Μηδενισμός: Το ανώτατο στάδιο της υποτέλειας (του Fulvio Bellini) Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Δινόπουλος
Απόδοση στα ελληνικά από το DeepL - Νίκος Δινόπουλος
Γράφει ο Fulvio Bellini
Πρόλογος: δεν υπάρχουν καλοί Αμερικανοί πρόεδροι
Σε αυτό το άρθρο, δεν θα κάνουμε μια ανάλυση των αμερικανικών εκλογών που κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ παρόμοια με αυτές που δημοσιεύονται υπεραρκετά αυτές τις μέρες, θα κάνουμε μια ανάλυση από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, αυτή των επιφανών εκπροσώπων της ιταλικής νεοφιλελεύθερης αριστεράς. Σε πείσμα των προβλέψεων και των δημοσκοπήσεων, για όσους δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι είναι μόνο εργαλεία προπαγάνδας και ότι κάνουν τα πάντα εκτός από το να ανιχνεύουν τις πραγματικές τάσεις της ψήφου, ο Τραμπ κυριολεκτικά θριάμβευσε επί της Καμάλα Χάρις, στην οποία αντιθέτως είχε δοθεί ένα μικρό πλεονέκτημα μέχρι την παραμονή των εκλογών. Αυτό το άρθρο δεν θα πάρει το μέρος του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος, υπεραπλουστεύοντας -γιατί η συμπεριφορά των τριών πόλων της ελίτ της Αμερικής, των Βοστονέζων, των Τεξανών και των Καλιφορνέζων, δεν είναι αντικείμενο της παρούσας εργασίας-, είναι ένας δεξιός ολιγάρχης που εκπροσωπεί τον εαυτό του, τον κύκλο του και άλλους ολιγάρχες ακόμη πιο ισχυρούς από αυτόν, και κάθε αναφορά στον Elon Musk είναι καθαρά σκόπιμη. Ούτε θα θρηνήσει κανείς για την καθαρή και άξια ήττα της Καμάλα Χάρις, μιας μαριονέτας μικρής πολιτικής ποιότητας που θα βρισκόταν στα χέρια άλλων ολιγαρχών που κατοικούν στη Wall Street, τη Νέα Αγγλία και τις διάσημες εβραϊκές συνοικίες της Νέας Υόρκης. Κάνοντας κατάχρηση των ηθικών κατηγοριών του «καλού» και του «κακού» που τόσο πολύ αρέσουν στους δυτικούς προπαγανδιστές, με τα διπλά μέτρα και σταθμά και με την ευρύτητα και την ευκολία με την οποία εκτοξεύουν τα επίθετα φασίστας και ναζιστής ή δημοκράτης και φιλελεύθερος με το καλημέρα και σε σαφή αντίθεση με την πραγματικότητα, αρκεί να θυμηθούμε ότι από την ορκωμοσία του Τζορτζ Ουάσινγκτον το 1789, κανένας «καλός» Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει εκλεγεί ποτέ. Χρήσιμες για την ανάλυσή μας μπορεί να είναι μερικές παρατηρήσεις σχετικά με τον αμερικανικό προεκλογικό αγώνα. Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε το πλεονέκτημα ότι απλοποίησε και διευκρίνισε τι είναι σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες: μια κραυγαλέα πλουτοκρατία, όπου μια ομάδα ολιγαρχών πολύ πιο ισχυρών και αδίστακτων από τους διαβόητους Ρώσους συναδέλφους τους, πληρώνουν εκατομμύρια δολάρια για να βάλουν έναν εκπρόσωπό τους στον Λευκό Οίκο. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, της οποίας το καθεστώς ως επαρχία της αυτοκρατορίας δεν επιτρέπει πολιτικές εναλλακτικές λύσεις στον νεοφιλελευθερισμό και τον ατλαντισμό, εξ ου και το φαινόμενο του ενιαίου κόμματος που είναι εμφανές σε πολλές χώρες της ΕΕ, στην αυτοκρατορική μητρόπολη υπάρχουν πραγματικά διαφορετικές στρατηγικές και ισχυρές συγκρούσεις συμφερόντων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το αμερικανικό Σύνταγμα είναι ακόμη παλαιότερο από τα «ottriate»[1] που χορηγήθηκαν από διάφορους πρώην απόλυτους μονάρχες, όπως ο Λουδοβίκος XVIII, ο Κάρολος Αλβέρτος και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ. Αυτός ο Χάρτης παραχωρεί στον Αμερικανό πρόεδρο τις εξουσίες ενός οιονεί απόλυτου μονάρχη, που μοιάζει περισσότερο με τους ηγεμόνες του 18ου αιώνα παρά με τους προέδρους του 21ου αιώνα- οι εξουσίες του ενοίκου του Λευκού Οίκου είναι τεράστιες: είναι ο μοναρχικός επικεφαλής μιας εκτελεστικής εξουσίας όπου δεν υπάρχουν υπουργοί, αλλά