Νίκος Πλακιάς: "Γνώριζαν τι γινόταν στα τρένα - Ο αγώνας όλων μας δεν θα πάει χαμένος"

Συγκλονιστικά είναι τα όσα είπε ο Νίκος Πλακιάς σε εκδήλωση για τα Τέμπη που πραγματοποιήθηκε στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Λαμίας το Σάββατο.

Ο Νίκος Πλακιάς, που έχασε τις δύο κόρες του και την ανιψιά του στο δυστύχημα, μίλησε για την σημαντική στήριξη των κινημάτων στον αγώνα των συγγενών για δικαιοσύνη, ενώ δήλωσε αποφασισμένος να μην σταματήσει μέχρι να αποδοθούν ευθύνες.

Ο ίδιος μάλιστα τόνισε πως «θα τους γίνω ένα αγκάθι στα πλευρά», ενώ φορτισμένος επεσήμανε πως «βάλαμε τα παιδιά μας μέσα και τα οδηγήσαμε στη σφαγή, στο εκτελεστικό απόσπασμα. Έτσι νιώθω εγώ», προσθέτοντας πως όλοι γνώριζαν τι γινόταν στα τρένα, αλλά αδιαφορούσαν.

Τέμπη: Βασικά σημεία της ομιλίας Πλακιά

“Μετά από 2 χρόνια είστε ακόμη δίπλα μας. Αν μου το λέγατε πριν από δύο χρόνια, δεν θα το πίστευα ούτε εγώ. Κι όμως μαζί σας κι εμείς όλες οι οικογένειες καταφέραμε το αδιανόητο. Την Παρασκευή 28.2, δύο χρόνια μετά, θα πάρουν όλοι το μήνυμα τι είναι τα Τέμπη. Να το περιφρουρήσουμε, να μην αφήσουμε να πάει χαμένος όλος αυτός ο αγώνας.

Να είστε σίγουροι ότι η αλήθεια και το φως θα λάμψει. Δυο χρόνια μετά, από εκατοντάδες γίναμε χιλιάδες, κι από χιλιάδες εκατομμύρια. Και να θυμάστε πάντα ότι αν κάποτε σε αυτή τη χώρα θέλουμε δικαιοσύνη, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από σας. Εμείς τα παιδιά μας τα χάσαμε. Ας γίνει όμως αυτός ο αγώνας ένας αγώνας για ένα καλύτερο αύριο, για τα δικά σας παιδιά. Να υπάρχει ευθύνη σε κάθε ένοχο, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται.

Μετά τις 26.1, με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και την πίεση που ασκήσατε, είδατε ότι το τελευταίο διάστημα έγιναν τόσα όσα δεν είχαν γίνει τα προηγούμενα δύο χρόνια. Μας λένε να μην λέμε τις λέξεις “συγκάλυψη”, “έγκλημα”, “δολοφόνοι”. Είμαι ένας πατέρας που έχασα τρία παιδιά, η ανηψιά μου ήταν σαν παιδί μου. Τα τρίδυμα. Πώς πρέπει να αντιδράσει ένας πατέρας; Δεν έχω οργή; Δεν έχω θυμό; Δεν έχω μίσος; Δεν πρέπει να κάνω τα πάντα; Συνέβη το αδιανόητο.

Όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα όλοι οι γονείς, με τους τσακωμούς μας, με τις διαφωνίες μας, με τις διαφορετικές απόψεις. Μετά από δύο χρόνια είμαι σίγουρος ότι όλη αυτή η πολυπλοκότητα και η διαφορά χαρακτήρων και η γεωγραφική διασπορά μας οδήγησε στο να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα. Βγήκαν οι εντάσεις, βγήκαν διαφωνίες, προσπαθούσαμε να αποδείξουμε το δίκιο, την αλήθεια πάντα και ίσως όλη αυτή η διαφωνία βοήθησε να φτάσουμε σε καλύτερα συμπεράσματα και να μαζέψουμε περισσότερες αποδείξεις για την υπόθεσή μας.

Γιατί ενοχλεί η λέξη συγκάλυψη; Δεν θα σας πω εγώ για συγκρούσεις, για φωτιές, για φορτία. Αυτά θα τα πουν οι ειδικοί όταν έρθει η ώρα. Θα σας πω μόνο ένα: εγώ τα παιδιά μου τα έχασα όταν τα έβαλα στο τρένο. Γιατί τα έβαλα σε ένα τρένο που δεν πληρούσε κανένα πρωτόκολλο ασφαλείας. Σε ένα κινούμενο φέρετρο. Σε αυτό το κινούμενο φέρετρο που κουνούσε ο Καραμανλής δεκαπέντε μέρες πριν τα χαρτιά και έλεγε ότι είναι το πιο ασφαλές μέσο. Ήταν το πιο θανατηφόρο μέσο. Γιατί δεν μας προστάτευσαν; Βάλαμε τα παιδιά μας μέσα και τα οδηγήσαμε στη σφαγή, στο εκτελεστικό απόσπασμα. Έτσι νιώθω εγώ.

