Ξέρετε μήπως που χρειάζεται ο πολιτισμός; (του Δημήτρη Βαβλιάρα)
"Δημήτρης Βαβλιάρας - πολιτισμός"
Ξέρετε μήπως που χρειάζεται ο πολιτισμός;
Στο να μπορεί ο άνθρωπος μέσα από την παιδεία που αποκτά μέσω του πολιτισμού να μπορεί να σεβαστεί τον διπλανό του, να μπορεί να τον νιώθει, να μπορεί να αφουγκράζεται τις ανάγκες του άλλου αλλά και τις πραγματικές ανάγκες που έχει ο ίδιος.
Όταν ένας απαθής λαός, θλιβερός, πλέκει τα εγκώμια του Εγώ και λειτουργεί απολύτως εγωκεντρικά οι Φραπέδες και οι Χασάπηδες δυστυχώς θα είναι αυτοί που θα καθαγιάζουν το νερό που μας ποτίζουν.
Και πάμε στον πολιτισμό. Πόσα χρήματα πάνε πραγματικά στον πολιτισμό; Μήπως όλα τα χρήματα γίνονται σουβλάκια και ρετσίνες σε πανηγύρια και ο περήφανος αυτός και αγωνιστής λαός με τη μουστάρδα στο στόμα ζητάει ελευθερία;
Το φωνάζω χρόνια, το λέω σε συζητήσεις, το βλέπω στα βλέμματα των συνομιλητών. Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Αρκεί να φάμε τζάμπα σε μια εκδήλωση ένα τυροπιτάκι. Και μετά πέφτουμε από τα σύννεφα ακούγοντας κάθε μέρα για σκάνδαλα. Και την άλλη μέρα ανεβαίνουμε με τη σκάλα στο επόμενο σύννεφο και πάλι βουτιά στο κενό.
Ας πάει κάποιος σε οποιοδήποτε χωριό και να ζητήσει τα λεφτά που είναι να δώσει η Περιφέρεια, ο Δήμος, ο οποιοσδήποτε φορέας σε σουβλάκια να τα δώσει σε ένα θέατρο για να μπορέσει αυτός που παράγει πολιτισμό και να ζήσει από αυτό αλλά και να παράξει πολιτισμό. Ξέρετε ποια θα είναι η απάντηση του κόσμου; Τι με νοιάζει εμένα…
Έχουμε ξεπουλήσει τον εαυτό μας χρόνια τώρα για ένα σουβλάκι, όλοι μας. Έχουμε καταντήσει ένας απαίδευτος λαός που κάνει μεγάλους σταυρούς αλλά πολύ μικρά βήματα.
Αυτό που γίνεται τώρα στον ΟΠΕΚΕΠΕ γίνεται χρόνια στον πολιτισμό. Τα χρήματα του πολιτισμού έχουν γίνει όλα σουβλάκια. Γιατί εκεί έχει ψήφους. Γιατί ο σοφός αυτός λαός έχει ξεπουληθεί προ πολλού.
Γιατί σε αυτή τη χώρα κανένας άνθρωπος που παράγει πολιτισμό δεν μπορεί να ζήσει από τον πολιτισμό. Το θεωρούμε χόμπι! Πολυτέλεια! Δεν μας ενδιαφέρει αν ένας ζωγράφος, ένας γλύπτης, ένας σκηνογράφος μπορεί να ζήσει από την τέχνη του. Κανέναν απολύτως δεν ενδιαφέρει. Ούτε από το κράτος, ούτε από τον απλό κόσμο.
Ζούμε με ψέματα, μέσα σε μια αδιαπέραστη πνευματική απουσία. Όλο αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ο εαυτός μας έτσι όπως τον χτίσαμε χρόνια τώρα. Ένας εαυτός σε πλήρη εγκατάλειψη, με υπολείμματα φωνής και συνείδησης.
Ένας θλιβερός λαός που δεν θέλει ούτε μερτικό από την αλήθεια…
Ο Πολιτισμός και οι άνθρωποι που τον υπηρετούν βοηθούν στο να μη γίνονται ανεκτοί οι Φραπέδες και οι Χασάπηδες.
Για την ώρα σε τούτη εδώ τη χώρα δεν γίνονται ανεκτοί οι άνθρωποι του πολιτισμού. Από κανέναν…
Θα κλείσω με τα λόγια του σκιτσογράφου Στάθη Σταυρόπουλου από μια συνέντευξη του σήμερα στον δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη και ας κάνει ο καθένας μας την αυτοκριτική του…
<<… έχουνε μεγαλώσει γενιές Ελλήνων που δεν έχουνε δει μια τραγωδία όπως πρέπει να δούνε μια τραγωδία. Αυτό είναι άσχετο με τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Δεν είναι καθόλου άσχετο με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Διότι η αποβλάκωση και η αμορφωσιά δημιουργούν το υπόβαθρο εκείνο που χρειάζεται για να υποκύψει κανείς στον πειρασμό του ΟΠΕΚΕΠΕ, για να υποκύψει στον πειρασμό να γίνει πελάτης ενός πολιτικού, για να πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα έξω από αυτό τον τρόπο ζωής…>>