γραμματείς και υφυπουργοί- είναι επίσης αρχιστράτηγος του μεγαλύτερου στρατού στον κόσμο, διορίζει τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου, επηρεάζοντας έμμεσα την ερμηνεία του Βασικού Χάρτη. Το συνταγματικό του αντίβαρο είναι το κοινοβούλιο, αλλά ακόμη και ο διαβόητος Κάιζερ Γουλιέλμος Β', που παρουσιάζεται ως μιλιταριστής απολυταρχικός, είχε να αντιμετωπίσει καγκελάριους του διαμετρήματος του Ότο φον Μπίσμαρκ και κοινοβούλια στα οποία διέπρεψε το αρχικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, το πρόγραμμα της Γκότα που δεν επικρίθηκε από κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ, πολύ σοβαρότερα αντίβαρα από αυτά που λειτούργησαν εναντίον των προέδρων των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο για τους αμερικανούς ολιγάρχες και τις ελίτ η δυνατότητα ελέγχου του προέδρου αξίζει τα τρελά ποσά που ξοδεύονται για να εκλεγούν, για αυτές τις εκλογές υπολογίζεται ότι είναι 14 δισεκατομμύρια δολάρια[2]. Το εκλεγμένο πρόσωπο μπορεί να είναι ένας ολιγάρχης σε πρώτο ρόλο, ο οποίος δεν λαμβάνει εντολές, και είναι σε θέση να συγκρίνει τον εαυτό του ισότιμα με τους ομοίους του: αυτό είναι το πολιτικό νόημα του Maga (Make America Great Again) και ο ρόλος που σκοπεύει να ασκήσει ο «Ντόναλντ» μόλις καθίσει στο Οβάλ Γραφείο. Ή, μπορεί να εκλεγεί ένας σε πρώτο ρόλο που θα εκτελεί οδηγίες, ο οποίος, στην καλύτερη περίπτωση, είναι λίγο-πολύ ανυπάκουος στις οδηγίες, αλλά τελικά υποκύπτει σε αυτές: ο Τζο Μπάιντεν ήταν ο πρώτος, η Καμάλα Χάρις θα ήταν αργότερα.
Το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό κόμμα αποδείχθηκαν πως είχαν περιθωριακή σημασία: το πρώτο έχει ουσιαστικά διαλυθεί στο εγχείρημα Maga, αναγκασμένο να εγκαταλείψει τη «συντηρητική» του παράδοση για να προσγειωθεί στις θυελλώδεις ακτές του υπερβολικού λαϊκισμού των μεγιστάνων της Νέας Υόρκης· το δεύτερο έχει αρνηθεί οριστικά τις ρίζες του, αποτελώντας έκφραση των οικονομικών, κερδοσκοπικών, πολεμοκάπηλων, σιωνιστικών ελίτ που είδαμε να κυριαρχούν κατά τη διάρκεια της θητείας του Τζο Μπάιντεν. Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει μετατραπεί τόσο πολύ στο αντίθετό του, ώστε από τη μία πλευρά έχει λάβει την εκτίμηση και την υποστήριξη όχι λιγότερων από νεοσυντηρητικούς του διαμετρήματος του Dick Cheney, του John McCain και του Mitt Romney, και από την άλλη έχει ωθήσει ηγέτες των Δημοκρατικών όπως ο Robert Kennedy και η Tulsi Gabbard να υποστηρίξουν τον Trump. Με φόντο αυτόν τον αγώνα εξουσίας μπορεί κανείς να δει τους Αμερικανούς να βρίσκονται στα πρόθυρα μιας κρίσης, προς το παρόν μόνο νευρικής. Ας σταματήσουμε εδώ, γιατί δεν πρόκειται να κάνουμε ανάλυση των αμερικανικών ψήφων, μάλλον, θα το κάνουμε μέσα από τα μάτια των Ιταλών «μοντέρνων» (πνευματικά δικαιώματα Sahra Wagenknecht) αριστερών, δηλαδή των εκφραστών της νεοφιλελεύθερης αριστεράς, με την ελπίδα να θυμίσουμε σε όλους μας ότι οι meloniani νεοφασίστες είναι μόνο χαμηλόβαθμοι εκτελεστές, βρίσκονται στον πάτο της τροφικής αλυσίδας της εξουσίας, είναι αυτοί που κρατούν το γκλομπ, που βγάζουν το βλοσυρό πρόσωπό της στην τηλεόραση. Ένα σκαλί πιο πάνω από αυτούς βρίσκονται οι εκφραστές της «μοντέρνας» αριστεράς, ο ιμάντας μετάδοσης της αμερικανικής αυτοκρατορικής ισχύος και των αξιών της: Ατλαντισμός, νεοφιλελευθερισμός, σιωνισμός. Οι πρώτοι είναι οι ταγμένοι, αυτοί που μάταια προσπαθούν να αρπάξουν κάτι σε αντάλλαγμα για την υποτέλειά τους στη συλλογική Δύση· οι δεύτεροι είναι οι θεματοφύλακες των δυτικών αξιών: ελιτίστικο πνεύμα, περιφρόνηση για τις υποτελείς τάξεις, ιδεολογική μισαλλοδοξία, κακώς κρυμμένο μίσος για τους «αντιστασιακούς»: είτε συγκεντρώνονται στο Καζάν είτε στα ερείπια της Γάζας.
