Για την Κουλτούρα (Γράφει ο Στέλιος Μήλιος)

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν χωράνε σε λέξεις. Που δεν χρειάζονται φώτα, δεν χωράνε σε δελτία τύπου, δεν εξηγούνται με αριθμούς.

Χθες το βράδυ της 28ης Ιουνίου στο ΟΑΚΑ ήταν μια τέτοια στιγμή.

60.000 άνθρωποι.

Ένα μικρό βενζινάδικο σκηνή στη μέση του πουθενά.

Και ο ΛΕΞ.

Όχι απλώς να δίνει συναυλία.

Αλλά να ηγείται. Όχι ενός crowd, αλλά μιας γενιάς.

Να αποδεικνύει πως όταν ο λαός δεν εκπροσωπείται, εκπέμπει. Και όταν οι πολιτικοί χάνουν τη γλώσσα του δρόμου, τότε ο δρόμος τη βρίσκει ξανά μέσα από τη ραπ.

Σε μια εποχή που η πολιτική μοιάζει όλο και πιο αποκομμένη από την κοινωνία, ο ΛΕΞ μετατρέπει μια συναυλία σε λαϊκή συνέλευση. Δεν είναι υπερβολή. Είναι η πραγματικότητα που πολλοί αρνούνται να δουν. Γιατί ο ΛΕΞ δεν είναι ένας ακόμη ράπερ. Είναι η φωνή εκείνων που δεν είχαν φωνή. Και τώρα, δεν γίνεται να μην τον ακούσεις.

Χωρίς χορηγίες, χωρίς τηλεοπτική στήριξη, χωρίς τους γνωστούς διαύλους της mainstream σκηνής, ο ΛΕΞ γεμίζει στάδια. Όχι γιατί πούλησε φανταχτερό lifestyle, αλλά γιατί μίλησε για τη σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητας: για τις απώλειες, τις αδικίες, τα παιδιά των φροντιστηρίων που γυρνάνε με λεωφορείο, τα όνειρα που στενάζουν σε πόλεις χωρίς μέλλον.

Ο ΛΕΞ δεν εκπροσωπεί την πολιτική. Την αμφισβητεί. Και γι’ αυτό, είναι πιο πολιτικός από τους πολιτικούς. Όταν ραπάρει για τον Παύλο Φύσσα, όταν εμφανίζεται σε συναυλίες για προφυλακισμένους, όταν στήνει το ΟΑΚΑ σαν μια πλατεία για τους «ταπεινούς και πεινασμένους», τότε δεν κάνει show. Κάνει παρέμβαση. Κάνει ποίηση του δρόμου και πολιτική με ρίμα.

Όπως εξηγεί και ο διδάκτωρ Κώστας Σαββόπουλος, η ραπ σήμερα είναι το πιο δημοκρατικό μέσο έκφρασης. Δεν χρειάζεται στούντιο, ούτε σπόνσορες. Χρειάζεται αλήθεια. Γι’ αυτό και η Gen Z και όχι μόνο, ακουμπά πάνω της. Γιατί εκεί που η πολιτεία απουσιάζει, οι στίχοι του ΛΕΞ έρχονται να καλύψουν το κενό.

Ο ΛΕΞ δεν είναι ελπίδα. Είναι απόδειξη. Απόδειξη ότι όταν η εξουσία σιωπά, ο λαός μιλά. Και ότι η τέχνη, όταν δεν φοβάται μπορεί να γίνει πλατφόρμα, βήμα, αντήχηση. Μπορεί να γεμίσει στάδια με νόημα. Και να μας θυμίσει ότι η Δημοκρατία δεν γεννήθηκε για να χειροκροτεί τους ισχυρούς, αλλά για να δίνει φωνή στους σιωπηλούς.

Και ο ΛΕΞ; Είναι η φωνή αυτών των σιωπηλών.

Κι αυτό, δεν μετριέται ούτε σε views, ούτε σε streams. Μετριέται σε ανατριχίλα. Σε συλλογικό παλμό. Σε εκείνο το «πάμε ξανά» που δεν είναι ρεφρέν. Είναι σύνθημα.

Και τώρα, όλοι περιμένουμε: Θεσσαλονίκη, σειρά σου.