«Μαμά», προφέρεις τη λέξη και γλυκαίνει στο στόμα σου το σάλιο

«Μαμά», δίχως συνώνυμο στα λεξικά. Ίσως, μια λέξη μόνο να μπορεί να σταθεί στο πλάι της, το «ψωμί».

Το ψωμί που θρέφει, το βγαλμένο από τη γη, το φτιαγμένο με νερό και σιτάρι.

Γύρω σου, μαμά, κέντησαν οι άνθρωποι τις πιο τρυφερές ιστορίες, τους πιο ιερούς μύθους. Για κάποιους ήσουν η Γαία και ταυτιζόσουν με την Άνοιξη. Πολύ αργότερα σε είδαν Παναγία, σου φόρεσαν μαντήλι και έριξαν το βλέμμα σου χαμηλά στη γη. Άλλοι σε είδαν φρόνιμη και υποτακτική. Η μάνα που ανέχεται, η μάνα που υπομένει, η μάνα που μαθαίνει την αρετή της σιωπής. Άλλοι σε είδαν μπροστάρισσα σε μάχες ζωής, αγωνίστρια, υπερασπίστρια των λαών, προστάτιδα των παιδιών. Έγινες λάβαρο επαναστατικό και χάιδευε η σκιά σου τους μαχητές, σαν το χέρι της κάθε μάνας ξεχωριστά.

Τώρα, μαμά, σε τούτους του καιρούς που η Άνοιξη κουκουλώνεται κάτω από το μπετό και την άσφαλτο, τους καιρούς τους ανίερους που η Κυριακή δεν είναι για όλους η «αργία του Θεού», κυκλοφορείς στις αφίσες της σύγχρονης γιορτής σου αλλιώτικη. Σε εμφανίζουν αψεγάδιαστη, κομψή, γυαλιστερή. Το περιποιημένο γαλλικό σου μανικιούρ, τα ακριβά σου ρούχα, το αστραφτερό χαμόγελό σου, σε τίποτα δεν προδίδει ούτε την ηλικία, ούτε την καθημερινή σου προσπάθεια. Κόκκινα τριαντάφυλλα, καρδούλες και ανθισμένα μπουκέτα βγαίνουν για σένα στις βιτρίνες. Μουσικές, τραγούδια και εικόνες νεαρών μαμάδων, καλό-χτενισμένων, μακιγιαρισμένων, με ξεκούραστο βλέμμα που κρατούν στην αγκαλιά τους αυτά τα αγγελικά παιδιά με τις ξανθές μπουκλίτσες, σαν ψεύτικες. Εικόνες ειδυλλιακές, επιδεικνύουν στο φιλοθεάμον κοινό μια σχέση αριστείας μεταξύ της άφθαρτης, πάντα νεαρής μητέρας και του γελαστού, πάντα ήρεμου παιδιού της.

Πόσα ψέματα, μαμά, εξυφαίνονται γύρω σου. Πόσες υποκρισίες αθροίζονται γύρω από σένα…

Πώς γίνεται καμία από αυτές τις εικόνες να μη σε δείχνει την ώρα που γυρνάς από τη δουλειά ξέπνοη, κουρασμένη, ανήσυχη. Δε σε δείχνουν, μαμά, τις ώρες της νύχτας, όταν μαγειρεύεις για την επομένη, την ώρα που σιδερώνεις τα ρούχα μας, την ώρα που σφουγγαρίζεις το σπίτι μας. Δεν σε δείχνουν όταν ανοίγεις τους λογαριασμούς και βλέπεις ότι ο μισθός σου δε φτάνει ούτε για τα βασικά. Δεν σε δείχνουν, όταν τρέχεις από τη μια συνέντευξη στην άλλη και κάθε φορά βλέπεις τα πρόσωπα των ενδεχόμενων εργοδοτών να «λυπούνται πολύ» που έχεις μικρό παιδί και αυτό σημαίνει αυξημένες ευθύνες εκτός εργασίας, γονικές άδειες, σχολικές γιορτές. Γι’ αυτούς το παιδί σου σημαίνει λιγότερος χώρος στην προσωπική σου ζωή, εκεί που θέλουν να εισβάλλει η επαγγελματική σου.

Κανένας, μαμά, δεν σε δείχνει την ώρα που κλαις, την ώρα που φοβάσαι ότι δεν θα πάρουν το παιδί στον παιδικό και τι θα γίνει τότε… πώς θα πας για δουλειά. Και μετά, θα περάσει η προθεσμία και δεν θα πληρωθεί το δάνειο και η πρώτη κατοικία –η μόνη κατοικία- τι θα γίνει; Και περνάνε τα χρόνια, μαμά, περνάνε και χαράζουν το πρόσωπό σου, στραγγίζουν το βλέμμα σου και καθόλου, πια, δεν μοιάζεις με εκείνες τις φωτεινές μαμάδες στις εικόνες των καταστημάτων.

Όμως, μαμά, σήμερα γιορτάζεις εσύ. Μόνο εσύ, αφού μόνο εσύ υπάρχεις.

Σήμερα γιορτάζει η έγκυος που απολύθηκε από τη δουλειά της. Με την υποστήριξη των νόμων και των δικαστηρίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι υποψήφιες μητέρες δεν εξαιρούνται από τις ομαδικές απολύσεις. Ενώθηκε, μαμά, ολόκληρη η Ευρώπη εναντίον σου.

Σήμερα γιορτάζει η μαμά που αναγκάστηκε σε παραίτηση, αφού απειλήθηκε, αφού ταλαιπωρήθηκε, αφού αγανάκτησε με τον εργοδότη που άρχισε να τη «διώκει» μόλις έμαθε ότι περιμένει παιδί.

Σήμερα, γιορτάζει η μαμά που της άφησαν το παιδί εκτός παιδικού σταθμού και δεν μπορεί πια να ψάξει για δουλειά.

Σήμερα, γιορτάζει η μαμά που μετράει «κέρμα το κέρμα» κάθε έξοδο, για να καταφέρει να μαζέψει τα χρήματα για το δάνειο, για το νοίκι, για το ηλεκτρικό. Κάθε μέρα μετράει, κάθε ώρα μετράει μα ποτέ δεν βγαίνουν όσα χρειάζονται.

Σήμερα, γιορτάζει η μαμά εκείνου του παιδιού που παλεύει με την αναπηρία, απέναντι σε ένα κράτος που θεωρεί τα επιδόματα των ΑμΕΑ περιττά έξοδα, απέναντι σε μια κοινωνία που έχει μπερδέψει την Πρόνοια με το προνόμιο.

Σήμερα, γιορτάζουν οι μητέρες που μάχονται για τα παιδιά όλου του κόσμου. Μάνες που γέννησαν ή που δεν γέννησαν, αλλά που δέχτηκαν να κουβαλήσουν στους ώμους τους το αύριο, μέχρι αυτό να δυναμώσει για να μπορέσει να περπατήσει μόνο του.

Χρόνια πολλά μαμά… να προσέχεις.

 

ΠΗΓΗ: www.imerodromos.gr

ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ

(Ημεροδρόμος 12 Μάη 2019)