Η νευρική κατάρρευση της «μοντέρνας» αριστεράς
Αυτή η αριστερά είχε πρόσφατα μια δημόσια νευρική κρίση που αξίζει να αναφερθεί. Όχι μόνο εξαιτίας της ίδιας της κρίσης, η οποία αποκαλύπτεται στον πρόλογο, αλλά και επειδή μέσα σε αυτή την κρίση ήρθαν στο φως ενδιαφέρουσες μέθοδοι μυστικοποίησης της πραγματικότητας από μια μικρή κοινότητα μελών της «διανόησής» μας. Η κρίση νεύρων στήθηκε κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής Otto e Mezzo, η οποία μαζί με την ανάγνωση του «Limes» μου επιτρέπει να παρακολουθώ τις απόψεις και την προπαγάνδα της ανώτερης τάξης μας με έναν υποφερτό τρόπο: για να είμαι σαφής, όχι με τον φλύαρο τρόπο της δημόσιας τηλεόρασης και του Τύπου, ούτε με τον χυδαίο τρόπο της τηλεόρασης του Μπερλουσκόνι. Η La7 είναι η μικρή ελιτίστικη τηλεόραση όπου προπαγανδίζονται δημόσια οι αξίες της «μοντέρνας» αριστεράς, που γενικά εμπνέεται από το ύφος του βετεράνου της, του Μάριο Ντράγκι, και μερικές φορές χάνει την ψυχραιμία της, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του Otto e Mezzo στις 5 Νοεμβρίου[3].
Σε αυτή την εξέταση εκτιμούμε μια σειρά από επικοινωνιακά «κόλπα» που δεν είναι απαραίτητα σκόπιμα, αλλά μπορεί επίσης να υπαγορεύονται από βαθιές ιδεολογικές πεποιθήσεις, γεγονός που τα καθιστά ακόμη πιο ανησυχητικά. Η εκπομπή ξεκινά με τη Lilli Gruber που ανησυχεί ειλικρινά για την πορεία των εκλογών και την κατάσταση στην αυτοκρατορική μητρόπολη: «κρίσιμες προεδρικές εκλογές... μια Αμερική που πιθανώς ποτέ δεν ήταν τόσο διχασμένη». Στο σημείο αυτό η παρουσιάστρια απευθύνει στον Marco Travaglio την προκλητική ερώτηση: «Αν ήσασταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα ψηφίζατε τον Τραμπ ή την Καμάλα Χάρις;». Για να είμαστε πιο ακριβείς: η ερώτηση κρύβει την απονομή τιμής που πρέπει να αποδώσει στην εκπομπή ο φαινομενικά λιγότερο «μοντέρνος» καλεσμένος. Η απάντηση του σκηνοθέτη του «Fatto Quotidiano» ήταν ένα αριστούργημα ισορροπίας, ωστόσο κατάφερε να περάσει μερικά σωστά μηνύματα που μάλλον εκνεύρισαν την παρουσιάστρια και τους καλεσμένους που ήταν ήδη θύματα κακών οιωνών. Ο Travaglio απάντησε όπως δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά:
«Δεν θα ψήφιζα γιατί δεν μπορώ να πω ότι κανένας από τους δύο είναι ο πρόεδρός μου» και δικαιολογεί τη μη ψήφο: «Ο Τραμπ γιατί είναι κακοποιός, γιατί είναι ψεύτης... Η Καμάλα Χάρις γιατί είναι ψεύτρα όπως αυτός, είναι επίσης υποκρίτρια, είναι βεβαρυμμένη με γεγονότα και έχει στη συνείδησή της μερικές χιλιάδες νεκρούς, γιατί υποδαύλισε αντί να σβήσει την κλιμάκωση στην Ουκρανία και γιατί προμήθευσε μαζί με τον Μπάιντεν όπλα στο Ισραήλ για να σφαγιάσει χιλιάδες Παλαιστίνιους και Λιβανέζους και τους κατοίκους των γύρω χωρών». Ο πρώτος έχει κατηγορηθεί ότι γενικά λέει ψέματα, ότι έχει προβλήματα με το νόμο και ότι είναι ο ηθικός αυτουργός της επίθεσης στο Καπιτώλιο με τους πέντε νεκρούς· ο δεύτερος είναι συνυπεύθυνος για έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία, ο οποίος, σύμφωνα με το Γενικό Επιτελείο του Κιέβου, έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή σε σχεδόν 470.000 Ρώσους[4], ενώ προφανώς τίποτα δεν είναι γνωστό για τους Ουκρανούς νεκρούς, οπότε ο αριθμός τους είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερος, Η Harris είναι εξίσου