ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ — Νικήτας Τσακίρογλου: Τους δασκάλους μου τους έλεγαν Αιμίλιο, Αγγελο, Ελένη
Η προσφορά του Νικήτα Τσακίρογλου στην τέχνη είναι τεράστια. Θέατρο, κινηματογράφος, σήριαλ. Η συνοχή όλων αποτελεί μια πορεία γόνιμη, εντυπωσιακή
. Ανήκει στη γενιά που το θέατρο ήταν εκπαίδευση, διαμόρφωνε συνειδήσεις. Τον διακρίνει η απλότητα, η ταπεινότητα και η αφοσίωση στο έργο του.
Οι αναδρομές στα περασμένα τον συγκινούν. Ιδίως, όταν θυμάται τους τεράστιους δασκάλους του.
«Τελείωσα την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με άριστα. Είχα καθηγητές τον Αιμίλιο Χουρμούζιο και Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου το 1962. Ο Σωκράτης Καραντηνός ήταν Διευθυντής της Δραματικής Σχολής. Είχα ακόμα δασκάλους τον Άγγελο Τερζάκη, Ελένη Χαλκούση, Μιράντα Μυράτ, Στέλιο Βόκοβιτς. Μετά την αποφοίτησή μου έπρεπε ως αριστούχος της Σχολής να παρουσιαστώ στο Εθνικό Θέατρο ώστε να προσληφθώ. Όμως ο Χουρμούζης κατάλαβε τις ανησυχίες μου και έτσι λύθηκε η σύμβασή μου, κοινή συναίνεση και ακολούθησα το θέατρο Πορεία όπου ήταν ο Δαμιανός.
Αργότερα έπαιξα με το Αλέκο Αλεξανδράκη στο Θέατρο Σινικό Τείχος. Είχα συμμαθητή μου τότε τον Σπύρο Ευαγγελάτο που συνεργαστήκαμε αργότερα σε πολλές παραστάσεις, κυρίως της Επιδαύρου, όπως Προμηθέα δεσμώτη, Επτά επί Θήβαις και σε άλλα.
Στη συνέχεια ο Σωκράτης Καραντηνός έγινε Διευθυντής στο ΚΒΘΕ και με προσκάλεσε να συνεργαστούμε. Έτσι αναγκάστηκα να μετακομίσω οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Ήταν καλή εποχή τότε, έμεινα επτά-οκτώ χρόνια. Σημασία έχει το που είσαι όχι το τι παίζεις.
Από τους σημαντικότερους δασκάλους και συγγραφείς που δίδασκαν λογοτεχνία, ήταν ο Άγγελος Τερζάκης. Ενέπνεε μεγάλο σεβασμό, ήταν μειλίχιος, πράος.
Έμαθα πολλά εκείνα τα χρόνια για τους ξένους συγγραφείς γιατί ανέλυε για παράδειγμα τον Ίψεν, τον Τσέχωφ, τον Ντοστογιέφσκι. Επίσης θυμάμαι με μεγάλο θαυμασμό τον Θάνο Κωτσόπουλο τον διέκρινε ανθρωπιά, ελευθερία έκφρασης και πάθος για το θέατρο.
Συμμαθητές και συμμαθήτριες είχα την Μπέτυ Βαλάση, την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, την ‘Ελλη Φωτίου, την Γιώτα Σοϊμίρη. Πριν περάσω στο Εθνικό πήγαινα για να παίξω σε παιδικό θέατρο επετειακά έργα στον Κολωνό, ανήκε στη Στέγη του Δ. Αθηναίων.
Στο γυμνάσιο ο φιλόλογος μου κ. Ζιώγας, όταν δεν ήξερα μάθημα με έβαζε και έλεγα ποιήματα, όπως τον Ερωτόκριτο, το Ματωμένο Σάλι του Πούσκιν, του Κώστα Βάρναλη κ.α. Θυμάμαι η Δραματική Σχολή επικοινωνούσε η πίσω αυλή της με το Εθνικό Θέατρο. Από εκεί πηγαίναμε σιγά-σιγά κρυφά, ανεβαίναμε στον β εξώστη για να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις.
Ανακάλυψα μέσα από το θέατρο στοιχεία αυτογνωσίας. Με χαρακτηρίζει η εκλεκτικότητα, δεν παίζω σε ρόλους που δεν εκτιμώ. Θυμάμαι ότι η Ελένη Χαλκούση μας μάθαινε και savoir vivre. Δεν μπορεί μας έλεγε ένας ηθοποιός να μην συμπεριφέρεται κόσμια.
Δεν μετανιώνω που δεν έκανα καριέρα στο Εθνικό Θέατρο. Πιστεύω ότι ένας ηθοποιός δεν πρέπει να επαναπαύεται σε μονιμότητες υπηρεσιακές ή σε απολαβές. Πρέπει να ψάχνεσαι διαρκώς. Ενώ θα είχα εξασφαλισμένο μέλλον από το Εθνικό δεν δέχθηκα. Η δουλειά μας έχει τίμημα.
Σήμερα φροντίζω τη γυναίκα μου Χρυσούλα Διαβάτη η οποία είχε εξαιρετικό ταλέντο, έπαιξε σε αρκετές επιθεωρήσεις. Ήταν περιζήτητη γιατί τραγουδούσε και χόρευε υπέροχα. Αυτή τελείωσε τη Σχολή των Ηνωμένων Καλλιτεχνών με συμμαθητές της τον Λυκούργο Καλλέργη και τον Μουσούρη».
