Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΕφΣυν και από εκεί στον Τσίπρα, του Θανάση Σκαμνάκη

Όταν ανοίξουν αυτού του είδους τα καπάκια η κοινωνία πνίγεται από την αφόρητη δυσωδία. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ και όσα δραματικά και ευτράπελα τον ακολουθούν είναι η στιγμή

που η προηγούμενη δυσανεξία του κόσμου μετατρέπεται σε βαθιά αγανάκτηση. Μεταξύ ενός «Φραπέ» κι ενός «Χασάπη» δισεκατομμύρια ευρώ πήγαιναν κι έρχονταν, κυρίως πήγαιναν, προς ημέτερους.

Το σκάνδαλο αυτό κορυφώνει έναν κύκλο,μεταξύ των οποίων το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι μόνο το πιο τραγικό αλλά και το πιο αποκαλυπτικό, ευτελισμού του δημόσιου βίου και εξευτελισμού «της κυβέρνησης των αρίστων».

Η κοινωνία πέφτει από τα σύννεφα για άλλη μια φορά;

Είχε προειδοποιήσει, παρ’ όλα αυτά, με κινητοποιήσεις και αγώνες που έδωσε, κορυφαία η κινητοποίηση για τα Τέμπη, κι ωστόσο για πολλούς λόγους που δεν είναι δουλειά του παρόντος άρθρου να εξηγήσει, έμενε συνολικά νωθρή, επιτρέποντας να κατακερματίζονται οι αγώνες, να χτυπιούνται, να περνάει η κυβέρνηση τα σχέδιά της και να παριστάνει την άτρωτη. Επί πλέον δε, να οργανώνει τη γενικευμένη διαφθορά και την εξαγορά συνειδήσεων. Εκείνοι που ωφελήθηκαν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ είναι λαός, είναι και λαός, ο οποίος συνέβαλε στο να γίνει ο χάρτης της Κρήτης μπλε κατά τις προηγούμενες εκλογές.

Το επιτελικό κράτος του Κυρ. Μητσοτάκη υπηρέτησε και υπηρετεί με επιμονή και αυταπάρνηση τα μεγάλα συμφέροντα, με νόμους που περικόπτουν όλο και περισσότερα δικαιώματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των φοιτητών. Καθώς η κοινοβουλευτική πλειοψηφία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια και τις δημοκρατικές ευαισθησίες και την κοινή λογική και για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι οι βουλευτικές έδρες και η εκλογική πελατεία.

Ο πρωθυπουργός, κύριος ενορχηστρωτής αυτής της πολιτικής, της συμπεριφοράς και της (μη) ηθικής, παριστάνει πως δεν ξέρει. Αυτή τη φορά όμως ηέσχατη εκδοχή της πρωθυπουργικής απολογητικής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ενήμερος και είχε ξεκινήσει την κάθαρση, αλλά εκεί πάνω ξέσπασε η δημοσιότητα και η εισαγγελέας (όχι του ελληνικού δικαστικού συστήματος).

Πιάστηκε ο κλέφτης με τη γίδα στην πλάτη και άρχισε να φωνάζει πως τον πιάσανε την ώρα που την πήγαινε πίσω στο μαντρί της.

Τόσο που λες πως αυτό δεν είναι κυβέρνηση αλλά νούμερο επιθεώρησης!

Εκπλήσσονται στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Πως γίνεται ενώ έχει στηθεί τόσο καλά ο μηχανισμός κάλυψης και συγκάλυψης, μέσα ενημέρωσης, δικαστικό σύστημα, μέσα παρακολούθησης, υπηρεσίες ΕΥΠ κ.λπ., να ανοίγονται τέτοιες τρύπες;Που σημαίνει πως, είτε είναι πολλές οι τρύπες και σε κάποια απ’ αυτές κάποια στιγμή θαπέσει μέσα το σύστημα, είτε ότι είναι πολύ μεγάλες για να καλυφθούν, είτε και τα δυο μαζί.

Και έπεται συνέχεια, καθώς ο Μιχ. Ψύλλος στο κανάλι της Ναυτεμπορικής, το οποίο ανήκει στον Δημ. Μελισσανίδη, αποκαλύπτει πως η Ευρωπαία εισαγγελέας ΛάουραΚοβέτσι ετοιμάζει δικογραφία σύμφωνα με την οποία 10 ανύπαρκτες εταιρείες, με μέτοχο ένα πρόσωπο υψηλά στην κυβερνητική ιεραρχία, το ίδιο κάθε φορά, εισέπραξαν 2,5 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, κατά την περίοδο της πανδημίας. Μάλιστα, σύμφωνα με το διευθυντή της Ναυτεμπορικής, οι 101 από τις 110 αναθέσεις δόθηκαν σε διαγωνισμούς στους οποίους συμμετείχε 1 υποψήφιος.

Και αφού αυτά συμβαίνουν στη διαδικασία της αποκαθήλωσης, ας δούμε τι ακριβώς συμβαίνει στην άλλη πλευρά, στην αναζήτηση διαδοχής.

Μιας και μιλάμε για τονΔημ. Μελισσανίδη ας σταθούμε στη συμφωνία για την αγορά της Εφημερίδας των Συντακτών. Αυτή η νέα εξέλιξη έχει πολλές σημασίες. Αν και ο γραπτός Τύπος όλο και περισσότερο χάνει έδαφος στις προτιμήσεις εκείνων οι οποίοι ενημερώνονται για τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, έχει ωστόσο τη σημασία του καθώς παραμένει ακόμη οδηγός των προτιμήσεων και των τάσεων που αναπτύσσονται στα μέσα ενημέρωσης. Βέβαια, η εξαγορά της εφημερίδας μπορεί να ανακουφίζει τους εργαζόμενους που έχουν να πληρωθούν

μήνες, αλλά εν τέλει, και γι’ αυτούς και για μας, δεν είναι μια θετική εξέλιξη.