υπεύθυνη για την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στο Ισραήλ, δίνοντας, επιπλέον, την απαραίτητη πολιτική κάλυψη για την υλοποίηση του γενοκτονικού σχεδίου στην Παλαιστίνη. Εκκρεμούν δύο πολύ διαφορετικές κατηγορίες: η πρώτη αξίζει πιθανώς να προσαχθεί σε περιφερειακό δικαστήριο της Νέας Υόρκης, κάτι που έχει ήδη συμβεί· η δεύτερη στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κάτι που δεν θα συμβεί ποτέ. Ο Marco Travaglio, ίσως ενοχλημένος από το γενικότερο κλίμα υποκρισίας απέναντι στη Harris, δίνει το σωστό κλειδί για την ερμηνεία των αμερικανικών εκλογών: «Νομίζω ότι ο πιο θανάσιμος κίνδυνος που διατρέχει η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι αυτός ενός τρίτου πυρηνικού παγκόσμιου πολέμου στην Ευρώπη και, ως εκ τούτου, ελπίζω ότι νικητής θα είναι αυτός που θα απομακρύνει αυτόν τον κίνδυνο και, δυστυχώς, πρέπει να πω ότι αυτός που τον φέρνει πιο κοντά είναι η Kamala Harris με τις πολεμοκάπηλες πολιτικές της... Ενώ ο Trump, στα τέσσερα χρόνια της φρικτής προεδρίας του, τουλάχιστον μας γλίτωσε από νέους πολέμους και μάλιστα τερμάτισε δύο από αυτούς... Νομίζω ότι εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε καλύτερα με έναν απομονωτιστή που μας απομακρύνει από τους πολέμους αντί να δημιουργεί νέους». Η κρίση της «φρικτής προεδρίας» για τον Τραμπ, δηλαδή με στόχο έναν πρόεδρο που δεν έχει εμπλακεί σε νέους πολέμους και που αντίθετα έχει τερματίσει μερικούς από αυτούς, προκαλεί εντύπωση: αν ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν ήταν δυστοπικός, ο μεγιστάνας θα άξιζε την υπερβολή ενός Νόμπελ Ειρήνης, δεδομένου ότι αυτό δόθηκε σε γνήσιους πολεμοκάπηλους όπως ο Χένρι Κίσινγκερ το 1973 και ο Μπαράκ Ομπάμα το 2009. Ωστόσο, ο Travaglio συνειδητοποιεί ότι έχει ξεπεράσει το όριο της αλήθειας που μπορεί να διαχειριστεί χωρίς συνέπειες και φοβάται την αντίδραση της όλο και πιο ανυπόμονης Gruber: «Οι επιθυμίες μου δεν πραγματοποιούνται ποτέ, οπότε μην ανησυχείτε, οι δικές μου είναι πάντα μειοψηφικές θέσεις». Γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι ο Travaglio γνωρίζει και γνωρίζει επίσης τις απόψεις των συνομιλητών του. Ποιες είναι αυτές οι απόψεις; Και είναι ο Tomaso Montanari, πρύτανης του Πανεπιστημίου για τους αλλοδαπούς της Σιένα, που επαναφέρει την ορθοδοξία της νεοφιλελεύθερης αριστεράς στην εκπομπή: «Θα έλεγα ότι δεν έχω καμία αμφιβολία για το ποιον δεν θα ψηφίσω, εννοώ ότι σίγουρα δεν θα μπορούσα να ψηφίσω τον Τραμπ. Ο Τσώρτσιλ είπε ότι η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η αμερικανική δημοκρατία προσφέρει ένα τρομερό θέαμα, μιλάμε για μεταδημοκρατία». Έχοντας μόλις ακούσει την παρέμβαση του Travaglio, θα περίμενε κανείς να ακούσει το όνομα της Kamala Harris να αναφέρεται λόγω των σοβαρών κυβερνητικών ευθυνών της· αντί αυτού, όχι, ο αμίμητος πρύτανης δηλώνει: «Και όμως ο Trump δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στη δημοκρατία, ας πούμε ότι είναι προγραμματικά, σύμφωνα με την περιγραφή του Churchill, όλων των άλλων, έχει τις ιδέες της Ku-Klux Klan, τον ρατσισμό, τη λευκή υπεροχή, είπε ότι οι μετανάστες δηλητηριάζουν το αίμα της Αμερικής...». Θεούλη μου, ο Μοντανάρι λέει ότι ούτε η Καμάλα Χάρις του αρέσει, αλλά έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν του