Πικρές αλήθειες (του Τσολάκη Πασχάλη)
"Πικρές αλήθειες"
Ζούμε σε μια χώρα όπου οι πολίτες εδώ και χρόνια δεν έχουν εμπιστοσύνη στους λειτουργούς της πολιτείας και στους θεσμούς.
Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα όπου ένας άνθρωπος μόνος του αποφασίζει για όλα τα σοβαρά προβλήματα της χώρας.
Από το ποιος θα είναι πρόεδρος της δημοκρατίας, ποια θα είναι η πολιτική στα εξωτερικά και εσωτερικά θέματα, ποιες οι προτεραιότητες, ποιοι θα καταλαμβάνουν τις ύπατες θέσεις, ποιοι θα διορίζονται σε νευραλγικά πόστα, ποιοι και πως θα μας ενημερώνουν.
Αυτοί που διαπράττουν ή συνεργούν στα εγκλήματα είναι οι ίδιοι που στη συνέχεια τα ερευνούν!
Αυτοί που διαπράττουν τις κλοπές του δημοσίου χρήματος, οι ίδιοι και οι συνεργοί τους διενεργούν τις έρευνες για τις κλοπές!
Αυτοί που χρεωκόπησαν τη χώρα και το λαό της είναι οι ίδιοι που εμφανίζονται ως σωτήρες. Σαν την «Αγία Αθανασία του Αιγάλεω» και σαν το νερό του «Καματερού».
Ο λαός βρίσκεται πάντα εγκλωβισμένος ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες πολιτικές κι αν πάει να κουνηθεί θα τον αλέσουν οι μυλόπετρες.
Επανάσταση δεν μπορεί να κάνει, αυτό είναι προνόμιο των Γιαλατζή επαναστατών.
Η μοναδική λύση είναι σε κάθε νόμο, νομοσχέδιο, απόφαση της πολιτείας σε βάρος του λαού ή σε βάρος της χώρας να εναντιώνεται σύσσωμος και πάραυτα να τις ανατρέπει. Μια λύση όμως ανέφικτη σε πρακτικό πεδίο.
Έτσι ο λαός μοιραία θα περιμένει να σαπίσει το σύστημα εξουσίας για να πέσει ή να το ανατρέψει ένα άλλο με τις ίδιες πρακτικές, νομίζοντας ο λαός ότι εκείνος έφερε την αλλαγή.
Θα συνεχίσει και πάλι να τραβάει την ανηφόρα. Όχι για κάποια κορυφή αλλά στην ανηφόρα του Γολγοθά, όπου θα τον ξανασταυρώσουν και θα μοιράσουν και πάλι τα ιμάτια του.
Η συμμετοχική δημοκρατία και η λογοδοσία της εξουσίας στο λαό ήταν προνόμιο της αρχαίας Ελλάδος. Αλλά όπως όλα τα αρχαία, θάφτηκε και η δημοκρατία στα ερείπια των χαλασμάτων.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, εδώ και 2000 χρόνια δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτα.
Είμαστε η χώρα του 2000 τίποτα…
Η Ελλάδα είναι μια όμορφη και ηλιόλουστη χώρα αλλά τους ανθρώπους τους μαραζώνει η παγωνιά και η ασχήμια.
Τσολάκης Πασχάλης
