Τον Κ. Μητσοτάκη τον τρώνε τα συμφέροντα!... (του Θανάση Σκαμνάκη)
Ο τελευταίος μονόλογος της επιθεώρησης που ανεβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή, είναι ίσως ο πιο ξεκαρδιστικός και ο πιο αποκαλυπτικός. Έχει γίνει το σούργελο πάνω στη σκηνή
, περνάνε σκάνδαλα, ανοησίες και ευτράπελα, λέγονται καλαμπούρια που εκείνοι που τα λένε τα περνάνε για σοβαρά, και αίφνης βγαίνει ο πρωταγωνιστής Κυριάκος Μητσοτάκης και λέει την ατάκα του: μας πολεμάνε τα μεγάλα συμφέροντα. Εκεί το ακροατήριο πέφτει ξερό από τα γέλια. Καθώς, ως γνωστόν, ο Κυρ. Μητσοτάκης ποτέ δεν στηρίχτηκε σε ξένες πλάτες (ούτε στο όνομα) και στα μεγάλα συμφέροντα. Ούτε τα μέσα ενημέρωσης (ή συσκότισης, όπως θέλετε) τον είχαν υποστηρίξει!..
Το πιο ενδιαφέρον όμως στην περίπτωση είναι πως έχει δίκιο. Είναι η τραγική ειρωνεία! Και δεν χρειάζεται η μαρτυρία των γεγονότων μόνο για να πιστοποιηθεί. Υπάρχουν, κατ’ αρχήν δύο, ασφαλείς δείκτες της τάσης που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα, ή έστω κάποια από αυτά, μεγάλα συμφέροντα, δηλ. οι μεγαλοεπιχειρηματίες και η γνωστή πρεσβεία. Οι δείκτες αυτοί είναι ο Αντ. Σαμαράς και η Άννα Διαμαντοπούλου. Και οι δυο, η δεύτερη μόλις χθες 9 Ιουλίου 2025, έκαναν σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση. Άρα;
Αν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, αν ο πρωθυπουργός λέει ότι τον πολεμάνε τα μεγάλα συμφέροντα και αν οι πολιτικοί κήρυκες αυτού του είδους επιτίθενται, μπορούμε να συμπεράνουμε πως η διακυβέρνηση Μητσοτάκη μπήκε στην τελική τροχιά της. Σε αυτό ας προστεθούν και οι εμφανιζόμενες διαφοροποιήσεις βουλευτών, ακόμη και υπουργών τύπου Βούλτεψη, που για να βγαίνουν σημαίνει πως μυρίστηκαν το ναυάγιο, οπότε σπεύδουν να προλάβουν, για να πάρουν θέση στην επόμενη φάση.
Πότε θα σημάνει το τέλος, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Αλλά φαίνεται πως οι διαδικασίες επιταχύνονται, καθώς το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ τα έφερε όλα πιο κοντά (το αρχικό βεβαιωμένο σχέδιο ήταν να εκκινήσουν οι διαδικασίες μετά τα μπάνια του λαού, από Σεπτέμβρη).
Για να εξηγήσουμε όμως αυτό το οποίο φαίνεται παράξενο αλλά δεν είναι, αρκεί μια μικρή περιδιάβαση στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία.
H πιο διαφημισμένη και περίπλοκη ίσως είναι εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου το 1989, όταν το όλο σύστημα χρειάστηκε να ανατρέψει τον τότε πρωθυπουργό, αλλά με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, τόσο γιατί ο αντίπαλος ήταν πολύ ζόρικος και υπήρχε ένα λαϊκό κίνημα που τον υπεράσπιζε, αν και ακρωτηριασμένο αρκετά δυνατό ακόμη, όσο και γιατί το εγχείρημα αποσκοπούσε σε μια αλλαγή λέβελ, που λένε και στα βίντεογκέιμ, καθώς είχε σημάνει η ώρα του μεγάλου εκσυγχρονισμού, δηλ. ευρώ, δάνεια, Ολυμπιάδα, χρέος, πολλά λεφτά κ.λπ. – όσα γνωρίσαμε εν συνεχεία από Σημίτη και λοιπούς αγγέλους της «ισχυρής Ελλάδας».
Τότε, λόγω ακριβώς των δυσκολιών, επελέγη η περίοδος της αρρώστιας του Α. Παπανδρέου. Αλλά ακόμη κι έτσι χρειάστηκε να επιστρατευθεί και η πρόθυμη Αριστερά, να ενοποιηθεί το ΚΚΕ με την ΕΑΡ, να δημιουργηθεί ο μεγάλος Συνασπισμός και να γίνουν τα γνωστά αίσχη του 1989 με τις συγκυβερνήσεις και το Ειδικό Δικαστήριο.