αρέσει: «Η Χάρις, όπως και ο Μπάιντεν και όπως ο Ομπάμα, όπως και η Κλίντον ανήκει σε μια ελίτ που δεν επιδιώκει πραγματικά τον σχεδιασμό μιας ριζικής αλλαγής των πραγμάτων, όπως θα έπρεπε να γίνει, σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά τη διαχείρηση – τη διακυβέρνησή τους όπως τα έχουν βρει: από την ανισότητα μέχρι τον πόλεμο... Αν ο Τραμπ κέρδισε μια φορά και μπορεί να ξανακερδίσει, φταίνε αυτοί, όπως στην Ιταλία για τη δεξιά της Μελόνι, την ευθύνη φέρουν όσοι δεν κυβέρνησαν αριστερά ή έστω κεντροαριστερά». Η κριτική στον Τραμπ αφορά τα όσα λέγονται στην προεκλογική εκστρατεία και όχι όσα έχει κάνει στην πραγματικότητα, ενώ για τη Χάρις παραπέμπει στον κλασικό μύθο εκείνης που έφτασε στον προεκλογικό αγώνα όντας σε άγνοια και ανίσχυρη, με άλλα λόγια, η Καμάλα Χάρις έγινε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ έχοντας άγνοια της πολιτικής που εφαρμόστηκε. Αξίζει να σημειωθεί, ως ένδειξη του φανατισμού αυτών των εκφραστών μιας αριστεράς που θα έπρεπε κανονικά να λέγονται νεοσυντηρητικοί, το κλείσιμο της ομιλίας του Μοντανάρι: «Ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος είναι ένας διαυγής 95χρονος Αμερικανός διανοούμενος, είπε κάτι τρομερά σωστό, ότι τα πράγματα σε αυτές τις εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, αλλά μπορούν να αλλάξουν προς το χειρότερο, και είπε: αφιερώστε δέκα λεπτά της ημέρας σας για να πάτε να ψηφίσετε κατά του Τραμπ, όχι επειδή θα έρθει μια θετική αλλαγή από τη Χάρις, αλλά επειδή ο Τραμπ θα μπορούσε πραγματικά να είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για τη δημοκρατία».
Μερικές φορές έχει κανείς την εντύπωση ότι η διανοητική δουλικότητα αυτών των κυρίων, οι οποίοι εκφράζονται με ευχάριστο, σωστό και ευγενικό τρόπο, είναι ο αυθεντικός ύπνος της λογικής: αναφέρεται ένα διάσημο μέλος της εβραϊκής κοινότητας, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος σε καλεί να ψηφίσεις τη Χάρις επειδή είσαι σίγουρος ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στην αμερικανική πολιτική και να μην ψηφίσεις τον Τραμπ επειδή κάτι μπορεί να αλλάξει, σύμφωνα με τον ίδιο προς το χειρότερο. Ωστόσο, τίθεται ένα ερώτημα: τι θα μπορούσε να αλλάξει προς το χειρότερο για έναν Παλαιστίνιο ή έναν Λιβανέζο αν κερδίσει ο Τραμπ; Αυτή η παράλειψη είναι προφανής, διότι στο μυαλό αυτών των κυρίων, πέρα από τις πονηρές δηλώσεις για την κρίση στη Μέση Ανατολή, οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι απλώς δεν υπάρχουν, τόσο πολύ όσο και για τον λευκό υπερφασισμό που αποδίδεται στον Τραμπ. Μια άλλη κλασική τεχνική μυστικοποίησης είναι αυτή της περιγραφής ενός πολιτικού σεναρίου από μια συγκεκριμένη ημερομηνία, προσποιούμενοι ότι τίποτα δεν είχε συμβεί μέχρι ένα λεπτό πριν, για παράδειγμα, στις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης. Η παρέμβαση της Mariolina Sattanino είναι εγχειρίδιο - υπόδειγμα από αυτή την άποψη: «Ο Τραμπ σίγουρα θα πλήξει πολύ την Ευρώπη, διότι έχει ήδη πει ότι θα επιβάλει δασμούς σε όλα τα ευρωπαϊκά προϊόντα», ξεχνώντας ότι ο οικονομικός πόλεμος στη γηραιά ήπειρο έχει ήδη κηρυχθεί, αναγκάζοντας τις αυτοκρατορικές επαρχίες της Ευρώπης να εφαρμόσουν αυτοκτονικές κυρώσεις στη Ρωσία και χτυπώντας στρατιωτικά τη Γερμανία δια αντιπροσώπου με το σαμποτάζ των