Ευρωεκλογές: Η Άκρα Δεξιά διαδέχεται την «Συναίνεση των Βρυξελλών» που την εκκόλαψε (του Λεωνίδα Βατικιώτη)
Σε μπούμερανγκ εξελίχθηκε η βαθιά συντηρητική στροφή του ακραίου κέντρου από την μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη! Η άνοδος της Άκρας Δεξιάς
, που καταγράφηκε στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, είναι αποτέλεσμα αλλεπάλληλων και χρόνιων πολιτικών επιλογών της «Συναίνεσης των Βρυξελλών» που κανονικοποίησε την ακροδεξιά πολιτική κάνοντας τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά κόμματα να αποχαιρετούν το περιθώριο και να διεκδικούν επάξια την εξουσία στο εσωτερικό της κάθε χώρας.
Η αφασία με την οποία αντέδρασε η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και το ιερατείο των Βρυξελλών ξεπερνάει ακόμη κι εκείνη της ορχήστρας του Τιτανικού. Ανήμπορη να καταλάβει τα νέα ποιοτικά στοιχεία των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου 2024, κράδαινε σαν τρόπαιο την αύξηση του αριθμού των ευρωβουλευτών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EPP) κατά 10, φτάνοντας έτσι τους 186, από 176. Ωστόσο, το νέο ευρωκοινοβούλιο θα έχει 720 έδρες, ενώ το ευρωκοινοβούλιο η θητεία του οποίου λήγει είχε 705 έδρες. Επομένως, η εκλογική άνοδος που καταγράφτηκε είναι μικρότερη κι από 1%… Αξίζει να αναφερθεί για να έχουμε καλύτερη εικόνα της νέας πραγματικότητας που αναδύεται ότι στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος η κεντρική φωτογραφία έχει στρατιωτικές στολές!
Η ποιοτική αναβάθμιση της Άκρας Δεξιάς δεν αποδίδεται σε όλη της την σημασία ούτε από την αύξηση του αριθμού των ευρωβουλευτών των δύο ευρω-ομάδων όπου στεγάζονται: Των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) από 69 το 2019 σε 73 και της Ομάδας Ταυτότητα και Δημοκρατία (IDG) από 49 σε 58.
Η αύξηση του αριθμού των ευρωβουλευτών των 2 ομάδων της ακροδεξιάς υπολείπεται της επιτυχίας που πραγματοποίησε το ρεύμα τους επειδή πολλοί καθαρόαιμοι ακροδεξιοί δεν προσμετρώνται σε αυτές, ούτε κι όσοι εξελέγησαν στις 9 Ιουνίου για πρώτη φορά. Για παράδειγμα, οι 15 της Εναλλακτικής για την Γερμανία, οι 6 της Πολωνικής Συνομοσπονδίας, ο αντιπρόσωπος του ισπανικού κόμματος «Το πάρτυ τελείωσε» που δεν κατέθεσε καν πολιτικό πρόγραμμα, το κυπριακό νεοφασιστικό ΕΛΑΜ, ακόμη και η Αφροδίτη Λατινοπούλου, όπως κ.α. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι η άνοδος της Άκρας Δεξιάς πραγματοποιήθηκε σε εκείνες τις χώρες που δίνουν τον παλμό των ευρωπαϊκών εξελίξεων, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία και το Βέλγιο όπου έχει την έδρα της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ προστίθεται σε μια προϋπάρχουσα στροφή όπως έχει βεβαιωθεί από την εκλογή της Μελόνι στην Ιταλία.
Στη Γαλλία, το όνειδος της αναμενόμενης ανόδου της Εθνικής Συσπείρωσης της Μαρί Λε Πεν που κέρδισε 31% των ψήφων και 30 έδρες συμπληρώνεται από το 5% και τις 5 έδρες που κέρδισε ο Ερίκ Ζεμούρ που είναι πιο ακραίος κι επικίνδυνος από την Λε Πεν. Η τυχοδιωκτική πρωτοβουλία του Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές, που πιθανότατα θα οδηγήσει σε μια νέα «συγκυβέρνηση», οξύνει την αστάθεια στην πολιτική ζωή της Γαλλίας.
