στη Μαριάννα μου

Θαυμάζουμε πολλές φορές ανθρώπους για την επίδειξη μαχητικότητάς τους στα καφενεία, σε συγκεντρώσεις, σε ανέξοδες παραστάσεις τελικά.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι, ευτυχώς είναι πολλοί περισσότεροι, που εκφράζουν το λαϊκό τους πολιτισμό με ζωτικότητα αυθόρμητη που εκδηλώνεται ανυπόκριτα, σε κάθε ευκαιρία∙ και δίνουν την πιο μεγάλη μάχη τους, χωρίς φανφάρες, περήφανα και ταπεινά μαζί, χωρίς βαρυγκομούς.

Η Μαριάννα μου, η δική μου Κάρμεν, έδωσε την πιο δύσκολη μάχη της ζωής της δίνοντάς μας μαθήματα θέλησης, ευαισθησίας και ατίθασης περηφάνιας, όπως έκανε άλλωστε και σε όλη τη ζωή της.

Την αποχαιρετήσαμε στις 9 του Μάη, μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών, σα να κορόιδευε τις θρησκευτικές τελετές (που δεν τις ήθελε καθόλου), σα να μας έκλεινε το μάτι διακριτικά λέγοντας «ξέρετε εσείς...», όπως διακριτικά στήριζε κάθε λαϊκό ή προσωπικό, τίμιο αγώνα, πάντα αλληλέγγυα, με μια καρδιά-αξίνα που άνοιγε το δρόμο ενώ μάτωνε.

Οι άνθρωποι αυτοί δε φεύγουν, ζουν μέσα μας κι αναπνέουν μαζί μας σε κάθε λαϊκή έκφραση, σε κάθε λαϊκό στίχο και τραγούδι, στον ατίθασο διονυσιασμό του πουστσένο, σε κάθε τίναγμα του ράικο, σαν ψέμα Μαριάνκα μου, ζλάτκα μου, σβέσντα μου

Π.Μ.