Διαβάζοντας Β.Π Καραγιάννη (της Αθηνάς Ζωγράφου, προέδρου του Συνδέσμου Φιλολόγων Φλώρινας)

Κάθε φορά που κρατώ στα χέρια μου βιβλίο του Β. Π. Καραγιάννη, είμαι προετοιμασμένη για ένα ενδιαφέρον αναγνωστικό ταξίδι.

 

Και κάθε φορά, μεταξύ άλλων, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν αρκεί κάποιος να έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει, αλλά και να ξέρει πώς να την πει.

Και ο ξεχωριστός Β. Π. Καραγιάννης, χρόνια τώρα, κερδίζει τους αναγνώστες του με τον μοναδικό του τρόπο ν' αφηγείται γεγονότα.

Οι μυημένοι στη γραφή του αναγνωρίζουμε το ιδιαίτερο ύφος του σε τέτοιο βαθμό, που θεωρώ πως και χωρίς υπογραφή του να διαβάσουμε κείμενό του, αντιλαμβανόμαστε την ταυτότητα του δημιουργού.

Αυτό συμβαίνει και στο καινούργιο του βιβλίο "Αρμόδιος χωρίς τον Αριστογείτονα", Μέρες του 1974 (το 30ο βιβλίο του Β.Π.Κ.) που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο 2024 από τις εκδόσεις Παρέμβαση.

Το βιβλίο αφιερώνεται στη μνήμη του αγαπητού φίλου του Σάκη Καραλιώτα που "έφυγε" τον Ιανουάριο του 2024.Τίτλος με συνειρμικό υπόβαθρο παραπέμπει στη γνωστή ιστορία της αρχαιότητας. Ο αναγνώστης θ' ανακαλύψει ή θα υποθέσει ποια πρόσωπα συνδέονται μεταφορικά με αυτά τα ονόματα.

Στ' ολιγοσέλιδο αφήγημά του ο κ. Βασίλης Π. Καραγιάννης κατορθώνει ν' αποδώσει με σπονδυλωτές μικροϊστορίες την ατμόσφαιρα της πολιτικής ζωής της μεταπολίτευσης, μέσα από τις προσωπικές νεανικές εμπειρίες και γνώσεις.

Στιγμές χαραγμένες βαθιά μέσα του ανασύρονται ζωντανές κι ατόφιες, γεγονός που αναδεικνύει την οξυμένη παρατηρητικότητά του και την ισχυρή του μνήμη και κατορθώνει με τη γνωστή μαεστρία του να συνδέσει χρόνο- τόπο-πρόσωπα. Αυτή η λογοτεχνική του αρετή μ' εντυπωσιάζει ιδιαίτερα σε όλα του τα βιβλία, καθώς οι μεταβάσεις φαίνονται τόσο αυθόρμητες, φυσικές κι αβίαστες και από λογοτεχνική σκοπιά κρατούν αμείωτο κι ενεργό το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Και, βέβαια, η γλώσσα του τόσο χαρακτηριστική κι ιδιόμορφη καλύπτει ένα εύρος, καθώς κινείται ανάμεσα στη ζωντανή δημοτική που ενίοτε ακουμπά την απλότητα του προφορικού λόγου, την ντοπιολαλιά, την καθαρεύουσα, αλλά και τη γλώσσα των εκκλησιαστικών κειμένων.

Δεν θ' άφηνα ασχολίαστη την έκδηλη καυστική του διάθεση που αγγίζει πρόσωπα, καταστάσεις, συμπεριφορές, μα και τον ίδιο τον εαυτό του με τον χαρακτηριστικό του αυτοσαρκασμό.

Διακριτική κι όχι απαρατήρητη η τρυφερότητα για πρόσωπα και τόπους και η νοσταλγική διάθεση, στοιχεία που ισορροπούν αξιοπρόσεκτα χάρη στο ευφυές γράψιμό του το οποίο αποκαλύπτει μια στέρεη γνώση αφηγηματικών τεχνικών: αναδρομές- εγκιβωτισμοί- σχόλια του αφηγητή- μικροί μονόλογοι- εύστοχες περιγραφές.

Ξεχωριστός αφηγητής, μετατρέπει μνήμες σε ζωντανά θεμέλια μιας πάλλουσας πραγματικότητας που έλκει την προσοχή όλων, ταξιδεύει στον χώρο και τον χρόνο, αγκαλιάζει πρόσωπα, κρίνει κι επικρίνει με τόλμη, γοητεύει με τη λεξιλογοπλαστική του δεινότητα και τον άριστο χειρισμό των αφηγηματικών τεχνικών!

Αποδεικνύοντας, κάθε φορά, πως οι ιστορίες αναδεικνύονται από τον αφηγητή!