αγωγών φυσικού αερίου North Stream. Ωστόσο, και πάλι η Sattanino δείχνει ότι ξέρει τα πράγματά και δίνει μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία του βαθύ διχασμού της αμερικανικής κοινωνίας: «Ο Τραμπ δεν δίχασε την Αμερική, ο Τραμπ είναι το αποτέλεσμα μιας Αμερικής που ήταν διχασμένη από τη μια πλευρά από την ιδεολογία των woke, της οποίας η Καμάλα Χάρις ήταν μια κύρια εκπρόσωπος, κι γι’ αυτό έπρεπε να επανατοποθετηθεί στο κέντρο αυτές τις εκατό ημέρες, ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν εκπρόσωπος εκείνης της δημοκρατικής ιδεολογίας που έκανε τους κανονικούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι οι δημοκρατικοί δεν τους νοιάζονται πλέον, επικεντρωμένοι όπως ήταν στις μειονότητες, στους μετανάστες, στον ιδεολογικό περιβαλλοντισμό, στον τριτοκοσμισμό που έριχνε όλες τις ευθύνες στη Δύση. Από την άλλη πλευρά ήταν το αμερικανικό κίνημα του Tea Party, που ήταν γεμάτο Βίβλο και όπλα, το οποίο βρήκε στο πρόσωπο του Τραμπ τον μεσσία του. Σε αυτό το σημείο μπήκε στην εικόνα και το Covid, ο πληθωρισμός που έκοψε το εισόδημα κυρίως της μεσαίας τάξης».
Η ανεκδιήγητη Lilli Gruber, αντιλαμβανόμενη ότι ανάμεσα στις γραμμές οι καλεσμένοι της, με εξαίρεση τον Montanari, δεν την ακολουθούν πολύ στο έδαφος της δαιμονοποίησης του Trump, φέρνει το τετριμμένο θέμα της αντιπαράθεσης με τον Silvio Berlusconi, όχι μόνο στο έδαφος των δικαστικών προβλημάτων αλλά κυρίως στη σχέση του μάτσο άντρα με τις γυναίκες. Αφού θίξει ένα θεμελιώδες αλλά ολισθηρό θέμα, όπως το ρήγμα στην αμερικανική κοινωνία, που αντανακλά το ρήγμα μεταξύ των τριών ελίτ που θα εξηγούσε περισσότερο τη νίκη του Τραμπ, το επίκεντρο μετατοπίζεται έντεχνα στην ηθική κρίση του μεγιστάνα, σε σύγκριση με την πάντα χρήσιμη φιγούρα του Μπερλουσκόνι, που για άλλη μια φορά τραβιέται από το σακάκι από τον τάφο. Στα μισά της εκπομπής, όταν η Gruber αντιλαμβάνεται ότι οι καλεσμένοι της δεν πιστεύουν ουσιαστικά στη νίκη της Harris, παρόλο που την ελπίζουν, προωθεί την απαγγελία ενός κατεβατού από «φιλοφρονήσεις» για τον Trump από την ίδια και τους καλεσμένους της: «Αυτό που έκανε με το μικρόφωνο, δηλαδή τις αισχρολογίες δημοσίως» ... «Διανοητικά άρρωστος» ... «Επικίνδυνος» ... «Έχετε θυμηθεί κάποιες φράσεις, κάποιες σκέψεις του Trump που σε κάνουν να ανατριχιάζειε». Στο σημείο αυτό, ο θεματοφύλακας της ορθοδοξίας της «μοντέρνας» αριστεράς, Tomaso Montanari, δεν μπορεί πλέον να συγκρατηθεί και μιλάει για μια υποθετική μαύρη διεθνή που αποτελείται από την Giorgia Meloni, τον Donald Trump και τον πανταχού παρόντα Viktor Orbán, όπου ο τελευταίος λέγεται ότι έχει γίνει κοινωνικό και πολιτικό πρότυπο όχι μόνο για την Ιταλία αλλά κυρίως για τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω μιας μυστηριώδους γοητείας του Orbán στον εκλεγμένο αντιπρόεδρο Vance, ο οποίος μάλλον έχει μια ασαφή ιδέα για το πού βρίσκεται η Ουγγαρία στον παγκόσμιο χάρτη, καταλήγοντας με τον συνήθη ασαφή ορισμό για όλους ως φασιστών. Ο Marco Travaglio, ο οποίος προφανώς δεν θέλει να συνδέεται με τους συνήθεις θεατρινισμούς, επισημαίνει: «Δεν νομίζω ότι κανένας από τους δύο έχει σχέση με τον φασισμό, τον έχω μελετήσει αρκετά για να ξέρω ότι ο φασισμός είναι μοναδικός, ο Τραμπ είναι πάνω απ' όλα ένα αμερικανικό φαινόμενο, η Μελόνι