Συνενοχή με τη βούλα του “καλού παιδιού” (Γράφει ο Στέλιος Μήλιος)

Ζούμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν….εκτός από εκείνα που πρέπει να αλλάξουν.

Κάθε μέρα επιβεβαιώνει κάτι που όλοι ψιθυρίζουμε, αλλά λίγοι λένε δυνατά:

Δεν είναι τυχαία η παρακμή. Είναι επιλογή.

Σκάνδαλα, συγκάλυψη, διορισμοί, αδιαφάνεια.
Δεν είναι πια θέμα ιδεολογίας.
Είναι θέμα αξιοπρέπειας.

Η “Μετάβαση” υποτίθεται πως θα έφερνε δίκαιη ανάπτυξη.
Αντί γι’ αυτό, μετατρέπεται σε εργαλείο αναπαραγωγής του πιο κυνικού πελατειακού κράτους.
Ένα εργαλείο που ίσως θυμίζει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ:
χρήματα υπάρχουν, αλλά όχι για όλους, μόνο για όσους ξέρουν πού να σταθούν.
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνει την εμφάνισή της και εδώ η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία;
Για να δει πώς “τρέχουν” τα έργα, πού πήγαν οι αναθέσεις, ποιοι ωφελήθηκαν και ποιοι αποκλείστηκαν;

Πού είναι αυτά τα χρήματα στην κοινωνία;
Πού είναι στη μικρομεσαία επιχείρηση, στον νέο επιστήμονα, στον άνεργο πατέρα και στην άνεργη μητέρα, στον παραγωγό που παλεύει με ρεύμα και εφορία;

Η αγορά σβήνει. Οι νέοι φεύγουν. Οι άνθρωποι κουράστηκαν να ακούνε για λεφτά που δεν φτάνουν ποτέ στα χέρια τους.

Δεν χρειάζεται να ανοίξεις μελέτες.
Αρκεί να ανοίξεις τα μάτια.

Κι εκεί, μέσα σ’ αυτή τη σιωπή,
κάποιοι μιλούν ακόμα για «επιστροφή των νέων».
Να γυρίσουν πίσω, λένε. Να χτίσουν εδώ τη ζωή τους.

Πού; Σε τι; Με ποιες υποδομές, με ποιες δουλειές, με ποια προοπτική;
Όταν δεν υπάρχει ούτε το ελάχιστο: ορατότητα, αξιοκρατία, προϋποθέσεις ζωής;

Ακούγεται αστείο. Και είναι.
Αλλά δεν γελάει κανείς.

Σε μια περίοδο που η κοινωνία φωνάζει με τη σιωπή της, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση επικρατεί σιωπή απόλυτη.

Είναι δυνατόν, με όσα συμβαίνουν, να μην τολμά να μιλήσει κανείς;

Δεν χρειαζόμαστε διαχειριστές της αδράνειας.
Ούτε αιρετούς που εξαντλούν τη θητεία τους σε επιτροπές και χαμόγελα.

Κι όμως, τόσα χρόνια τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια ονόματα, οι ίδιες πρακτικές.
Μια διαχείριση κουρασμένη. Μια εκπροσώπηση φοβισμένη.
Καμία σύγκρουση. Καμία αλήθεια. Καμία προοπτική.

Η κοινωνική κόπωση που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας δεν είναι συγκυριακή.
Είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης θεσμικής αδράνειας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απέναντι στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων της περιφέρειας.

Ως νέος άνθρωπος που ζει και εργάζεται στην επαρχία, δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτή την κανονικότητα.
Γιατί μια Αυτοδιοίκηση που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν μπορεί να εμπνεύσει αλλαγή.

Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μια ακόμα “αλλαγή προσώπων”.
Χρειαζόμαστε μια ριζική αλλαγή αντίληψης.
Μια συμμετοχική επανεκκίνηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που να βασίζεται:

• στη δίκαιη αναδιανομή πόρων και ευκαιριών,
• στη διαφάνεια και τον έλεγχο των αναπτυξιακών εργαλείων,
• στην ενίσχυση της τοπικής επιχειρηματικότητας,
• στη θεσμοθέτηση αληθινών διαδικασιών διαβούλευσης,
• και κυρίως: στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και τον Δήμο του.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι ούτε διακοσμητικός θεσμός, ούτε επαγγελματικό καταφύγιο.
Είναι η πρώτη και πιο ουσιαστική μορφή Δημοκρατίας.

Αν δεν την αλλάξουμε τώρα, δεν θα αλλάξει τίποτα γύρω μας.