Παρολίγον θύμα ο επιτυχημένος θύτης Ντόναλντ Τραμπ (του Αλέκου Αναγνωστάκη)
Οι δυο απόπειρες δολοφονίας και ο ένας νεκρός Κασέμ Σολεϊμανί
3 Γενάρη 2020: Ο χειριστής εκτόξευσης πυραύλων μετράει αντίστροφα από το 10 ως το μηδέν.
Ο τότε πρόεδρος ων ΗΠΑ Τραμπ μαζί με το στρατιωτικό επιχειρησιακό επιτελείο παρακολουθούν απαθείς.
Τώρα! αναφωνεί στο μηδέν ο χειριστής και το υπό τηλεχειρισμό αμερικάνικο drone κοντά στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης πυροβολεί το στοχευόμενο από ώρα όχημα στο οποίο επέβαιναν ο Κασέμ Σουλεϊμανί, άλλοι 4 ιρανοί και 5 ακόμη ιρακινοί αξιωματούχοι.
Νεκροί και οι 10.
Ο Σουλεϊμανί ήταν ιρανός στρατηγός, θεωρούνταν το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο του Ιράν, με ηγετική, εξαιρετικά κρίσιμη και πλούσια δράση στη Μέση Ανατολή και ειδικά στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στην οργάνωση της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.
Η δολοφονηθείσα ομάδα ήταν διπλωματική αντιπροσωπεία που ταξίδευε προς τη Βαγδάτη.
Ο ίδιος ο Σουλεϊμανί σχεδίαζε να συναντηθεί με τον Ιρακινό πρωθυπουργό.
Οι διπλωματικές αποστολές ιστορικά και διακρατικά, από τους Ινδιάνους ως τους ηρωικούς Μάου – Μάου και από τους ναζί ως τους Σοβιετικούς θεωρούνται ιερές, απαραβίαστες, τα μέλη τους προστατευόμενα.
Παρόλα αυτά όμως και σε μια σπάνιας βαρβαρότηταςστιγμή της ιστορίας, η ειδική επιχείρηση για την εξουδετέρωση του Σουλεϊμανί πραγματοποιήθηκε, σύμφωνα με το Πεντάγωνο, με εντολή του ίδιου του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο δεν ειδοποιήθηκε καν για την πρωτοφανή αυτή επιχείρηση των ΗΠΑ.
Τέσσερα χρόνια και πέντε μήνες αργότερα, στις 18 Σεπτέμβρη του 2024 η σκηνή αντιστρέφεται. Αντιστρέφεται;Όχι ακριβώς.
Τώρα ο στόχος είναι ο Τραμπ, ο Τόμας Μάθιου Κρουκς και όσοι τυχόν βρίσκονται πίσω του ήθελαν σαφώς την δολοφονία του υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ.
Από την άλλη όμωςο δολοφόνος δεν ήταν το πανίσχυρο κράτος και δη το αμερικάνικο όπως στην περίπτωση Σουλεϊμανί, (το κράτος, αυτή η πανίσχυρη αστική μηχανή, το κράτος αυτό καθαυτό,ούτε «βαθύ ούτε «αβαθές», το κράτος με τις επίσημες διασυνδέσεις του με τον υπόκοσμο ως πλευρά της κανονικής του λειτουργίας)αλλά ένας 20χρονος επίδοξος φονιάς με μη συγκρίσιμα μέσα στη διάθεση του.
Κι έτσι ο παραλίγο δολοφόνος, ο Τόμας Μάθιου Κρουκς, στιγματίζεται ως δολοφόνος (δίχως θύμα) και το παρ’ ολίγον θύμα (ο Τραμπ)αλλά και ψυχρός εκτελεστής της διπλωματικής αποστολής των 10 και του Σουλεϊμανί καθαγιάζεται. Υμνείται.
Ως διασωθείς ήρωας προαλείφεταινα ηγηθεί του «ελεύθερου» κόσμου.
Υποστηρίζει μάλιστα να σταματήσει τους πολέμους σε λίγες μέρες με …τηλεκοντρόλ, με ένα τηλεφώνημα καλη ώρα όπως ο Τσίπρας που με ένα νόμο θα καταργούσε τα μνημόνια!
Οι πόλεμοι μάλιστα«αν ήταν αυτός στην εξουσία δεν θα είχαν ξεκινήσεις καν».
Αυτή, η εικόνα του ειρηνοποιού, είναι και η δεύτερη απόλυτα ψευδής εικόνα που κατασκευάζεται για τον Τραμπ.
Κηρύσσουμε πολέμους και ύστερα τους χάνουμε!
Ο Τραμπ, κατά την ομιλία του στο συνέδριο του κόμματός του στο Μιλγουόκι αναφέρθηκε στον πόλεμο ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, υποστηρίζοντας πως «δεν θα ξεσπούσε ποτέ» αν ήταν εκείνος πρόεδρος.