είναι ένα ιταλικό φαινόμενο», και ακόμη και η Gruber αναγκάζεται να διορθώσει τον Montanari παραδεχόμενη ότι «κανείς εδώ στο Otto e Mezzo δεν πιστεύει ότι ο φασισμός του εικοστού αιώνα επιστρέφει, ότι επιστρέφουμε στη δεκαετία του 1930, μιλάμε για ανελεύθερες τάσεις», μια χρήσιμη διευκρίνιση για να καταλάβουμε ότι κατά βάθος, εν συντομία, αν δεν είσαι φιλελεύθερος δημοκράτης, δεν είσαι δημοκράτης, και δεν μετράει καθόλου αν κάνεις εκλογές και τις κερδίζεις τακτικά, όπως στις πρόσφατες περιπτώσεις του Πούτιν στη Ρωσία και του Μαδούρο στη Βενεζουέλα: η νεοφιλελεύθερη αριστερά είναι αυτή που αποφασίζει αν είσαι πραγματικός δημοκράτης ή άξιος κατηγορίας απολυταρχικός, και στο τέλος πάντα φασίστας. Ο Travaglio προσπαθεί να επανέλθει στην «κυρίαρχη» άποψη κατηγορώντας τον meloniano πολιτικό κόσμο ότι είναι αμφιταλαντευόμενος, αδαής αλλά όχι επικίνδυνος, όπως μπορεί να είναι το μήνυμα που εξέφρασαν κατά την προεκλογική εκστρατεία τόσο ο Τραμπ όσο και η Χάρις με τα όπλα. Το δίδυμο Gruber και Montanari, ωστόσο, δεν το βάζει κάτω, ξεκινώντας με τον δημοσιογράφο από το Νότιο Τιρόλο: «Ο Travaglio λέει ότι πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά φαινόμενα, τον melonismo και τον trumpismo, και ότι σε ό,τι αφορά την Giorgia Meloni και την κυβέρνησή της, είναι ένα μάτσο αγράμματοι, άρα ανίκανοι αλλά όχι επικίνδυνοι ή ανελεύθεροι», που για τον παρουσιαστή είναι προφανώς συνώνυμα. Η απάντηση του πρύτανη: «Αλλά τα δύο αυτά πράγματα δεν αποκλείουν καθόλου το ένα το άλλο, οι καραγκιόζηδες είναι επίσης επικίνδυνοι, η εικοσαετής φασιστική περίοδος μας προσέφερε ένα απρεπές θέαμα επικίνδυνων καραγκιόζηδων, καραγκιόζηδων- λυκάνθρωπων». Η εκπομπή κλείνει με τη ζοφερή πρόβλεψη της νίκης του «The Donald» επί της Harris, παρουσιάζοντας ένα ακόμη φόβητρο της νεοφιλελεύθερης αριστεράς: ο αδαής ψηφοφόρος που, λόγω της ευπιστίας του, ψηφίζει με λάθος τρόπο, επειδή δεν ξέρει τι κάνει. Η ικανή Gruber εισήγαγε το θέμα αναφέροντας τον διορισμό ενός μέλους της Casa Pound ως αντιδημάρχου στη Lucca, η σεραφική απάντηση του Travaglio: «Το πρόβλημα δεν είναι ότι έγινε αντιδήμαρχος, αλλά ότι πήρε ψήφους, άρα υπάρχει πρόβλημα σοβαρής άγνοιας, σοβαρής άγνοιας, μεγάλης ιστορικής λήθης...». Αυτό ήταν το δείγμα γραφής που έπρεπε να δώσει ο διευθυντής του «Fatto Quotidiano» στον παρουσιαστή, μετά το οποίο πρόσθεσε μια παρατήρηση που θα έπρεπε να είναι και προειδοποίηση προς όλους εμάς, που κινδυνεύουμε να πέσουμε στο ίδιο «μοντέρνο» λάθος: «Δεν νομίζω ότι θα αποτρέψει τον κόσμο από το να ψηφίσει σωστά συνεχίζοντας να τον προσβάλλουμε», προσθέτοντας για πολλοστή φορά ότι αν ο κόσμος ψηφίζει πολιτικά τέρατα είναι εξαιτίας της λανθασμένης πολιτικής αυτών που κυβέρνησαν μέχρι τώρα. Καθώς ο Travaglio κλείνει την ομιλία του με ένα εύλογο ερώτημα: «Έχουν γίνει όλοι οι ψηφοφόροι ναζί;». Η Gruber παίρνει τον λόγο και απαριθμεί η ίδια τους λόγους της ψήφου διαμαρτυρίας, αλλά το κάνει με τον τόνο κάποιου που δεν αποδίδει πραγματική σημασία σε αυτήν: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες, ξεκινώντας από τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την υπερδιχαστική πολιτική, το πραγματικό καύσιμο τόσων πολιτικών σήμερα φαίνεται να είναι η δυσαρέσκεια, η κακία, ο φόβος, οδεύουμε προς φρικτές κοινωνίες».