Αμέσως μετά, σειρά είχε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τον οποίο, αφού ανέδειξαν τα μεγάλα συμφέροντα, και αφού έκανε τη βασική βρόμικη δουλειά, εν συνεχεία τον ανέτρεψαν. Ο ίδιος κατήγγειλε τότε τη συνωμοσία εναντίον του (δεν είπε όμως λέξη για την προηγηθείσα συνωμοσία υπέρ του).
Σε αυτή τη «συνωμοσία» συνέβαλαν δυο παράγοντες. Αφ’ ενός, και κυρίως, το ότι είχε ήδη στρωθεί το έδαφος και κρινόταν αναγκαίο να γίνει μια γενναία οπισθοχώρηση του ΠΑΣΟΚ, ώστε με ευρεία λαϊκή έγκριση, και ίσως υποστήριξη, να γίνει πράξη ο μεγάλος «εκσυγχρονισμός» (όπως είπαμε), με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη (ο Α. Παπανδρέου είχε ήδη συμφωνήσει, καθώς το μόνο που επεδίωκε πλέον ήταν η προσωπική του κάθαρση από την επιχείρηση κάθαρσης εναντίον του). Αφ’ ετέρου, όταν άρχισε να κυβερνά ο Κων. Μητσοτάκης μοίραζε την πίττα των παροχών, έργων, ποσών από τα ευρωπαϊκά κονδύλια και τα σχετικά, δισεκατομμύρια δηλαδή, με τρόπο που δυσαρεστούσε κάποιους, προηγουμένως, ισχυρούς υποστηρικτές του και χρηματοδότες του, οι οποίοι προσδοκούσαν μεγάλες δουλειές. Όπως π.χ. ο Αριστείδης Αλαφούζος, ο οποίος έκανε, κυρίως μέσω ραδιοφωνικού Σκάϊ την πιο μαχητική αντιπολίτευση. Έτσι αποκάλυψαν το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, με τον περίφημο Μαυρίκη και τον Γρυλλάκη (για τις λεπτομέρειες αυτού του στησίματος, ενδεικτικού του τρόπου οργάνωσης μια πτώσης, ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε με κάποια ευκαιρία) και εν συνεχεία οδήγησαν τον Αντώνη Σαμαρά εκτός κόμματος και με την αποχώρηση του περίφημου Κατσίκη στην τελική πτώση της κυβέρνησης.
Φυσικά σε αυτό το πλαίσιο ΕΕ και αμερικανική πρεσβεία συνεισέφεραν για λόγους προφανούς άμεσου συμφέροντος.
Ομοίως εν συνεχεία, ανατράπηκε ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος «τόλμησε» να μιλήσει για του «πέντε νταβατζήδες» του οικονομικού κόσμου και ακολούθως να αποκαλύψει τις παρακολουθήσεις του από την αμερικανική πρεσβεία, ακόμη και να υπογράψει για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου με τους Ρώσους. Θυμάστε το σκάνδαλο της Βιστωνίδας και τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης που έκρωζαν μέρα νύχτα, εναντίον εκείνου τον οποίον λίγες μέρες πριν αποθέωναν.
Δεν μπορεί να γραφεί εδώ η σύγχρονη πολιτική ιστορία, η οποία έχει κι άλλα τέτοια συμβάντα, μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας, ας πούμε το πως ο Αλ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός έκανε μεν τις «ατζαμοσύνες» του, όπως το δημοψήφισμα, αλλά εγκατέστησε την αμερικανοκρατία ακόμα βαθύτερα, όσο μια δεξιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε, έφερε το Ισραήλ στην αυλή μας ως συνέταιρο κ.λπ., κι έτσι δικαίωσε τους Ευρωπαίους των παρασκηνίων οι οποίοι ρίσκαραν να οδηγήσουν τον Σαμαρά στο αδιέξοδο προκειμένου να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.
Ας γυρίσουμε όμως στο παρόν. Τι είναι εκείνο που φέρνει μια σειρά από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες να στρέφονται εναντίον του Κυρ. Μητσοτάκη; Το γεγονός είναι δεδομένο, δεν αμφισβητείται. Και οι απαντήσεις είναι ανοιχτές, καθώς εκτός από εκείνα που βλέπουμε ή που μπορούμε να υποθέσουμε, είναι μόνο ένα μέρος όσων συμβαίνουν.