Η Εναλλακτική για την Γερμανία αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα με 16% (+5%) οδηγώντας το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του καγκελάριου Σολτς στην τρίτη θέση και να καταγράψει το χειρότερο ποσοστό στην ιστορία του: 14%. Η Εναλλακτική κατάφερε επίσης να ξεπεράσει σε ψήφους και τα τρία κόμμα της συγκυβέρνησης. Παράλληλα, η Γερμανική Δεξιά κέρδισε 30%! Δημιουργείται έτσι ένα δίπολο Δεξιάς – Άκρας Δεξιάς που αποτελεί την τυπική μορφή του νέου δικομματισμού.
Στην Αυστρία, ο τερματισμός του ακροδεξιού κόμματος FPӦ (το οποίο ίδρυσαν ναζί το 1950) στην πρώτη θέση με 26% των ψήφων, ενώ την δεύτερη θέση κατέλαβε το παραδοσιακό δεξιό κόμμα, προοιωνίζει τα χειρότερα και για τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του Σεπτεμβρίου.
Στο Βέλγιο η ήττα του Φιλελεύθερου Κόμματος που συγκέντρωσε το 6% των ψήφων, από κοινού με την άνοδο του Φλαμανδικού κόμματος το οποίο ζητάει την ανεξαρτησία της Φλάνδρας οδήγησε στην παραίτηση του πρωθυπουργού, βαθαίνοντας τη χρόνια πολιτική – πολιτειακή κρίση του Βελγίου.
Η λίστα είναι μεγάλη κι επιβεβαιώνει μια αλήθεια που δεν ενθουσιάζει τους ευρωλάγνους: Οι ευρωεκλογές μπορεί να μην διαδραματίζουν κανέναν ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα, δεδομένου ότι οι ευρωβουλευτές είναι διακοσμητικά στοιχεία χωρίς αποφασιστικό λόγο, αποτέλεσαν ωστόσο καταλύτη εξελίξεων στα εσωτερικά πράγματα σχεδόν κάθε χώρας. Ανέκαθεν χαλαρή ψήφος αυτή των ευρωεκλογών, λειτούργησε απελευθερωμένη από δεσμά και εξαρτήσεις, στέλνοντας στα κόμματα – μαφίες της «Συναίνεσης των Βρυξελλών» τον λογαριασμό της χρόνιας λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της αθρόας και αχρείαστης χρηματοδότησης των αεριτζήδων των ΑΠΕ με πρόσχημα την αδιαμφισβήτητη κλιματική αλλαγή, και του εξοπλισμού της Ουκρανίας που απειλεί να βυθίσει την Ευρώπη σε πόλεμο. Οι λαοί της Ευρώπης απογοητευμένοι από την στρατηγική ήττα και ανεπάρκεια της Αριστεράς, στρέφονται μαζικά στην Άκρα Δεξιά ελπίζοντας σε ένα διέξοδο…
Δεν πρόκειται για συγκυριακή άνοδο, πρόκειται για πολιτική στροφή ιστορικής σημασίας! Υλοποιήθηκε δε όχι τόσο χάρη στην στροφή της Δεξιάς δεξιότερα, αλλά κυρίως χάρη στην στροφή της Αριστεράς, με προεξάρχοντα τα σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όλο …δεξιά! Έτσι, η συντηρητικοποίηση της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, με συμβατικό σημείο εκκίνησης την νεοφιλελεύθερη στροφή Μιτεράν στη Γαλλία το 1983 και δεύτερο κορυφαίο σταθμό τη διακυβέρνηση του Σρέντερ το 1998 που πήρε εργολαβία την κατεδάφιση του γερμανικού κράτους πρόνοιας, φτάνει το 2024 στο τέλος της παραχωρώντας τη θέση του ανταγωνιστικού κυβερνητικού πόλου στην Άκρα Δεξιά. Τα δε κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, ιστορικά και νεοπαγή, καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων εκεί που τα ίδια έριξαν τις υποσχέσεις τους για αύξηση μισθών και συντάξεων, μείωση του χρόνου εργασίας, κρατικοποιήσεις, κοκ.