Απευθυνόμενος όμως σε “όλο τον κόσμο” τόνισε «σας λέω το εξής: οι όμηροί μας το καλό που σας θέλω να έχουν επιστρέψει προτού αναλάβω την εξουσία,γιατί αλλιώς θα το πληρώσετε πολύ ακριβά»,αναφερόμενος στο παλαιστινιακό ισλαμιστικό κίνημα, στη Χαμάς.
Εννοεί προφανώς ακριβότερα από ότι η Χαμάς και ο παλαιστινιακός λαός πληρώνουν ήδη τη γενοκτονία της κυβέρνησης Νετανιάχου σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού!
Αλλά κι αν πραγματοποιήσει αυτήν την ….ειρηνοφόρα απειλή και οι ΗΠΑ στραφούν σκληρότερα εναντίον της Χαμάς τότε ο πόλεμος θα σταματήσει ή θα γενικευθεί σπέρνοντας τον όλεθρο;
Ας σταθούμε περισσότερο στο ζήτημα του πολέμου όχι μόνο επειδή η απατηλή εικόνα του ειρηνοποιού Τραμπ «πιάνει» ακόμη και σε οπαδούς της Αριστεράς, αλλά επειδή (και κυρίως)ο πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο και παρόλα αυτά πλησιάζει.
«Κηρύσσουμε πολέμους και ύστερα τους χάνουμε, αυτό είναι εθνικό έγκλημα!».
Αυτό είναι το μοτίβο του Τραμπ στις ομιλίες του.
Έγκλημα λοιπόν δεν είναι ο πόλεμος, είναι το χάσιμο του πολέμου από «τα ανεύθυνα αμερικάνικα επιτελεία των Δημοκρατικών» που τους κηρύσσουν αλόγιστα, ελλιπώς προετοιμασμένα.
Ειδικά στην αντίθεση με Κίνα – Ρωσία μεγάλο ειδικό βάρος στην αμερικάνικη ιθύνουσα τάξη έχει η στρατηγική άποψη, την οποία ασπάζεται ο Τραμπ, περί της τακτικής απέναντι στη Ρωσία. Τακτικήίδια με αυτήν των ινδιάνων Αραπάχος στο κυνήγι του αμερικάνικου βούβαλου. Οι Αραπάχος δεν τον σκοτώνουν το βούβαλο σε ολομέτωπη επίθεση, τον καταδιώκουν ώσπου ξεθεωμένος να καταπέσει.
Την ίδια στρατηγικήθεωρεί ο Τραμπ ως την ενδεδειγμένη. Το άνοιγμα δηλαδή πολλών μετώπων και την ενεργοποίηση αποσταθεροποιητικών κινημάτων ώστε ο διαμελισμός της ξεθεωμένης οικονομικά Ρωσίας νάρθει σαν ώριμο φρούτο και όχι την ακολουθούμενη στρατηγική από τους Δημοκρατικούς της κατά μέτωπο επίθεσης εναντίον της Ρωσίας.
Τα πράγματα όμως περιπλέκονταιμε τις γεωπολιτικές εξελίξεις και την οικονομικήπολιτική Τραμπ.
Το νέο αντιαποικιακόρεύμα που εκδηλώνεται στην Αφρική κυρίως (δες π.χ. περιοχή Σαχέλ) σηματοδοτεί την αντιστροφή της μέχρι πρότινος μεταφοράς αξιών και πλούτου από την Ανατολή προς τη Δύση, σε μεταφορά από τη Δύση προς την Ανατολή. Δείχνει την ιστορική καμπή, όπου οι χώρες που αποτελούσαν την κότα με τα χρυσά αυγά για τη Δύση τελείωσε.
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ που ουσιαστικά ηγούνταν και ωφελούνταν από αυτήν την παγκοσμίων διαστάσεων λεηλασία λαών και ηπείρων, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε συμβιβασμό και πόλεμο.
Μέχρι στιγμής αρνούνται κάθε συμβιβασμό και επιλέγουν τις επεμβάσεις και τον πόλεμο.
Τον συμβιβασμό προκρίνουν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι, τον πόλεμο επιλέγουν οι Νατοϊκοί.
Η δυναμική αυτή φέρνει στο προσκήνιο νέα δεδομένα καθώς οι πόλεμοι που είναι σε εξέλιξη λειτουργούν ως καταλύτης που αναδιατάσσει το παγκόσμιο σκηνικό.