Μαρινάκης, Μελισσανίδης είναι οι εκφρασμένοι πλέον αντίπαλοι. Είναι γνωστό που είναι σφόδρα δυσαρεστημένοι από τα οικονομικά ντιλ του πρωθυπουργού. Δεν μπορούν να το «φάνε» χωρίς αντίδραση. Φαίνεται όμως πως οι δυσαρέσκειες επεκτείνονται. Και όταν επεκτείνονται, πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες πτώσης της κυβέρνησης, άρα και σπεύδουν όλοι να πάρουν θέση προς την πλευρά των νέων ισχυρών.
Αυτή είναι μία όψη. Η άλλη έρχεται με το παγκόσμιο ρεύμα που εκκινεί από τις ΗΠΑ του Τραμπ. Ο Μητσοτάκης δεν ανήκει σε αυτό. Σε προηγούμενο χρόνο είχε εκφραστεί εναντίον – οι αμερικάνοι σύμβουλοί του ήταν σε αντίπαλο ρεύμα, ως φαίνεται, και το εξέθεσαν. Καθώς ο Τραμπ προωθεί φιλικά προς αυτόν και το ακροδεξιό ρεύμα του πρόσωπα (κρατείστε το προς αυτόν), θέλει να παρακάμπτει τα εμπόδια. Έτσι έκανε και την πανηγυρική, πλην άτολμη, εμφάνισή του ο Αντ. Σαμαράς και τώρα ο πιο τολμηρός (και ίσως πιο θρασύς) Αλ. Τσίπρας.
Ο Τσίπρας στο ακροδεξιό ρεύμα του Τραμπ; Όχι βέβαια (αν και κανείς πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικός με τέτοιες βεβαιότητες, έχουν δει τόσα τα μάτια μας, και δη από τον συγκεκριμένο). Αλλά θυμηθείτε τις θερμές δηλώσεις υπέρ του ίδιου του Τραμπ από τον Αλ. Τσίπρα όταν είχε επισκεφθεί τις ΗΠΑ ως πρωθυπουργός, κατά την προηγούμενη θητεία του πλανητάρχη. Κάτι σαν φάρο του πλανήτη τον είχε ανακηρύξει.
Σε όλες αυτές τις ιστορίες υπάρχει ένας πρωταγωνιστής που είτε παίζει στο προσκήνιο είτε όχι, είτε είναι στους δρόμους είτε απειλεί να βγει, είτε έχει συνείδηση των πραγμάτων είτε μπορεί να αποκτήσει. Είναι ο λαϊκός παράγοντας, ο οποίος όπως έδειξαν και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, αλλά και οι τωρινές εξελίξεις, είναι σε θέση να ανταποκριθεί όταν κρίνει πως το κάλεσμα τον αφορά και ο οποίος ασφαλώς είναι εκείνος που απαξίωσε στα μάτια όλων, ακόμη και των προστατών της την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Κι ας θυμηθούμε πως ο μήνας είναι Ιούλιος και έναν Ιούλιο του 1965 η Αθήνα ήταν στους δρόμους για την περίφημη αποστασία, της οποίας ένας εκ των πρωταγωνιστών ήταν ο άλλος Μητσοτάκης, ο πατέρας.
Φυσικά το θέμα είναι πως η Αριστερά, και πρωτίστως το ΚΚΕ, στραμμένη κατ’ εξοχήν στα παιχνίδια των κορυφών, απαξιώνει τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα, μετατρέποντας τον σε αποδέκτη της κομματικής γραμμής και όχι σε ενεργή δύναμη επιβολής. Ακόμη και σήμερα υπερασπίζεται τη λάθος θέση του για το δημοψήφισμα, τη στιγμή της κορυφαίας μέσω ψήφου αντίστασης του ελληνικού λαού, ταξικής, λαϊκής και αντιευρωπαϊκής. Εν γένει η παρούσα-απούσα Αριστερά κρίνεται ανεπαρκής για τις σημερινές συνθήκες. Οπότε ούτως ή άλλως τίθεται το ζήτημα της επανασυγκρότησης, της αναζήτησης και της ανάδειξης μιας Αριστεράς ικανής να ανταποκριθεί στο βάρος των νέων περιστάσεων και της νέας εποχής.
Κι έτσι λοιπόν, μ’ αυτά και μ’ αυτά, είναι επόμενο να κλαψουρίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως τον τρώνε τα μεγάλα συμφέροντα!..
ΠΗΓΗ: https://kommon.gr/
