"Υπάρχω": Πώς να χωρέσεις σε δύο ώρες σινεμά, την τεράστια φωνή και την πολυτάραχη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη; (Γράφει η Ολυμπία Τσικαρδάνη)

Πώς να χωρέσεις σε δύο ώρες σινεμά, την τεράστια φωνή και την πολυτάραχη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη;

Πώς να εξηγήσεις, -στο όχι πάντα καλοπροαίρετο κοινό- ότι η τέχνη του κινηματογράφου έχει δικαίωμα να εμπνέεται από την βιογραφία ενός καλλιτέχνη που αγαπήθηκε με τρόπο ανεξήγητο και σχεδόν παραληρηματικό, από τον κόσμο της προσφυγιάς, της εργατιάς και της ξενιτιάς, όσο κανείς άλλος;

Η ταινία "Υπάρχω", σε εκτέλεση παραγωγής του ταλαντούχου και πάντα ανήσυχου Σερβιώτη, Γιάννη Ιακωβίδη, απέδειξε για άλλη μια φορά, πως η αγάπη των δημιουργών για την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της, μπορεί να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες και να αναπαραστήσει με τρόπο σχεδόν μαγικό, ακόμα και "την μεγαλύτερη φωνή του αιώνα"!

Γειτονιές βγαλμένες από τη δεκαετία του '60, ατμόσφαιρα εποχής, εξαιρετικοί ηθοποιοί που υποδύθηκαν με απόλυτο σεβασμό τα μεγαθήρια της τότε μουσικής σκηνής, σεναριακές λεπτομέρειες στηριγμένες σε συνεντεύξεις και πραγματικά γεγονότα, δοσμένες με φοβερή διακριτικότητα και προσοχή, και μια εκπληκτική προσπάθεια απόδοσης της τεράστιας φωνής του Καζαντζίδη από τον φέρελπι νεαρό Χρήστο Μάστορα, που έκανε το κοινό να σιγοτραγουδάει γοητευμένο!

Οι γεμάτες κινηματογραφικές αίθουσες και ο ντόρος γύρω από την δυναμική της ταινίας, επιβεβαιώνουν, νομίζω, την απλή και μη αμφισβητήσιμη αλήθεια, πως κάποιοι άνθρωποι που υπηρετούν τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο έχουν και ιδέες, και όραμα!

Και κυρίως, έχουν την ικανότητα να διακρίνουν τα πρόσωπα σύμβολα που γεννήθηκαν από τη λαϊκή ψυχή, αλλά και την τόλμη να της δώσουν πάλι πίσω μια νοσταλγική μνήμη της χαμένης της περηφάνιας.

Η ταινία, υπενθύμισε στις νέες γενιές, της συμμόρφωσης, του συμβιβασμού και της υποτέλειας, πως εκεί έξω, υπάρχει ένα σύστημα κερδεμπορίας και ανηθικότητας, που προσπαθεί να ταπεινώσει και να εξαφανίσει, χωρίς κανέναν δισταγμό, όσους αντιστέκονται στην εκμετάλλευση και στον εμπαιγμό.

Βλέποντας τη βιογραφία του Καζαντζίδη, ήταν σαν να έβλεπα στο πρόσωπό του, την ιστορία ολόκληρου του ελληνικού λαού, που όσες φορές προσπάθησε να διεκδικήσει το δικαίωμά του να ζήσει με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, αντιμετώπισε τη συστημική αδικία, την συστηματική προσπάθεια εξόντωσης και την περιφρόνηση.

Και μόνο για αυτό, αξίζει να δει κανείς την ταινία!

Γιατί ο θεατής, έχει την μοναδική ευκαιρία, να βιώσει όλα τα στοιχεία μιας σύγχρονης τραγωδίας, καθώς θα περάσει από τα πάθη του ήρωα , σε ένα είδος σπάνιας κάθαρσις, παρακολουθώντας το ανάστημα ενός ανθρώπου

πού τόλμησε να γυρίσει την πλάτη σε πακτωλούς χρημάτων, για να κρατήσει τη συνείδησή του ακέραιη,

και την ζωή του καθαρή...

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, γιατί ακόμη ΥΠΑΡΧΕΙ...