Διαμορφώνονται νέες συμμαχίες και χαράσσονται νέες γεωστρατηγικές πολιτικές, συντελούνται κλονισμοί στην νομισματική ισορροπία, αναδιατάσσεται ο κοινωνικός χώρος και αναδιαπλάθονται κοινωνικές συνειδήσεις, διαμορφώνονται νέα πολιτιστικά και πολιτικά δεδομένα.
Αναζητείται και η εφαρμογή νέου αντιδραστικότερου μοντέλου λειτουργίας του καπιταλισμού.
Μέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ο πολυπολικός κόσμος στρατιωτικοποιείται και κινείται πλέον στη δημιουργία δυο διαφορετικών στρατιωτικοπολιτικών μπλοκμε τεράστιους κινδύνους καταστροφής για την ανθρωπότητα:
Από τη μια το αμερικανονατοϊκό – «δυτικό» (ΗΠΑ, ΕΕ, Βρετανία, Ιαπωνία, Αυστραλία, Ν. Κορέα) με όλο το βεβαρημένο ιστορικό φορτίο που φέρει (πολέμους και λεηλασίες πλουτοπαραγωγικών πηγών)και από την άλλη το υπό διαμόρφωση ρωσοκινεζικό – «ανατολικό» (Ρωσία, Κίνα, Ιράν) με πιθανούς συμμάχους ή ενδιάμεσους, την Ινδία, Βραζιλία, Πακιστάν, Ν. Αφρική κ.α.
Ο Τραμπ και οι Δημοκρατικοίμε την εκφρασμένη αρχή της διπλωματίας τους για τη δημιουργία συμμαχίας χωρών για την παγκόσμια κυριαρχία και όχι για το αμοιβαίο όφελος οδηγούν την ανθρωπότητα στον γκρεμό.
Έτσι ο πόλεμος διολισθαίνει, με βαρύνουσα την ευθύνη των αμερικανονατοϊκών, σε πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Επιπλέον, η απέραντη αρένα του παγκόσμιου εμπορίου αξίας άνω των 30 τρισ. δολαρίων διαμορφώνεται έτοιμη πλέον για να δεχθεί τουςμεγάλους «μονομάχους» στη βάση ενός αναπαλαιωμένου προστατευτισμού.
Ο Τραμπ,τότε,άφησε το τζίνι του προστατευτισμού να βγει από το μπουκάλι. Έκτοτε κανένας δεν τόλμησε να το ξαναβάλειεντελώς στη θέση του.
Ο τότε πρόεδροςκαι νυν υποψήφιος, έριξε τις πρώτες βολές με δασμούς στην Κίνα πριν από επτά χρόνια.
Στον προεκλογικό αγώνα ο Τραμπ υποστηρίζει ότι θα αυξήσει κατά 10% τους δασμούς στις εισαγωγές από όλον τον κόσμο, ενώ στις εισαγωγές από την Κίνα η αύξηση θα φτάσει το 60%.
Παρά τις διακηρύξεις, οι Δημοκρατικοί δεν έσπευσαν να ακυρώσουν δασμούς που επέβαλε ο προκάτοχός τους. Επιπλέον εισήγαγαν την Αμερική στην περίοδο της βιομηχανικής πολιτικής με πρωτεύον όπλο τις τεράστιες επιχορηγήσεις και ειδικές φοροελαφρύνσεις για την προώθηση του «πράσινου καπιταλισμού», της πράσινης τεχνολογίας, του κλάδου που διαδραματίζει πλέον καίριο ρόλο στις καπιταλιστικές ανασυγκροτήσεις που διέρχεται ο πλανήτης.Τέλος φόρμας
Σε αυτή την αρένα ο Τραμπ κατέρχεται λοιπόν ξανά με το άρμα των ειδικών περιοριστικών δασμών σε βάρος των κινέζικων εμπορευμάτων σε κρίσιμους τομείς.
Αλλά η αλληλεξάρτηση της κινέζικης και αμερικάνικης οικονομίας είναι πολυπλόκαμη.
Αν λοιπόν ληφθούν ταπροστατευτικά – περιοριστικά οικονομικά μέτρα Τραμπ στις εισαγωγές κινέζικων προϊόντων αυτά θα οδηγήσουν σε μείωση του κινέζικου ΑΕΠ κατά 2,5% σύμφωνα μ έγκυρους οικονομικούς αναλυτές και τότε η μείωση αυτή θα πλήξει και αμερικάνικους κολοσσούς και μικρές χώρες.(Πολ Κρούγκμαν: Ο Τραμπ έχει εμμονή με τους δασμούςhttps://www.kathimerini.gr/economy)
Αυτή η πραγματικότητα και η δυναμική της είναι μια άλυτη αντίθεση για τον αμερικάνικο καπιταλισμό.
Κρύβει μέσα της απρόβλεπτες υφέσεις και οξύνσεις, επιθέσεις, ανακωχές και αντεπιθέσεις.
