Το αλυσοπρίονο (της Λιάνας Κανέλλη)
Αποκάλυψη. Τώρα. Εδώ και παντού. Μ’ ένα εργαλείο. Σε μια στιγμή, επίσημα θεατρική αλλά και ουσιαστικά βαρύγδουπη,
το αλυσοπρίονο ανάγεται σε σφραγίδα της εποχής. Κι αυτή την αποκάλυψη τη φοβήθηκαν πολλοί για να την επισημάνουν, ακόμα και οι λάτρεις της ταινίας τρόμου ο δολοφόνος με το πριόνι… Όταν ο ενδεδυμένος πολιτική εκτελεστική εξουσία δισεκατομμυριούχος κραδαίνει πάνω από το κεφάλι του, δίπλα στον παλαβιάρη Αργεντινό Πρόεδρο μπροστά σε αλαλάζοντα πλήθη με σάρκα και οστά και τα μυαλά στα χρηματιστηριακά και διαδικτυακά κάγκελα , ένα α λ υ σ ο π ρ ί ο ν ο, τότε ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν ξέρει τι σημαίνει ελεύθερη αγορά. Ότι ζει σε σφαγείο. Ότι τα κέρδη εκμηδενίζουν τη ζωή, γιατί, κι όταν ο θάνατος ακόμα δεν συμφέρει το κεφάλαιο, του παραμένει αδιάφορος.
Σ’ αυτό το αλυσοπρίονο, σύμβολο ύστερου και υστερικού καπιταλισμού, οφείλονται όλοι οι θρήνοι για σκοτωμένα παιδιά, για εκτελεσμένα παιδιά, για στρατιώτες και αμάχους, για εγκαταλελειμμένους γέρους και πολλαπλασιασμένους δούλους, για ανήμπορους ανθρώπους. Και στα Τέμπη, όπου Γης, και στα πολεμικά μέτωπα, και όπου η αγορά η ελεύθερη αποκαλύπτεται ως το σφαγιαστικό αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Μ’ έναν τρόπο βαθιά κυνικό και τόσο καταιγιστικά χυδαίο, που ξεπερνάει και τις εικόνες που έχουμε από την δαντική αντίληψη της κόλασης.
Είναι τρομακτικός ο κίνδυνος να εκληφθεί ως χαβαλεδιάρικη αυτή η συμβολική προβολή του περάσματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πριονοκορδέλα των συμφερόντων, και να μετατραπεί σε στιγμιότυπο, όπως έγινε και με τον Αμερικανό δημοσιογράφο στην τούρκικη μηχανή του κιμά των πετρελαιάδων της ερήμου. Είμαστε στη φάση του μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε στις ζωές των ανθρώπων, και μας το λένε στα μούτρα μας τα σκυλιά που το ‘χουν οργανώσει εδώ και δεκαετίες με αλυσοπρίονα σαν το ΝΑΤΟ και την επέκτασή του, παζάρια για τον πλούτο της Γης και μια απέραντη διαστροφή όρων, λέξεων και ιδεών που πωλούνται τόσο αποτελεσματικά, όσο να φαντάζει το αλυσοπρίονο στα χέρια του Μασκ, κάτι σαν ξίφος του Μεγαλέξανδρου επί γορδίου δεσμού να πέφτει.
Μιλάμε για μια οπτικοποιημένη ιδεολογική τρομοκρατία, που δυστυχώς μετατρέπει τα θύματα, τους νεκρούς, σε δικούς μας. Και τους διαχωρίζει από τους νεκρούς των άλλων. Και μετά έρχονται οι εξειδικευμένοι πόλεμοι με δασμούς, με συμφωνίες μεταξύ εκλεγμένων δικτατόρων και δικτατορίσκων, που πουλάνε κι αγοράζουν ό,τι κάτω απ’ τη γη, ό,τι πάνω κι ό,τι πετάει στον ουρανό, οικοπεδάρχες του σύμπαντος προσιτού κόσμου. Είναι τέτοια η ιδιοκατεύθυνση των μαζών ώστε προσωποποιούνται πια οι πόλεμοι. Δεν αριθμούνται, είναι του Πούτιν, του Ζελένσκι, του Νετανιάχου, του Μπους, του Κλίντον.
Τα δέντρα παράγουν οξυγόνο. Τα δάση παράγουν οξυγόνο. Το οξυγόνο δεν έχει σύνορα, γι’ αυτό κι αναπνέουμε και στη θάλασσα και στην έρημο. Κι όμως μοιάζει να μην κατανοούμε όσο πρέπει οι λαοί, και ο δικός μας, ότι φταίει το αλυσοπρίονο των αφεντικών που μειώνεται ή και χάνεται το οξυγόνο. Και θα λιγοστεύει, όσο η ελεύθερη αγορά δεν γίνεται κατανοητό από τους πολλούς ότι δεν στηρίζεται σε ελεύθερους ανθρώπους, αλλά πατάει σε εργαζόμενους δεσμώτες. Ο μεγαλειώδης λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους για τον θάνατο στα Τέμπη, ας πολλαπλασιαστεί για τη ζωή, όπου θα έχει πραγματικά τα δικά του τρένα να εμπιστευθεί, να κατασκευάσει, να ελέγξει, να εποπτεύσει, να συντηρήσει, να διοικήσει, να αγαπήσει για να επιβιβάσει το παιδί.