Το θέμα στο οποίο επένδυσαν, αν δεν τζόγαραν ανηλεώς τα ακροδεξιά κόμματα είναι το μεταναστευτικό. Εμφανίζοντας μια Ευρώπη έρμαιο των μεταναστών και υποτίθεται της εγκληματικότητας που φέρουν περνώντας τα σύνορα μας, ανάλωσαν τις προεκλογικές τους καμπάνιες και την καθημερινή τους προπαγάνδα στην ενοχοποίηση και τον στιγματισμό των «ξένων». Ωστόσο, η ρητορική των ακροδεξιών κομμάτων συμπίπτει και δεν αντιβαίνει με την επίσημη, θεσμοθετημένη ρητορική της ΕΕ! Ο Ζοζέπ Μπορέλ, προερχόμενος μάλιστα από το ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, από την θέση του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας μόλις το 2022 χαρακτήρισε την ΕΕ «παράδεισο» και όλο τον υπόλοιπο κόσμο «ζούγκλα». Είναι να απορεί κανείς: Αυτά τους μάθαιναν στο Ίδρυμα Φουλμπράιτ, του οποίου υπήρξε υπότροφος;…
Οι δηλώσεις του Μπορέλ που έγιναν κατά την διάρκεια ομιλίας του στην Ευρωπαϊκή Διπλωματική Ακαδημία στην πόλη Μπριζ του Βελγίου, δεν διατυπώθηκαν δηλαδή σε κάποια φιλική και άτυπη συνομιλία με δημοσιογράφους, προκάλεσαν την έντονη διαμαρτυρία κρατών όπως τα Αραβικά Εμιράτα που τις χαρακτήρισαν ρατσιστικές. Άραγε, η ίδια δήλωση δεν θα μπορούσε να είχε γίνει κι από έναν ακροδεξιό πολιτικό; Επομένως το πράσινο φως για την ακροδεξιά αντιμεταναστευτική ρητορική άναψε από τις Βρυξέλλες! Απλώς, οι πιο αρμόδιοι να το «επικοινωνήσουν» ήταν οι ακροδεξιοί, που το έπραξαν απενοχοποιημένα!
Πέραν των λόγων και των δηλώσεων, ωστόσο, υπάρχουν τα έργα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2015 που το μεταναστευτικό βρέθηκε σε έξαρση δημιούργησε ένα μοναδικό στον κόσμο δίκτυο στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα πρωτίστως, αλλά και σε Ιταλία, Ισπανία κ.α. Με αδρές χρηματοδοτήσεις, που εξασφάλισαν και την ανοχή των τοπικών κοινωνιών, η ΕΕ έχτισε μια Ευρώπη φρούριο που δεν διστάζει να πνίξει εκατοντάδες μετανάστες στο Φαρμακονήσι, την Πύλο ή την Λαμπεντούζα υπό ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας! Άραγε, τα ίδια ρατσιστικά μέτρα, που καταλήγουν στην εσχάτη των ποινών για τους μετανάστες για λόγους παραδειγματισμού και αποθάρρυνσης, δεν θα εφάρμοζε κι ένας πρόεδρος της Επιτροπής εκλεγμένος από το κόμμα των Αδελφών της Ιταλίας της Μελόνι ή την Εθνική Συσπείρωση της Λε Πεν;
Όσο για την γενναιόδωρη πολιτική υποδοχής μεταναστών που εφάρμοσε η Γερμανία το 2015 νομιμοποιώντας πάνω από 1 εκατ. μετανάστες, προερχόμενους κυρίως από την Συρία, δεν ήταν αποτέλεσμα της φιλευσπλαχνίας της Μέρκελ. Αίτημα των Γερμανών βιομηχάνων ήταν που εφαρμόστηκε κατά γράμμα. Εξ ου και το «ξεδιάλεγμα» των μεταναστών με άμεσο ζητούμενο να λάβουν άσυλο ειδικευμένοι τεχνίτες και επιστήμονες, κυρίως γιατροί. Απώτερο ζητούμενο ήταν να καλυφθούν κενές θέσεις εργασίας και να παραμείνουν καθηλωμένοι οι μισθοί, όπως πράγματι συνέβη, προς απόδειξη της χρησιμότητας που μπορεί να έχει για το κεφάλαιο η μετανάστευση. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την Μελόνι να έλεγε όχι σε ένα αντίστοιχο αίτημα της Κονφιντούστρια…
Ο «ματωμένος γάμος» της Άκρας Δεξιάς με την «Συναίνεση των Βρυξελλών» εκφράστηκε ανάγλυφα στην συμμετοχή του επικεφαλής της Frontex την περίοδο 2015-2022, στο ευρωψηφοδέλτιο της Λε Πεν. Ο υπεύθυνος της «Ευρώπης Φρούριο» δεν νομίζουμε να έγινε νεο-φασίστας κατά την θητεία του ή μετά. Μάλλον από τα νεο-φασιστικά καλάθια τον μάζεψαν οι Ευρωπαίοι ξέροντας ότι ήταν ο καταλληλότερος για να εφαρμόσει την ματωμένη πολιτική τους.
