Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει και η φωλιά του είναι λίγο παρακάτω (Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος)
Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει και η φωλιά του είναι λίγο παρακάτω.
--------------
«Μας στερούν λίγο - λίγο όλα όσα είχαμε κατακτήσει, κάνοντας το αδιανόητο να φαίνεται λογικό»
Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργεί η αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ εξαγοράζονται και χειραγωγούνται οι συνειδήσεις για να προκύπτουν οι πλειοψηφίες στις εκλογές. Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργεί το τοπικό κράτος, οι περιφέρειες, οι δήμοι, οι «φορείς» και οι δομές τους. Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργούν τα συνδικάτα, τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ που ελέγχονται πλειοψηφικά από τις Πασοκονεοδημοκρατικές, Συριζα αριστερές σοσιαλδημοκρατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις. Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργεί το ίδιο το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργεί ο καπιταλισμός. Με όρους ΟΠΕΚΕΠΕ λειτουργεί όλο το σύστημα.
Παρά ταύτα, διαχρονικά οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ, Πασοκονεοδημοκρατικές, Συριζανελ, κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, αριστερές σοσιαλδημοκρατικές, ξεδιάντροπα και εμμονικά απευθύνουν στην «κοινωνία των πολιτών» στερεοτυπικά το ερώτημα: Πετάει ο γάιδαρος;
Εξίσου εμμονική και στερεοτυπική είναι και η απάντηση που δίνει η «κοινωνία των πολιτών»: Πετάει και η φωλιά του είναι λίγο παρακάτω.
Ισχύει το διαχρονικό θέσφατο «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται;». Όχι δεν ισχύει.
«Την εκτίμηση ότι είναι πολύ πιθανόν η Ρωσία να επιχειρήσει να επιτεθεί σε χώρες του ΝΑΤΟ μέχρι το 2029-2030, εξέφρασε εκ νέου ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους, σύμφωνα με τα λιθουανικά και ουκρανικά ειδησεογραφικά μέσα». [liberal.gr]
«Η επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάγια Κάλλας ισχυρίζεται άλλωστε ότι η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ευρώπη, από το 2028 και μετά: «Πολλές από τις εθνικές μας υπηρεσίες πληροφοριών μας δίνουν πληροφορίες ότι η Ρωσία θα μπορούσε να δοκιμάσει την αμυντική ετοιμότητα της ΕΕ σε τρία έως πέντε χρόνια». [naftemporiki.gr]
«Δανία: Σε 5 χρόνια η Ρωσία μπορεί να επιτεθεί στην Ευρώπη». [aftodioikisi.gr]
Γι’ αυτό και, «η Ευρώπη ετοιμάζεται μανιωδώς για πόλεμο με τη Ρωσία
Το σχέδιο «ReArm Europe» της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν προβλέπει ότι τα κράτη μέλη θα αναβαθμίσουν μαζικά τις ένοπλες δυνάμεις τους τα επόμενα πέντε χρόνια, για να μπορέσουν να αμυνθούν». [naftemporiki.gr]
Η Ρωσία λοιπόν, θα περιμένει τρία έως πέντε χρόνια να «αναβαθμίσουν μαζικά τις ένοπλες δυνάμεις τους» τα κράτη μέλη της ΕΕ και μόλις ολοκληρωθεί «το σχέδιο «ReArm Europe» θα επιτεθεί στην Ευρώπη…
« Chris Hedges: Οι τελευταίες μέρες της Γάζας
Η γενοκτονία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Όταν ολοκληρωθεί, θα έχει αποκαλύψει την ηθική χρεοκοπία του δυτικού πολιτισμού.
Αυτό είναι το τέλος. Το τελευταίο αιματοβαμμένο κεφάλαιο της γενοκτονίας.
Δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κατασκηνώσει ανάμεσα στα ερείπια ή στον ανοιχτό αέρα. Δεκάδες σκοτώνονται και τραυματίζονται καθημερινά από ισραηλινά βλήματα, πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, βόμβες και σφαίρες.
Τους λείπει καθαρό νερό, φάρμακα και τρόφιμα. Έχουν φτάσει σε σημείο κατάρρευσης. Άρρωστοι. Τραυματισμένοι. Τρομοκρατημένοι. Ταπεινωμένοι. Εγκαταλελειμμένοι. Άποροι. Πεινασμένοι. Απελπισμένοι.
Στις τελευταίες σελίδες αυτής της ιστορίας τρόμου, το Ισραήλ δολώνει σαδιστικά τους πεινασμένους Παλαιστίνιους με υποσχέσεις για φαγητό, δελεάζοντάς τους στη στενή και συμφορημένη λωρίδα γης εννέα μιλίων που συνορεύει με την Αίγυπτο. Το Ισραήλ και το κυνικά ονομαζόμενο Ανθρωπιστικό Ίδρυμα για τη Γάζα (GHF), το οποίο φέρεται να χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ και τη Μοσάντ, χρησιμοποιεί την πείνα ως όπλο.
