Δυο λόγια για την Κατερίνα Κατσιάνα σα λουλούδια αφημένα στα χέρια της

Μέσα σε ανείπωτη θλίψη έφτασε σε εμάς ο αιφνίδιος θάνατος της αγαπημένης Κατερίνας Κατσιάνα.

Η Κατερίνα Κατσιάνα, επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Εργοθεραπείας της Πτολεμαΐδας

από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε με θέρμη -κάτι που την χαρακτήριζε βαθιά- τον Σύλλογό μας και

ιδιαίτερα το Κέντρο Φροντίδας του Συλλόγου, εκεί όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της

πραγματοποιούσαν τις κλινικές τους ασκήσεις.

Ήταν αυτή που τους ενθάρρυνε και τους οργάνωσε περαιτέρω προκειμένου να ενημερωθούν για τον

Σύλλογο και να τον στηρίξουν σε όλες τις δράσεις του, αφού εγγραφούν ως εθελοντές-εθελόντριες.

Κάτι που έγινε σχεδόν αμέσως, καθώς είχε το χάρισμα να εμπνέει με τη ζέση της τη διδασκαλία της,

να ακολουθεί εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης των φοιτητών στη μάθηση,

να στηρίζει και να ενθουσιάζει με τον δικό της αφοπλιστικό τρόπο.

Η εγρήγορσή της ήταν υποδειγματική και πέρα από κάθε τι συνηθισμένο.

Η έννοια του «Δάσκαλος», «Δασκάλα», στην Κατερίνα Κατσιάνα έλαβε διαστάσεις πληρότητας, με

την αυταπάρνηση και την ουσιαστική έγνοιά της για τους φοιτητές και τις φοιτήτριές της, πρώτα ως

«πρόσ-ωπα» και έπειτα με τη φοιτητική τους ιδιότητα.

Αυτό που ξεχώριζε την Κατερίνα -ίσως και αυτό που αποτελούσε την ειδοποιό της

διαφορά και τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστράφηκε- ήταν η παρορμητική αγάπη της για

την Τέχνη, που συμπορεύτηκε με την ακαδημαϊκή της ιδιότητα και την πλούτισε

και για αυτό απέφερε καρπούς τόσο για αυτήν όσο και για όσους τη συναναστράφηκαν.   

Μέσα σε αυτή την ολόδική της πορεία αγκάλιασε και τα «ΝΗΜΑΤΑ», γιορτή σε 4 εποχές,

του Συλλόγου και μαζί της το αγκάλιασαν οι φοιτητές και οι φοιτήτριές της, τόσο μέσα από τις

κλινικές τους ασκήσεις όσο και σε επίπεδο καθαρά εθελοντισμού. Επιπλέον, τα μελέτησε, από την

πρώτη εκδήλωση, το πρώτο εργαστήρι, ως το τελευταίο, μαζί με τους φοιτητές/φοιτήτριές της,

μια μελέτη που, ενώ η καταγραφή της έγινε, θα παραμείνει εκκρεμής χωρίς τη φυσική της παρουσία.

Δεν είχε λιγότερη έγνοια για τη δομή ΚΔΗΦ-ΣΥΔ που για χρόνια ήταν η κύρια αγωνία των γονέων

του Συλλόγου. Ήταν από τους πρώτους ουσιαστικούς ανθρώπους που επισκέφτηκε τον αδιαμόρφωτο

ακόμα τόπο των «ΛΑΜΠΗΔΟΝΩΝ», πρόθυμη να συμβουλέψει με την εμπειρία και τις γνώσεις

της, προς μια κατεύθυνση που θα αφορούσε και σε επιστημονικό επίπεδο το ίδιο

το Τμήμα Εργοθεραπείας. Ήταν κοντά στη Διοικούσα Επιτροπή των Λαμπηδόνων από την πρώτη

στιγμή και έως τη στιγμή ακριβώς που έφυγε. Το όραμά της μας συμπεριλάμβανε, έβλεπε σε μία

γέφυρα, όπως και εμείς, ανάμεσα στο Τμήμα Εργοθεραπείας και τους Λαμπηδόνες.

 

Ο κήπος πολυαισθητηριακής ολοκλήρωσης που είχε εγκριθεί η παραχώρηση ενός κομματιού του

από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Εορδαίας για να πραγματοποιηθεί

εντός του υπαίθριου χώρου των Λαμπηδόνων, ήταν δική της πρόταση, όραμα, όνειρο.

Τον υποστήριξε με ενθουσιασμό. Τον αγκαλιάσαμε από την πρώτη στιγμή με όλες τις δυσκολίες που

διαφαίνονταν. Θα τον παλέψουμε στη μνήμη της.

Θα γίνει ο κήπος, Κατερίνα, για σένα, για όλους όσοι τον έχουν απολύτως ανάγκη και το είδες

από την πρώτη στιγμή.

Για τους ανθρώπους με νοητική αναπηρία, για τους ασθενείς με άνοια,

για τους φοιτητές και τις φοιτήτριές σου που θα εξακολουθήσουν να έρχονται, και

ας μην σε έχουν πια Δασκάλα,

θα ακούν για σένα, και θα εμπνέονται από τη «μαγιά» που αφήνεις πίσω σου.

Μέσα σε αυτή την αδιαχείριστη ακόμα οδύνη για τον χαμό αυτού του ανθρώπου και φίλου,

καταθέτουμε αυτά τα δυο λόγια σα λουλούδια αφημένα στα χέρια της σε αυτή την αιώνια ανάπαυση

που ετοιμάστηκε για αυτήν αδόκητα.

Καλό παράδεισο, Κατερίνα, που δεν έπαψες με όλες τις δυσκολίες να βρίσκεις δρόμο για αυτόν

από εδώ κάτω με αυτό το χαμόγελο.

Το ΔΣ του ΣΥΛΛΟΓΟΥ και η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ των ΛΑΜΠΗΔΟΝΩΝ