Η ίδια η ΕΕ εγκωμιάστηκε κατ’ επανάληψη ως συνέχεια μιας αν-ιστορικής Ευρώπης που υποτίθεται και υπονοείται, χωρίς να λέγεται πάντα, ότι είναι φορέας ενός ανώτερου πολιτισμού και μια αξιοθαύμαστης ιστορίας. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός των ακροδεξιών κομμάτων ως αντι-ευρωπαϊκών, μεταξύ πολλών άλλων, από την Όλγα Γεροβασίλη σε ένα τηλεοπτικό πάνελ το βράδυ των εκλογών.
Προσπερνάμε το γεγονός ότι στην Ευρώπη γεννήθηκε και ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος ο Δεύτερος που προκάλεσε γενοκτονία στο Κονγκό και ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που ανέλαβε το πολιτικό κόστος να επιβάλλει την πιο βάρβαρη λιτότητα στην Ελλάδα πριν δέκα χρόνια, οδηγώντας στην αυτοκτονία χιλιάδες ανθρώπους και πολύ περισσότερους στην μετανάστευση και τη φτώχεια. Κι αυτό μόνο και μόνο για να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Λεοπόλδος – Χίτλερ – Σόιμπλε είναι Ευρωπαίοι ή όχι; Και με ποια κριτήρια;
Μένουμε ωστόσο στο γεγονός ότι η Άκρα Δεξιά είχε ανέκαθεν ένα ευρωπαϊκό όραμα, από την εποχή ακόμη του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Σήμερα δε το όραμα της Άκρας Δεξιάς για την Ευρώπη (κάνοντας επίδειξη προσαρμογής) ομοιάζει εκπληκτικά με το όραμα του Τραμπ, και συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Πρώτα η Ευρώπη», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις εισαγωγές κινέζικων αυτοκινήτων και φωτοβολταϊκών, στα οποία προστίθενται εξωφρενικοί δασμοί.
Με άλλα λόγια πουθενά η Άκρα Δεξιά δεν θέτει αίτημα εξόδου από την ΕΕ ή ακόμη κι από το ευρώ, όσο κι αν ασκεί έντονη κριτική, φλερτάροντας με την δυσφορία του κόσμου της εργασίας. Την κατάλληλη στιγμή ξέρει να πατάει φρένο στη κριτική της, παραμένοντας εντός ευρωπαϊκού πλαισίου.
Ειρήσθω εν παρόδω, κάθε προσπάθεια το αίτημα της αριστερής εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ να στιγματιστεί ότι συμπλέει και εξυπηρετεί την Άκρα Δεξιά και μάλιστα την Λε Πεν όπως είχε κάνει ο Δημήτρης Ψαράς από την Εφημερίδα των Συντακτών το 2015 κατ’ επανάληψη επικρίνοντας οικονομολόγους και πολιτικά στελέχη (μεταξύ των οποίων κι εγώ) για σύμπλευση με την Άκρα Δεξιά, αποσκοπούσε να θολώσει τα νερά. Επίσης, αποσκοπούσε να προσφέρει «καλές υπηρεσίες» στην πολιτική γραμμή της ελληνικής αστικής τάξης και της ΕΕ. Κι αυτό μάλιστα σε μια κρίσιμη συγκυρία που το οικοδόμημα της ΕΕ έτριζε. Η υπεράσπιση της ΕΕ με κάθε μέσο ήταν η διαταγή της ημέρας το 2015 κι εκτελέστηκε με θαυμαστή ακρίβεια και πλήρη συγχρονισμό για να φτάσουμε σήμερα στη «συγκυβέρνηση» του θεσμικού αντιφασισμού και της θεσμικής Άκρας Δεξιάς.
