κάτι σα να σου λέει πως την κυρία την κατέκτησαν οι Σοβιετικοί. Κι αμέσως μετά Τιμισοάρα κι αμέσως Λετονία και κυρίως πως η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία είναι και οφείλεται στην πτώση του τείχους του Βερολίνου!

Ο ψυχρός πόλεμος, στην εποχή του, είχε χειρότερα βίντεο αλλά καλύτερα επιχειρήματα. Τώρα η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό – κι ακόμη χειρότερα η παράκαμψη του φασισμού για να αναδειχτεί η αντίθεση στον κομμουνισμό ως η πρωταρχική απειλή για τη δημοκρατία – και η διαμόρφωση ενός ιστορικού συνεχούς το οποίο βασίζεται στη σύγχυση των εικόνων και των εννοιών που συνδέει όλα αυτά με τους Ρώσους, προφανώς τους σημερινούς Ρώσους, δεν συνιστά χυδαιότητα, αλλά υπονόμευση. Υπονόμευση του κόσμου, της ειρήνης και της δημοκρατίας στο όνομα της υπεράσπισης του κόσμου, της ειρήνης και της δημοκρατίας.

Αν οι Γερμανοί μετά τον πόλεμο προφύλαξαν προσεκτικά τους ναζί, με εξαίρεση τα μεγάλα κεφάλια που καταδικάστηκαν (και από αυτούς όχι όλοι), αν οι Αμερικανοί προφύλαξαν εταιρείες και επιχειρηματίες που στάθηκαν οι βασικοί υποστηρικτές του ναζισμού, αν το ΝΑΤΟ (και οι Αμερικανοί) αξιοποίησε τα στελέχη των ναζί για να συγκροτήσει μια νέα διεθνή της ακροδεξιάς και να ετοιμάσει παραστρατιωτικές ομάδες που ήταν έτοιμες για πραξικοπήματα στις χώρες της Ευρώπης (η γνωστή υπόθεση της «Κόκκινης προβιάς»), που συγκρότησαν την οργάνωση «Οντέσσα» για αυτό το σκοπό, δεν έχει σημασία. Η δημοκρατίας μας είναι σπουδαία, απειλείται όμως από ακατονόμαστους αλλά προσδιορίσιμους, μέσω της εικόνας, εχθρούς. Τους κομμουνιστές και τους Ρώσους.

Φυσικά οι ναζί της Ουκρανίας είναι φίλοι μας, ο σφαγέας των Παλαιστινίων είναι συνεταίρος μας!..

Το 1939 δεν φαίνεται να υπήρχε φασισμός και ναζισμός. Οι λέξεις αποφεύγονται επιμελώς.

Και την 9η Μάη, μέρα της αντιφασιστικής νίκης οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να την ονομάσουν μέρα της Ευρώπης. Να μη θυμίζει τίποτα την ιστορία!

Οι 27 εκατομμύρια σοβιετικοί νεκροί του πολέμου είναι ένα μη υπάρχον γεγονός.

Κι όσο για τις σημερινές εκδοχές του νεοφασισμού, για τη Μελόνι και την ακροδεξιά, καμιά κουβέντα.

Κι έτσι στο Μιλάνο την Τετάρτη 1η Μάη, με άδεια από το δήμο και την αστυνομία, οι νεοφασίστες βγήκαν στους δρόμους για να «τιμήσουν» τον δολοφονημένο φασίστα Σέρτζιο Ραμέλι.

Κι έτσι στη Λαμία το δικαστικό συμβούλιο αφήνει ελεύθερο το νεοναζί Ν. Μιχαλολιάκο (η κυβέρνηση χρειάζεται ψήφους από παντού).

Αλλά αν ξεχάσουμε αυτά ποια δημοκρατία καλούμαστε να υπερασπίσουμε; Τι είναι εν τέλει δημοκρατία;

Ακόμη ένα ψευδεπίγραφο.

Καθότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διοικείται από μια Επιτροπή (Κομισιόν) που είναι διορισμένη. Μα η δημοκρατία δεν προϋποθέτει εκλογή των οργάνων;

Το εκλεγμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μια επιχείρηση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Η νομοθέτηση γίνεται από τους διορισμένους.

Μεγάλες επιχειρήσεις και Κομισιόν είναι συγκοινωνούσες πόρτες, όσο υπηρετεί τη θητεία ο επίτροπος εξυπηρετεί τις εταιρείες κι όταν τελειώσει ευδοκίμως (για τις εταιρείες) προσλαμβάνεται ως «σύμβουλος», δηλ. αργόμισθος, σε κάποια από αυτές.

Η τρόϊκα που κυβερνούσε την Ελλάδα στη διάρκεια της κρίσης κατ’ εντολή της Κομισιόν και του ΔΝΤ ήταν ασφαλώς έκφραση αυτού του νέου είδους δημοκρατίας.

Όπως και η κατάργηση δυο πρωθυπουργών, στην Ελλάδα και την Ιταλία που αντικαταστάθηκαν από πιστούς τραπεζίτες, ερήμην των ψηφοφόρων της… δημοκρατίας!.

Κι ας μη ξεχάσουμε ότι όταν οι λαοί της Ευρώπης με δημοψήφισμα απέρριψαν το ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η Κομισιόν αποφάσισε να καταργήσει τα δημοψηφίσματα και πέρασε τα ίδια μέτρα με αποφάσεις εντός των κλειστών γραφείων.