Όλοι γνώριζαν τι γινόταν στα τρένα. Υπομνήματα δεκάδες στα συρτάρια των Υπουργών. Υπουργοί, Υφυπουργοί τα τελευταία δέκα χρόνια αδιάφοροι. Συμβάσεις; Φάγανε εκατομμύρια ευρώ. Δεν μπορούσαν να δώσουν ούτε 80.000 ευρώ για να φτιάξουν τοπική τηλεδιοίκηση; Και δώσαν 800.000 ευρώ ξαφνικά μετά το δυστύχημα για να μπαζώσουν-ξεμπαζώσουν και να πετάξουν τα παιδιά μας 12 χιλιόμετρα μακριά. Πώς να μην έχω οργή; 80.000 και δεν θα ήμουν εδώ, αλλά δώσαν 800.000 ευρώ σε ένα βράδυ μέσα για να συγκαλύψουν στο πολιτικό, στο επικοινωνιακό, στο όποιο επίπεδο. Γιατί λοιπόν τους ενοχλεί η λέξη συγκάλυψη και η λέξη δολοφόνοι;

Είμαστε 55 οικογένειες με τους νομικούς μας σταθερά εκεί. Να είστε σίγουροι ότι τα Τέμπη αργά ή γρήγορα θα αφήσουν το αποτύπωμά τους και σε ποινικό επίπεδο, ακόμη και σε πολιτικούς.

Είμαστε σε επαφή και με δικηγόρους του εξωτερικού, σε περίπτωση που δούμε κάποια κακοδικία ή αν δεν σταματήσει αυτό το αστείο με τα πλημμελήματα. Δεν είναι δυνατόν να είναι πλημμέλημα η βεβήλωση νεκρών, που βρήκα εγώ τα οστά των παιδιών μου 8 μήνες μετά πεταμένα σε ένα χωράφι 12 χλμ πέρα. Αν δεν είναι αυτό κακούργημα, τότε τι είναι;

Αν δούμε ότι δεν αποδοθούν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα, θα στραφούμε και έξω. Εκεί όμως δεν μπορούμε να δικάσουμε πρόσωπα, εκεί θα δικάσουμε το οικονομικό έγκλημα. Εκεί θα μπορέσουμε να αναδείξουμε τη λέξη δόλος. Άλλη μια λέξη που δεν θέλουν να ακούσουν. Αν δεν ήταν δόλος όλα αυτά που έγιναν πριν και μετά το έγκλημα, τότε τι είναι δόλος; Θα κάνουμε τα πάντα. Πρώτα όμως θα εμπιστευτούμε την ελληνική δικαιοσύνη.

Εγώ προσωπικά δεν θα το αφήσω ποτέ, θα τους γίνω ένα αγκάθι στα πλευρά. Θα τους γίνω μια καυτή ανάσα στο σβέρκο. Έχασα δύο παιδιά, έχασα όλη τη ζωή μου. Δεν έχω πλέον ζωή. Έχω ένα ακόμη παιδί και τη γυναίκα μου, έχω φίλους, έχω όλους εσάς δίπλα μου. Δεν έχω να φοβηθώ κάτι. Θέλω μόνο να δικαιωθούν τα παιδιά μου.

Και τώρα που σας μιλάω, οι τάφοι των κοριτσιών μου είναι ανοιχτοί. Ντρέπομαι να πάω να ανάψω κερί στον τάφο των κοριτσιών μου, γιατί ακόμη αισθάνομαι ότι δεν έχω εκπληρώσει το χρέος μου απέναντι τους. Λυπάμαι, φορτίζομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Οι τάφοι των παιδιών μας και όλων των συγγενών μας δεν έχουν κλείσει. Θα κλείσουν μόνο όταν θα πούμε εμείς, όταν θα πάμε και θα έχουμε την ψυχή μας καθαρή, και θα πούμε ότι κάναμε ό,τι ήταν αδύνατο κι ό,τι ήταν δυνατό κι ότι περνούσε από το χέρι μας για να καταφέρουμε να τιμωρήσουμε τους ενόχους.

ΠΗΓΗ: tvxs.gr