Κλείνοντας την σύντομη παρένθεση κι επιστρέφοντας στη σημερινή Άκρα Δεξιά, σε ό,τι αφορά τις αμερικανικές επιλογές όπως ο πόλεμος της Ουκρανίας, εκεί οι ακροδεξιοί της ΕΕ έχουν μια διπλή γραμμή. Όπου είναι κυβέρνηση, όπως στην Ιταλία, στην Φινλανδία όπου οι ακροδεξιοί συγκυβερνούν και στην Τσεχία που πρωτοστατεί στην συγκέντρωση και αποστολή όπλων στην Ουκρανία λειτουργώντας σαν κόμβος, ακολουθούν πιστά την γραμμή του πολέμου. Το ίδιο συμβαίνει και στη Σουηδία που στηρίζουν την κυβέρνηση με ψήφο εμπιστοσύνης. Πλειοδοτούν σε πολεμικές κραυγές κι ας καταδικάζεται έτσι η Ευρώπη να είναι δεύτερη οικονομικά, εξ αιτίας της απώλειας της ρωσικής αγοράς και του πανάκριβου αερίου που εισάγει από τις ΗΠΑ κυρίως. Εξαίρεση είναι η Ουγγαρία που αρνείται να στοιχηθεί πίσω από το κόμμα του πολέμου.
Όπου οι ακροδεξιοί είναι αντιπολίτευση, Γαλλία και Γερμανία χαρακτηριστικά, επικρίνουν τον πόλεμο και την στήριξη της Ουκρανίας επιδιώκοντας να συμπλεύσουν και να εκφράσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Κι όταν εκλεγούν θα πραγματοποιήσουν μια ακόμη θεαματική κωλοτούμπα και θα στοιχηθούν πίσω από τα γεράκια του πολέμου.
Κατά συνέπεια είναι αυθαίρετο το συμπέρασμα ότι η Άκρα Δεξιά είναι συλλήβδην κατά του πολέμου και του Ζελένσκι.
Τα οικεία κακά είναι εξ ίσου διδακτικά. Η συμμετοχή του ακροδεξιού παρακρατικού τρομοκράτη Μπελέρη στο ευρω-ψηφοδέλτιο της «κεντροδεξιάς» ΝΔ και η μετεωρική άνοδος στο πολιτικό σύστημα των Μάκη Βορίδη, Σπύρου Γεωργιάδη και Θάνου Πλεύρη αν κάτι έδειξε είναι ότι ο συντομότερος δρόμος για το ακραίο κέντρο είναι το ακραίο άκρο των φασιστικών συμμοριών και των νοσταλγών της χούντας. Στην Ελλάδα η ΝΔ και οι μιντιάρχες νομιμοποίησαν την Άκρα Δεξιά!
Το ακραίο κέντρο κανονικοποίησε την Άκρα Δεξιά παύοντας να χαρακτηρίζει τα κόμματά της νεο-φασιστικά ή νεο-ναζιστικά. Η ορολογία που επικράτησε ξεκινούσε από την έννοια-λάστιχο «λαϊκισμός», συνέχιζε με το χαρακτηρισμό «αντισυστημικό» (νομιμοποιώντας τη θεωρία των δύο άκρων) και ακόμη πιο συχνά χρησιμοποιούνταν ο όρος «δεξιός ριζοσπαστισμός». Εντελώς …τυχαία, η οργανωμένη απόσυρση με ευθύνη της «συναίνεσης των Βρυξελλών» των φορτισμένων λέξεων φασισμός, Άκρα Δεξιά κοκ συνέβη ταυτόχρονα με την εισαγωγή της έννοιας και του όρου των «δύο ολοκληρωτισμών». Για να νομιμοποιηθεί ο στιγματισμός της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνισμού, μέσω της ταύτισής τους με τον Στάλιν, αμβλύνθηκε η κριτική στο φασισμό και την Άκρα Δεξιά, αλλάζοντας το όνομά τους σε κάτι πιο εύπεπτο και λιγότερο φορτισμένο ιστορικά και πολιτικά.
Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν σήμερα ποιος κανονικοποίησε κι έφερε την Άκρα Δεξιά στο κέντρο της πολιτικής ζωής…
ΠΗΓΗ: kommon.gr
