Δικαίωση! (Ποίηση της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Μασημένα λόγια η κλοπή της ηρεμίας
κόλλησαν τσιμπούρια
στη διάλυση των πολυετών σχέσεων

νεροκολοκύθες τα μυαλά
των ασυνάρτητων λόγων
κι ο κόλπος της καρδιάς
ημιπληγής, κατάπληκτος
σταλαματιές αγάπης κι ανθρωπιάς αποζητάει
σε άλλες κομητείες
δίχως κόμιστρα και κυριαρχίες.
Στηθοκοπιόταν ο θρήνος κι ο οδυρμός
με κονσέρτα παλμών καρδιακών
και ψυχικών προσπαθειών
μα δεν άντεξε στο χορό των αναίσχυντων
όρθωσε την κορμοστασιά του
και σάλπισε στην κοροϊδία.
Είπε να κουμπαριάσει με άλλες παράνυμφους
πιο νεοφώτιστους
να κουράρει στη δηλητηρίαση
των κοφτερών λόγων και έργων
εκείνων που κουφόβραζαν,
κόχλαζαν ζήλεια και φθόνο
με υπαινιγμούς προσβλητικούς,
ενδόμυχους, κρυφούς
στο κτηνοστάσιο της απανθρωπιάς τους
που έβραζε στην κακοήθεια
και στη χυδαιότητά τους.
Η μακροχρόνια αγανάκτηση
τραβήχτηκε μακριά κι απόμερα
για να μαλακώσει, ν’ απαλύνει, να καθησυχάσει
από την οργή, το μάνιασμα, τον μαρασμό,
τις μαρμαστρότωτες πλάκες
εκείνων των μαύρων ψυχών
που έμειναν άφωνοι κι ακίνητοι,
κέρινοι, κοκαλωμένοι
στο μοχλό της δυναμικής φυγής
και της εξαφάνισης μετά μόχθου.
Οι νεφελώδεις νευρώσεις νύσταξαν
μπρος στις νοσηρές νότες του παρελθόντος.
Η νέα ξενάγηση στο μέλλον ξεμούχλιασε
και βρήκε τον προορισμό της.
Ο δαρμός της ψυχής, τέλος.
Ξορκίστηκε στα ράφια με τις αράχνες
και μπήκε στα εξώφυλλα
ανοικοδόμησης της ησυχίας
λευκοφορεμένη, ευτυχισμένη,
μαστόρισσα της εξυπνάδας
και της επιδεξιότητας.
Δικαίωση!...