Κεκτημένο που χρησίμευσε και το 2015 στο δικό μας δημοψήφισμα, του οποίου η αντιμετώπιση είναι εξόχως δημοκρατική!..

Τα κοινοβούλια των κρατών, που εκλέγονται από τους πολίτες (όσους πάνε να ψηφίσουν) έχουν περιορισμένο ρόλο καθότι οι κυβερνήσεις αποφασίζουν και εκτελούν κι αν χρειαστεί περνάνε νύχτα τροπολογίες άσχετες προς το συζητούμενο θέμα, αλλά κρίσιμες, με όσους είναι παρόντες, δηλ. ελάχιστους.

Όπως έγινε πριν λίγες μέρες με την τροπολογία για τους ιδιώτες γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία, το οποίο, κοντά στα άλλα, διαλύει τη δημόσια υγεία στο σύνολό της.

Οι κυβερνήσεις εξοπλίζουν δυνάμεις καταστολής υπερμεγέθεις με σκοπό να αντιμετωπίσουν τον εχθρό λαό.

Και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη δημοκρατία πρότυπο, οι φοιτητές συλλαμβάνονται επειδή εκφράζουν αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, το Κογκρέσο αποφασίζει πως ο αντισημιτισμός είναι ιδιώνυμο αδίκημα (και αντισημιτισμός ορίζεται κάθε αντίθεση προς την κυβέρνηση του Ισραήλ όπως και κάθε αποκάλυψη της γενοκτονίας) και ο Μπάιντεν θεωρεί πως οι φοιτητές που εξεγείρονται απειλούν το δημοκρατία (δικιά μας είναι ό,τι θέλουμε την κάνουμε!).

Το μοντέλο εξάγεται στην Ευρώπη και είναι γνωστό από τα καθ’ ημάς.

Με όλα αυτά ανέσυρα τη χρησιμότητα ενός βιβλίου αποκαλυπτικού και με εξαιρετικό ενδιαφέρον: Φράνκο Φρακάσι: «Τέταρτο Ράιχ, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον πόλεμο τη Ουκρανίας» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη).

Στον πρόλογο εξηγεί γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο: γιατί ξέρουμε πολύ λίγα για το φασισμό, λέει, «καθώς και πόσο ανεπαρκής είναι η επίγνωση ότι αυτά τα ιδανικά βρίσκονται ακόμη ανάμεσά μας και ότι η οργάνωση ODESSA (η Μαύρη Διεθνής) είναι άγνωστη στους περισσότερους ανθρώπουςα.

»Το Τέταρτο Ράιχ είναι η αφήγηση μιας ιστορίας εβδομήντα έξι χρόνων που αποκαλύπτει το πως οι ναζί και οι φασίστες, χάρη στη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Γουόλ Στριτ, βγήκαν αλώβητοι από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατάφεραν να αναδιοργανωθούν και να αφήσουν το αποτύπωμά τους στις σκοτεινές υποθέσεις που σημάδεψαν την μεταπολεμική περίοδο. Μέχρι σήμερα. Μέχρι το πραξικόπημα στην Ουκρανία, την απόπειρα επανάστασης στη Λευκορωσία, και της τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού (του μεγάλου συμμάχου της ODESSA) ως μοναδικού παγκόσμιου τρόπου σκέψης».

Στο βιβλίο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τον τρόπο που έδρασαν οι ναζί και η ακροδεξιά στην Ευρώπη και τον κόσμο μέχρι σήμερα, όπως στην Ελλάδα και τη χούντα, στην Ιταλία, τη Γερμανία και κυρίως την Ουκρανία, κορυφαίο δείγμα της ευρωπαϊκής «δημοκρατίας».

Αξίζει ίσως μια μαρτυρία της ερευνήτριας Ελένα Σαφτένκου από το Ινστιτούτο Μπογκομόλετς του Κιέβου, το κορυφαίο ερευνητικό κέντρο της Ουκρανίας για τις νευροεπιστήμες, την ηλεκτροφυσιολογία και τις καρδιακές παθήσεις, η οποία περιγράφει το πως τα τάγματα μπήκαν στο σπίτι της συναδέλφου της και την δολοφόνησαν. Και καταλήγει:

«Το 2009 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι φασίστες άρχισαν να παρελαύνουν δυο φορές το χρόνο: τη μέρα της γέννησης του αρχηγού των Ουκρανών εθνικιστών, Στεπάν Μπαντέρα, και τη μέρα τα δημιουργίας του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού, εκείνου που συνεργάστηκε με τους ναζί κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εκείνου που πυροβολούσε τους Σοβιετικούς στρατιωτικούς και τους αντιστασιακούς. Παρήλαυναν ανεμπόδιστοι στο κέντρο του Κιέβου. Όργωναν πόλη με πυρσούς, φωνάζοντας συνθήματα που υποκινούσαν σε εκδηλώσεις βίας: κρεμάστε τους κομμουνιστές, σφάξτε του Ρώσους, σκοτώστε τους Εβραίους. Καμία από αυτές τις παρελάσεις δεν απαγορεύτηκε ποτέ, κανένας από αυτούς δεν συνελήφθη ποτέ, κανείς από αυτούς δεν καταδικάστηκε ποτέ…

Όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν ποτέ στη δική του χώρα κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Και στην Ουκρανία αυτό πιστεύαμε πριν από το 2004».

 ΑΠΟ: https://kommon.gr/