Συμπεράσματα
Υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στους υπηρέτες της Δεξιάς και της Αριστεράς όσον αφορά την αυτοκρατορική μητρόπολη. Ο δεξιός υπηρέτης παραμένει μακριά από τον αφέντη και δεν θα του περνούσε ποτέ από το μυαλό να συμμετάσχει διανοητικά στη διαδικασία αλλαγής της πολιτικής γραμμής, της δομής εξουσίας. Ο δεξιός υπηρέτης είναι προδότης επειδή είναι καιροσκόπος· ο μόνος συλλογισμός που μπορεί να κάνει ένας Giorgia Meloni είναι να δει πόσα μπορεί να κερδίσει πολιτικά ή πόσα μπορεί να χάσει σε ένα δεδομένο νέο σενάριο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο φλέρταρε τον Elon Musk τους μήνες πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Οι υπηρέτες της Δεξιάς, ειδικά αν είναι φασιστικής πολιτισμικής προέλευσης, και άρα λατίνοι και καθολικοί, δεν είναι μηδενιστές επειδή είναι κυνικοί: ένας πάπας πεθαίνει, ένας άλλος ανακηρύσσεται. Οι υπηρέτες της αριστεράς, που τους βλέπεις και τους ακούς κάθε βράδυ στο La7, όντας σε στενότερη επαφή με τον ηγεμόνα και τους τοπικούς εκπροσώπους του, πιστεύουν ότι μπορούν να συμμετάσχουν διανοητικά στην «αλλαγή καθεστώτος» του, ότι μπορούν πρώτα να τον επηρεάσουν και μετά να τον κρίνουν. Είναι μια ευσεβής ψευδαίσθηση και το γνωρίζουν. Ωστόσο, αυτή η αριστερά είναι ιδεαλιστική και όχι καιροσκοπική: δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα έξω από τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είπε ο Τσώρτσιλ· δεν υπάρχει ελεύθερος και πολιτισμένος κόσμος έξω από τη συλλογική Δύση· δεν υπάρχει «καλός» πολιτικός αν δεν ανήκει στη «μοντέρνα» αριστερά: άσχετα με τη σοβαρή συνενοχή της Καμάλα Χάρις στην εγκληματική συμπεριφορά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ο κίνδυνος για τη δημοκρατία και τον ελεύθερο κόσμο (για ποιον;) παραμένει ο Ντόναλντ Τραμπ, που είναι χυδαίος, που είναι ψεύτης, που είναι κακοποιός. Αν ο κόσμος αναδιοργανώνεται γύρω από τους Brics, αν μια νέα πολυπολική ρύθμιση έχει αρχίσει να καταρτίζεται στο Καζάν, όπου καμία δυτική χώρα δεν προσκλήθηκε, τότε ο νεοφιλελεύθερος αριστερός είναι σίγουρα πεπεισμένος ότι: «... το πραγματικό καύσιμο τόσων πολιτικών σήμερα φαίνεται να είναι η μνησικακία, η κακία, ο φόβος, κινούμαστε προς φρικτές κοινωνίες». Για τη νεοφιλελεύθερη αριστερά, ο κόσμος δεν μπορεί να αναδιοργανωθεί γύρω από χώρες-απατεώνες όπως η Ρωσία και η Κίνα, δεν μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος που δεν θα βασίζεται σε «κανόνες», δεν μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος που δεν θα καθοδηγείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων στην Ουκρανία ή το γενοκτονικό σχέδιο στην Παλαιστίνη δεν μετρούν καθόλου: αν ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλει η νεοφιλελεύθερη αριστερά, μπορεί κάλλιστα να καταστραφεί.
[1] Στη νομική γλώσσα, ο συνταγματικός χάρτης, που ονομάζεται επίσης χάρτης ο., που χορηγείται στους υπηκόους με τη βούληση του κυρίαρχου, ως μονομερής πράξη (για παράδειγμα, το καταστατικό του Carlo Alberto )
[2] https://www.thegoodlobby.it/comunicato-stampa/14-miliardi-per-un-presidente/
[3] https://www.youtube.com/watch?v=yJUgvhjzndE
[4] https://war.ukraine.ua/it/faq/qual-e-il-bilancio-delle-vittime-russe-e-delle-altre-perdite-in-ucraina/