Δελεάζει τους Παλαιστίνιους να πάνε στη νότια Γάζα με τον ίδιο τρόπο που οι Ναζί δελέαζαν τους πεινασμένους Εβραίους στο Γκέτο της Βαρσοβίας να επιβιβαστούν σε τρένα για τα στρατόπεδα θανάτου. Ο στόχος δεν είναι να θρέψουν τους Παλαιστίνιους. Κανείς δεν υποστηρίζει σοβαρά ότι υπάρχουν αρκετά τρόφιμα ή κέντρα βοήθειας. Ο στόχος είναι να στριμωχτούν οι Παλαιστίνιοι σε αυστηρά φρουρούμενα συγκροτήματα και να απελαθούν.
Τι ακολουθεί; Σταμάτησα προ πολλού να προσπαθώ να προβλέψω το μέλλον. Η μοίρα έχει τον τρόπο να μας εκπλήσσει. Αλλά θα υπάρξει μια τελευταία ανθρωπιστική έκρηξη στο ανθρώπινο σφαγείο της Γάζας. Το βλέπουμε με τα ορμητικά πλήθη Παλαιστινίων που αγωνίζονται για να πάρουν ένα πακέτο τροφίμων, κάτι που έχει οδηγήσει Ισραηλινούς και Αμερικανούς ιδιώτες εργολάβους να πυροβολήσουν και να τραυματίσουν τουλάχιστον 130 ανθρώπους και να τραυματίσουν πάνω από επτακόσιους άλλους τις πρώτες οκτώ ημέρες της διανομής βοήθειας. […]». [consortiumnews.com]
Λοιπόν;
«Ας θέσουμε ωμά το εξής ερώτημα: ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει, την κοινωνία στην οποία ζει; Θέλει μιαν άλλη; Θέλει, γενικά, κάποια κοινωνία; Η απάντηση διαβάζεται στις πράξεις, και στην απουσία πράξεων. Ο σύγχρονος άνθρωπος συμπεριφέρεται ως εάν η ύπαρξη της κοινωνίας να ήταν μια απαίσια αγγαρεία που μοιραία κακοδαιμονία τον εμποδίζει ν’ αποφύγει. (Το ότι αυτό αποτελεί την πιο γελοιωδώς παιδαριώδη ψευδαίσθηση προφανώς δεν αλλάζει τίποτα στα γεγονότα). Ο τυπικός σύγχρονος άνθρωπος αντιδρά σαν να υφίσταται την κοινωνία, στην οποία, εξάλλου (με τη μορφή του Κράτους, ή των άλλων), είναι πάντα έτοιμος να αποδώσει όλα τα βάσανά του και να υποβάλει -ταυτόχρονα- αιτήματα βοήθειας ή «επίλυσης των προβλημάτων» του. Δεν εμφορείται πια από κανένα πρόταγμα σχετικό με την κοινωνία -ούτε πρόταγμα μετασχηματισμού της, ούτε καν πρόταγμα για τη διατήρηση/αναπαραγωγή της. Δεν αποδέχεται πια τις κοινωνικές σχέσεις, μέσα στις οποίες νιώθει παγιδευμένος. Τις αναπαράγει μονάχα στο μέτρο που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Οι Αθηναίοι ή οι Ρωμαίοι ήθελαν να είναι (και πολύ ρητά μάλιστα) Αθηναίοι ή Ρωμαίοι· οι παλιοί προλετάριοι έπαυαν να είναι μια απλή πρώτη ύλη προς εκμετάλλευση από τη στιγμή που ήθελαν να γίνουν άλλο απ’ αυτό που τους επέβαλλε το καθεστώς -και αυτό το «άλλο» ήταν γι’ αυτούς ένα συλλογικό όραμα. Ποιος θα μπορούσε λοιπόν να πει τι θέλει να είναι ο άνθρωπος της εποχής μας; Ας περάσουμε από τα άτομα στο σύνολο: η παρούσα κοινωνία δεν θέλει τον εαυτό της ως κοινωνία, απλώς τον υπομένει. Και δεν θέλει τον εαυτό της, επειδή δεν μπορεί ούτε να διατηρήσει ή να φτιάξει μια παράσταση του εαυτού της που να μπορεί να την επικροτήσει και να της δώσει αξία, ούτε να παραγάγει ένα πρόταγμα κοινωνικού μετασχηματισμού στο όποιο να μπορεί να προσχωρήσει και για το οποίο να θέλει να παλέψει». [Η άνοδος της ασημαντότητας, Κορνήλιος Καστοριάδης: 28-29]
Η πάλη ενάντια στη δυστοπία που βιώνουμε, δεν θα εμφανιστεί ξαφνικά στο κενό με κάποιο μαγικό τρόπου. Η πάλη απαιτεί καθημερινό αγώνα, συλλογική προσπάθεια και αλληλεγγύη. Αν δεν παλέψουμε ενάντια στο ζόφο που επιβάλει ο καπιταλισμός, θα παραμείνουμε αιχμάλωτοι στο κεφαλαιοκρατικό κτήνος του καπιταλισμού, στη φτώχεια και στην εκμετάλλευση.
«Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όποιον μπαίνει στο κίνημά μας, -και είναι το πιο δύσκολο- είναι ότι η επανάσταση συντελείται συνεχώς σε περιοχές ασήμαντες, ότι η ηρωική πράξη είναι μόνο μια στιγμή της, ότι τα ανιαρά πράγματα, τα χωρίς μεγαλείο είναι τα πιο πολλά. Κι όταν ένα μέλος μας το καταλάβει αυτό, τότε έχει πιάσει την ουσία», [ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ - Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης Ουρουγουάης].
Νίκος Δινόπουλος