Το πρώτο, και βασικότερο, είναι ότι η μόνη φωνή ανεξαρτησίας από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στον γραπτό Τύπο μετατρέπεται σε ένα ακόμη όργανο μεγαλοεπιχειρηματία. Ας το δούμε πιο συνολικά, και όχι μόνο συμβολικά: ο Βαγγ. Μαρινάκης κατέχει την Ελευθεροτυπία και ο Δημ. Μελισσανίδης την Εφημερίδα των Συντακτών,τις δυο εφημερίδες που θέλησαν να συμβολίσουν την ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Όμορφος κόσμος!..

Ασφαλώς η συγκυρία δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Ο Δημ. Μελισσανίδης έχει εκφράσει υποστήριξη προς τον Αλέξη Τσίπρα – όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Α. Τσίπρα – από πολύ καιρό τώρα, όταν ακόμη ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε που δεν υπήρχε άλλος μεγαλόσχημος ο οποίος να εκφράζει παρόμοια συμπάθεια, τουναντίον.

Από την πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας έχει επανακάμψει με απαιτήσεις στο πολιτικό προσκήνιο. Αφού έκανε δημόσια και ταπεινωτικά την αυτοκριτική του για τις «σοσιαλιστικές» τρέλες της νεότητάς του και τις …αυταπάτες της πρωθυπουργικής του θητείας, τώρα διεκδικεί να ηγηθεί ενός νέου κεντροαριστερού σχηματισμού ο οποίος θα αμφισβητήσει την δεξιά-ακροδεξιά κυριαρχία.

Ας θυμηθούμε την πρώτη του εμφάνιση στο συνέδριο της Καθημερινής και της Εθνικής Τράπεζας για τα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης: την ηχηρή αυτοκριτική ενώπιον των πρώτων παραγόντων του τόπου, για τη Novartis, το αποδεδειγμένο σκάνδαλο της οποίας εξαφάνισε, αλλά και για άλλα πεπραγμένα της κυβερνητικής θητείας του, σχεδόν όλα εκτός από το επονείδιστο τρίτο μνημόνιο.

Εν συνεχεία γράφτηκαν αρκετά για συναντήσεις του με τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τον Γιάννη Αλαφούζο όπου δόθηκαν οι αμοιβαίες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις, προφανώς. Αυτές οι επικοινωνίες δεν είναι γάμοι από έρωτα. Είναι συμβόλαια συμβίωσης και αλληλοεξυπηρέτησης, πάντα υπό την αίρεση της τήρησης των συμφωνηθέντων, κυρίως από την πλευρά του αδύναμου κρίκου, δηλ. του πολιτικού.

Μετά από αυτά ο Αλ. Τσίπρας πύκνωσε τις αρχηγικές του εμφανίσεις και τις διοχετεύσεις ειδήσεων περί επιστροφής. Με έσχατη πράξη, πιο πρόσφατη δηλ. αλλά και πιο ενδεικτική της υποταγής, το αίτημα να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών του 2015,όχι για αποδειχθεί η δική του ανεξαρτησία, καθώς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, αλλά για να φανεί πως και οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, ήταν το ίδιο χείριστοι με αυτόν. Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος σε συνέντευξή του (από σύμπτωση!..) στην Καθημερινή άνοιξε το δρόμο για τις αποκαλύψεις και την ούτω πως κάλυψη του Τσίπρα.

Ας υπογραμμίσουμε εδώ: στα όσα λέει και αναγγέλλει ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην αριστερός δεν υπάρχει ούτε μια «αριστερού» ή έστω κοινωνικού τύπου εξαγγελία. Κάτι, ας πούμε για την αντιμετώπιση της ανεργίας, των κοινωνικών ανισοτήτων, την αύξηση του βασικού μισθού, την κατάργηση των ιδιωτικών ΑΕΙ, την κατάργηση των αντεργατικών νόμων της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τον περιορισμό στην ασυδοσία Ισραηλινών και Αμερικανών που λειτουργούν σαν κράτος εν κράτει, την θωράκιση της διάκρισης των εξουσιών… Μόνο υποσχέσεις στο σύστημα των ολιγαρχών και ανέξοδες «πατριωτικές» κορώνες.

Αυτή είναι η εικόνα του πολιτικού σκηνικού όπως διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή. Μεγάλη κινητικότητα, που ανακατώνει το βούρκο, πολλά σχέδια πάνω στο βούρκο, λίγες ουσιαστικές ελπίδες για τους εργαζόμενους που απουσιάζουν από το κάδρο, ακόμη και από εκείνο των υποσχέσεων.

Το ποια τροπή θα πάρουν τα πράγματα κανείς δεν ξέρει, καθώς η πολιτική είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με πολλούς και από πολλούς παράγοντες. Πάντως οι επόμενοι μήνες προαναγγέλλονται ενδιαφέροντες με ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα. Γεγονός που, αν μη τι άλλο, υπογραμμίζει της ανάγκη να μπει η Αριστερά και πάλι στο προσκήνιο.

Αλλιώς θα μείνει να τραγουδάει σε επιτυχημένες συναυλίες και να ψελλίζει σε αποτυχημένες πολιτικές!

ΠΗΓΗ:https://kommon.gr/